NAMELESS!
Would you like to react to this message? Create an account in a few clicks or log in to continue.



 
บ้านLatest imagesสมัครสมาชิก(Register)เข้าสู่ระบบ(Log in)

 

 ก็แค่เพื่อนกัน[[บทที่1 ฉันชื่อซุ่มซ่าม]]

Go down 
ผู้ตั้งข้อความ
jelova

jelova


Registered : 28/09/2009
Posts : 186

สถานะ : ฝึกเพื่อหนทางสู่ความเทพ!
Fame Gauge :
ก็แค่เพื่อนกัน[[บทที่1 ฉันชื่อซุ่มซ่าม]] Left_bar_bleue80 / 99980 / 999ก็แค่เพื่อนกัน[[บทที่1 ฉันชื่อซุ่มซ่าม]] Right_bar_bleue


ก็แค่เพื่อนกัน[[บทที่1 ฉันชื่อซุ่มซ่าม]] Empty
ตั้งหัวข้อเรื่อง: ก็แค่เพื่อนกัน[[บทที่1 ฉันชื่อซุ่มซ่าม]]   ก็แค่เพื่อนกัน[[บทที่1 ฉันชื่อซุ่มซ่าม]] Icon_minitimeThu Oct 01, 2009 3:05 pm

สำหรับฉัน ความรักไม่จำเป็นต้องได้เป็นเจ้าของ ขอแค่มองห่างๆและมีตัวตนสำหรับเขาคนนั้นก็พอ

I shouldn't love you but i want to. I just can't turn away
บทที่1 ฉันชื่อซุ่มซ่าม


แฮก แฮก
เสียงหอบถี่ๆดังขึ้นข้างตัวฉันรวมทั้งดังออกจากปากของฉันด้วย -o-;;
"หลุดยังวะ =o=;;;" แจม สาวน้อยหน้าแฉล้ม(?)ผมแดงหันมาถามฉัน แก้มของมันแดงแป๊ดด้วยความเหนื่อยหลังจากวิ่งมาราธอนมานานกว่า10นาที
"คงหลุดแล้วล่ะมั้ง" พั้นช์ เพื่อนสนิทสุดรักของฉันเงยหน้าขึ้นมาตอบ มือยังจับเข่าแน่น
"แม่งงง แล้วที่ต้องมาวิ่งหนีอย่างนี้มันเพราะใครล่ะ - -++"ฉันถามกึ่งกระแหนะกระแหนพลางใช้หางตาไปส่งเสียงชิ้งๆให้เจ้าคนต้นเหตุ
"แหม~ แกก็ ...อย่าโกรธเค้าดิวะ ^^;;; ใครจะรู้ว่าเปิดเทอมมาจะเจออะไรแบบนี้น่ะ"
"แล้วใครใช้ให้แกไปม่อมันในค่ายมิทราบย่ะ"ฉันแหวอย่างอดไม่ได้ ก็มันน่ามั้ยล่ะ ถ้าไม่อยากทดลองม่อ พวกเราสามคนคงไม่ต้องวิ่งหนีขาพันกันอย่างนี้หรอก!
"โหย แกก็ต้องเข้าใจว่ามันต้องมีบ้าง" นอกจากจะไม่สำนึกผิด มันยังทำหน้าระรื่นได้ ฉันเม้มปากแน่นข่มอารมณ์อยากตบใครบางคนที่พุ่งขึ้นมากระทัน
"ยัยแจม วันหลังนะเว้ย ไม่ต้องที่จะทดลองไรงี้เลยนะ เดือดร้อนพวกเค้าทุกที! -_-"
"เออๆ" ยัยนั่นรับปากก่อนที่พวกเราทั้งสามคนจะปีนขึ้นไปที่ชั้น5 เตรียมเข้าห้องเรียน


'ครืด ครืด'
เสียงสั่นของมือถือรุ่นแรกๆของโนเกียดังขึ้น หน้าจอเล็กๆขาวดำแสดงชื่อคนโทรเข้าเรียกสีหน้ารำคาญปนหวาดหวั่นจากยัยแจมได้เป็นอย่างดี
"วาอีกอ่ะดิ" พั้นช์หันมาถามด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างมั่นใจ เจ้าของมือถือพยักหน้าถี่ๆก่อนจะกดตัดสาย แล้วหันมาขอคำปรึกษา
"ทำไงดีอ่ะแก วันนั้นไอ้บ้านั่นก็ต้องไปแน่ๆ"
"-_-^ จะให้ด่ามั้ยล่ะ ม่อทิ้งไว้ก็รับผิดชอบเองสิ" ฉันปัดความรับผิดชอบทันที จะหาว่าฉันใจดำก็เอาเถอะ แต่ในเมื่อเจ้าของเรื่องมันทำอะไรไว้ก็ควรรับมือกับผลที่ตามมาเอง ไม่ใช่ทำให้ฉันกับพั้นช์ต้องวิ่งวุ่นไปด้วย - -^
"แก ช่วยมันคิดหน่อยสิ ยังไงๆวันนั้นพวกเราก็ต้องไปด้วยนะเว้ย ถ้าไอ้วามาตามตื้อจริงๆยังไงพวกเราก็โดน"
...และเพราะประโยคนี้ของพั้นช์ทำให้ฉันใช้เวลาทั้งหมดของคาบอังกฤษกับการแก้ไขปัญหานี้อย่างเฉพาะหน้า


"นึกออกแล้ว!" ฉันใช้มือตบโต๊ะเสียงดังทันทีที่สมองคิดอะไรดีๆออกมาได้ ยัยพั้นช์และยัยแจมยื่นหน้าเข้ามา สีหน้าบอกความอยากรู้อยากเห็นอย่างปิดไม่มิด
"ทางเดียวที่เค้านึกออกในตอนนี้คือ ไม้กันหมา!"
"-o-"ยัยแจม
"-o-"ยัยพั้นช์
"จริงๆนะ!"
"ใครล่ะ?"พั้นช์ถาม ฉันยิ้มให้ก่อนตอบ
"ไอ้จา!!!"
"O_O"ยัยแจม
"O_O"ยัยพั้นช์
"- -;;;"ฉันเอง
จา..ชื่อเต็มๆคือ นินจา คนรู้จักสมัยสอบเข้าม.1ที่โรงเรียนสอนพิเศษของฉันเอง และตอนนี้ก็โคจรมาเจอกับฉันอีกครั้งเมื่อยัยแจมลากพวกเราเข้าสารวัตรและเพื่อนเพื่อเพื่อน
"เค้าคิดได้แค่วิธีนี้อ่ะ เลือกเอาล่ะกันว่าจะทำยังไง!"
“แล้วแกคิดว่ามันจะยอมหรอ”
"ซุ่มซ่ามซะอย่าง"
"นั่นแหละที่ฉันห่วง -_-" พั้นช์พูดแล้วส่ายหัวเบาๆ

"เฮ้ยยยย เพื่อนกันก็ช่วยกันหน่อยดิว้าา~า"
"ทำไมต้องกูว่ะ"
"แหม ก็เค้านึกคนอื่นไม่ออกแล้วนี่หว่า"
"วันเสาร์กูมีเรียน"
"ย้ายวันได้ๆ ว่างวันไหน เค้าจัดให้~!"
จาส่ายหัวเบาๆ ฉันที่นั่งคุยกับมันแทบจะลงไปกองกับพื้นเพื่ออ้อนวอนให้มันช่วย..ยัยแจม!


~Knew the signs. Wasn't right. I was stupid for a while. Swept away by you. And now I feel like a fool~
ฉันรีบควานหามือถือในกระเป๋ากระโปรง หน้าจอแสดงชัดเจนว่าใครโทรเข้า
"ฮัลโหล"
(เออ วันศุกร์นี้กูว่าง)
"ว้าวๆๆ เจ๋งๆๆๆ เดี๋ยวเค้าโทรนัดคนอื่นเลยแล้วกันนะ ^o^"
(-_- ตามใจ)
"ย่ะๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้าบอกรายละเอียดอีกทีนะ"
(เออๆ)
ฉันวางสายจากไอ้จา แล้วโทรไปหาพั้นช์ทันที
"ตู๊ด...ตู๊ด"
(ฮาโหลล~ล)
"พั้นช์ ศุกร์นี้ว่างป่ะ"
(ว่างดิๆ จะไปไหนอ่ะ)
"ไปดูหนังกันไง ^^"
(อ้อๆ -o- ได้อยู่และ ตกลงไอ้จาไปมั้ย)
"บอกแล้วว่าซุ่มซ่ามซะอย่าง ^o^"
(ฮ่าๆๆ โอเคๆ พรุ่งนี้เจอกัน)
"อื้อๆ บ๊ายบายๆ"
(บายๆ)
เมื่อพั้นช์วางสายไป ฉันก็โยนมือถือลงบนเตียง พลางทิ้งตัวเองตามลงไปด้วย ฉันคว้านิยายที่วางไว้มาเตรียมอ่าน เปิดหาหน้าที่คั่นไว้ แต่แล้วฉันก็ต้องวางมันกลับลงไปและหยิบมือถือขึ้นมากดอีกครั้ง ต้องโทรหาต้นเรื่องนี้ไงล่ะ!
('โหล)
"เออ ศุกร์นี้"
(จาไปได้ใช่มั้ย ^^)
"เออ"
(ขอบใจมากเลย ซุ่มซ่าม)
"แกโทรนัดคนอื่นเองนะ -_-"
(อื้มๆๆ)
ฉันกดวางโดยไม่สนใจที่จะบอกลา บอกตามตรงว่ายังเคืองยัยนี่อยู่มากที่ทำอะไรไม่รับผิดชอบแบบนี้ ฉันถอนหายใจแล้วคว้านิยายมาอ่าน
“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงห๊ะ .v.”
“คิดมาซิ -_-^ รู้มั้ยว่าเสื้อตัวนี้มัน...

ปังๆๆๆ
"เปิดเลย" ฉันตะโกนบอก เสียงเคาะแบบนี้ต้องพี่สุดซ่าแน่ๆเลย -_-;; พี่สาวที่บ้าพลังที่สุดในบ้าน ฉันขอแนะนำตัวเลยแล้วกัน หลังจากผ่านมาเป็นหน้าๆ ฉันชื่อซุ่มซ่ามค่ะ มันเป็นชื่อที่ไม่ดีเลยใช่มั้ยล่ะ จะเรียกซุ่มก็น่าเกลียด จะเรียกซ่ามก็อุบาทว์ -_- ฉันมีพี่น้องทั้งหมด 5 คนไม่รวมตัวเอง พี่คนโตชื่อ แสนสวย คนต่อมาก็พี่แสบสันต์ คนที่3ก็ยัยพี่บ้าพลังที่เคาะประตู พี่สุดซ่า และน้องนุชคนสุดท้องคือ เซ็กซี่ แน่นอนว่าขาดหายไปคนนึง ใช่แล้ว! ฉันมีฝาแฝดอีกหนึ่งคนชื่อซุกซน ตามหลักแล้ว ซุกซนเกิดก่อนฉัน 5 นาทีทำให้ยัยนั่นเป็นพี่ แต่ฉันก็ไม่เรียกว่าพี่หรอกนะ มันไม่คุ้นน่ะ
"ทำอะไรอยู่น่ะ" พี่สุดซ่าเดินเข้ามาด้านหลังแล้วชะเง้อคอมองจนผมสีน้ำตาลเข้มยาวเหยียดตรงปรกลงมาบังจนฉันไม่สามารถอ่านนิยายต่อได้ ฉันเงยหน้าขึ้นไปสบตา
"อ่านนิยายไงพ่ี -_-" พี่ซ่ายักไหล่แล้วยืดตัวตรง
"พี่แสบให้มาตามไปกินข้าว วันนี้พี่สวยไม่อยู่นะ" ฉันขมวดคิ้วนิดหน่อยพลางคั่นหนังสือไว้
"ไปเดทอีกแล้วเหรอ"
"อื้ม"
แล้วพี่ซ่าก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งฉันให้อยู่กับเสียงกระแทกประตูดัง ปึง! -_-^ ฉันถอนหายใจยาว วางหนังสือลงบนโต๊ะแล้วเดินลงบันไดไปชั้นล่าง บ้านของฉันก็ไม่ใหญ่ไม่เล็ก มีทั้งหมด2ชั้น ชั้นล่างก็เป็นพวกห้องครัว ห้องรับแขก ส่วนข้างบนก็เป็นห้องนอนของพวกเรานั่นแหละ
หมับ!
ฉันหน้าคว่ำแทบล้มเมื่อจู่ๆก็โดนจู่โจมกอดจากด้านหลัง ร่างนุ่มนิ่มที่เบียดทำให้ฉันรู้ว่าสาเหตุคือใคร
"ซี่!”
"พี่ซุ่มซ่าม ซี่คิดทึ้ง~คิดถึงพี่อ่ะ" ฉันยิ้มอย่างหมั่นไส้ ขยี้หัวเล็กๆจนโยกไปทั้งตัว ยัยหนูนี่ ขี้อ้อนจริงๆเล้ย~ แต่ก็น่ารักในแบบของเค้าล่ะนะ ^^
"ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง เว่อร์จริงๆนะเรา"
"^^ ไม่ได้เว่อร์น้า~า"
"วันนี้พี่ไม่ได้ซื้อขนมมาซะด้วยสิ" ซี่ทำแก้มป่องน่ารักจนฉันนอดใจไม่ไหวต้องจิ้มเล่น
"พี่คิดว่าซี่เป็นเห็นแก่กินหรอ ><"
"อื้มมมมม"
"เชอะ" คุณเธองอน สะบัดหน้าหนีแล้ววิ่งลงไปออดอ้อนพี่แสบต่อ ฉันส่ายหน้าระอา เซ็กซี่เป็นเด็กน่ารักแถมขี้อ้อน ทำให้พี่ๆหลงเสน่ห์กันทุกคน ฉันล่ะอิจฉา >o<
"เฮ้ย ซุ่มซ่ามมากินข้าวเร็วดิ คนอื่นเค้ารออยู่นะเว้ย" พี่แสบสันต์ตะโกนโวยวายเมื่อเห็นฉันยืนอยู่ที่บันได ฉันตะโกนตอบรับแล้วขณะที่ฉันกำลังจะก้าวลง ขาคงจะไปสะดุดอะไรสักอย่าง คาดได้ว่าเป็นอากาศ -_-
"ว้ากกกๆๆ"
ปึง!
ฉันล้มจุ้มปุ้กอยู่ที่พื้นหลังจากก้าวพลาดตกบันไดสองขั้น -_-^ ฉันยังไม่ได้บอกใช่มั้ยคะ ว่าฉันเป็นคนที่ซุ่มซ่ามมากถึงมากที่สุด! เหมือนแม่ของฉันจะรู้อนาคตถึงได้ตั้งชื่ออย่างนี้ให้ฉัน จะว่าไปพี่น้องฉันนิสัย ลักษณะทั่วไปก็เหมือนเด๊ะกับชื่อตัวเอง -_- อย่างพี่สวยก็สวยจนน่าทึ่ง ไม่เผื่อแผ่ให้ฉันบ้าง พี่แสบก็แสบจนผู้ชายแพ้ พี่ซ่าก็บ้าพลังแล้วก็ไปทำวีรกรรมไว้เยอะ ยัยซนก็ซนสมชื่อ ส่วนฉัน ก็นะ..ซุ่มซ่ามได้อย่างน่าแปลกใจ แต่คนที่ตอนนี้ยังไม่เป็นเหมือนชื่อคือน้องซี่ เพราะยังโตไม่พอที่จะเซ็กซี่ แต่ฉันมั่นใจว่าโตขึ้น คงจะเซ็กซี่อย่างแน่นอน สรุปว่าบ้านนี้ฉันน่ะเป็นคนที่ซวยที่สุดในบ้านใช่มั้ย TToTT
"ซุ่มซ่าม!เป็นไรหรือเปล่า" รู้สึกเหมือนโดนด่าไปในตัว T^To
"ไม่เป็นไรๆ ซุ่มซ่ามก็เป็นงี้ประจำแหละ" ฉันค่อยๆกระดึ๊บๆไปที่ห้องน้ำแล้วล้างแผลที่หัวเข่า ฉันเดินออกมาที่โต๊ะกินข้าว นั่งลง ตักข้าวกินอย่างมีความสุข ^^
"พ่ี่เจ็บมั้ย เดี๋ยวซี่ขึ้นไปเอายามาให้นะ" ซี่มองฉันแล้วตั้งท่าจะเดินไปหยิบยา ฉันคว้าแขนเล็กๆนั่นไว้ ดึงกลับมาแล้วยกตัวซี่ขึ้นนั่งบนตัก ยังไงๆฉันก็ไม่ยอมใส่ยาหรอก มันแสบจะตาย T T
"ไม่ต้องหรอก มามะ พี่ป้อน อ้าม~ม" ฉันตักข้าวผัดขนาดพอคำแล้วป้อนเจ้าตัวเล็กบนตักที่อ้าปากรับอย่างว่าง่าย
"ซนล่ะ ซุ่มซ่าม" ฉันหันไปมองพี่ซ่า แล้วส่ายหน้า ก่อนจะนึกขึ้นได้
"อาจจะอยู่หน้าบ้านน่ะพี่"
"ซนไปทำอะไรหน้าบ้าน -_-"
"บริจาคเลือดให้ยุ่งมั้ง ^_^" พี่แสบเล่นมุก ฉันยิ้มอ่อนๆ บริจาคเลือดให้ยุงน่ะคงไม่ใช่ คงจะเป็น..
"บริจาคหัวใจให้ใครซักคนมากกว่า"
หึหึ ^o^

~Knew the signs. Wasn't right. I was stupid~
ฉันสะดุ้งจากเตียง มือควานไปที่ข้างเตียงหาเจ้าตัวส่งเสียงอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังหาไม่เจอ
~for a while. Swept away by you. And now I feel like a fool~
อ๊ากก >o< มันอยู่ไหนฟะเนี่ยยย
~So confused,My heart's bruised. Was I ever loved by you~
อยู่นั่นเอง ^^;;
ฉันกระโดดคว้าไปที่มือถืออย่างรวดเร็วจนตัวเองตกลงมาจากเตียงดังปั้ก ToT ฉันกดรับ เอามันไว้แนบหู มือซ้ายก็ลูบสะโพกตัวเองเบา
พรุ่งนี้ชำ้เขียวแน่ T^T
"ฮัลโหล"
(ซ่าา...นั่นซุ่มซ่ามรึเปล่าครับ)
"ค่ะ"
(นี่วานะ)
"-o- มีไรเหรอวา โทรมาหาเราดึกขนาดนี้อ่ะ"
(แจมบอกเราว่าแจมมีแฟนแล้ว มันจริงเหรอซุ่มซ่าม)
"...." ฉันนิ่งเงียบ เสียงของวาเศร้ามาก จนฉันเสียใจที่ปล่อยยัยผู้หญิงรับผิดชอบคนนึงทำให้คนอีกคนเศร้าได้ขนาดนี้
(ว่าไง ตอบเรามาสิ)
"...."
(ซุ่มซ่าม..)
ใจฉันอยากจะบอกไปว่าไม่จริง แต่เพราะคำขอของพั้นช์ ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนตอบ
"จริง"
(ขอบใจนะ ^^)
"ว.."
กริ๊ก
เฮ้อ ตัดสายไปซะแล้ว - -;
ฉันจัดแจงวางมือถือไว้ที่หัวเตียงอย่างเรียบร้อย เอนตัวลงนอน ถึงฉันจะง่วงมากแค่ไหน แต่พรุ่งนี้ฉันต้อง...ต้องจัดการยัยแจมให้ได้
คร่อก - - zzZZ

อ่านกันแล้วฝากคอมเม้นต์กันหน่อยนะครับ
ขึ้นไปข้างบน Go down
 
ก็แค่เพื่อนกัน[[บทที่1 ฉันชื่อซุ่มซ่าม]]
ขึ้นไปข้างบน 
หน้า 1 จาก 1

Permissions in this forum:คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ
NAMELESS! :: สถานที่สำคัญในเมือง :: ลำนำแห่งห้วงธาราเซเรน-
ไปที่: