[เรื่องสั้น]วจนายมทูต

เอามาลงใหม่ เพราะคราวที่แล้วเหมือนไม่มีใครอ่าน =x=
-----------------------
วจนายมทูต
บทแห่งความหวังและความสิ้นหวัง

"หยุด! อย่าขยับ ทุกคนหมอบลงกับพื้นให้หมด!!"
เสียงกร้าวดังขึ้นเมื่อบุรุษในชุดดำสนิทตรงทุบศีรษะของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและวิ่งพรวดพราดเข้ามาในธนาคาร เขาสวมหมวกกันน็อคสีเดียวกันปิดบังใบหน้า ดวงตาสีเหล็กที่ถูกซ่อนไว้ใต้หมวกฉายแววกระหายเลือดและแข็งกร้าว เขายกมือที่กุมวัตถุอันตรายสีดำมะเมื่อมจ่อไปยังพนักงานสาวที่ประจำอยู่ ณ เคาน์เตอร์ตรงหน้า ก่อนจะสั่งด้วยน้ำเสียงที่ดัดให้ดูดุดันและน่าเกรงขาม "ทุกคนยกมือขึ้นให้หมด แล้วเธอ!" เขาชี้ไปยังพนักงานธนาคารคนเดิม "ไปเอาเงินใส่กระเป๋าใบนี้มาให้เต็ม เข้าใจมั๊ย?"

"ตะ..แต่ว่า" พนักงานสาวทำสีหน้าปั้นยาก แววตาของหล่อนสั่นระริกคล้ายจะร้องไห้ แต่ก็ทำตามคำสั่งของชายชุดดำอย่างว่าง่ายทันทีที่เขา 'ธันวา' ตะคอกใส่อีกที "เข้าใจภาษาคนมั๊ย!"

"คะ.. ค่ะ"
หญิงสาวละล่ำละลักตอบด้วยความกลัว ใบหน้าภายใต้หมวกกันน็อคแสยะยิ้มอย่างพอใจในท่าทางของอดีตเพื่อนร่วมงานจอมจู้จี้น่ารำคาญที่กำลังตัวสั่นกุลีกุจอหยิบเงินใส่กระเป๋าให้เขาไปพลางร้องไห้เบาๆ ไปพลาง

แผนการของธันวาถูกคิดและวางขึ้นอย่างรอบคอบภายในระยะเวลาเพียงค่อนวัน ทั้งเวลาที่เหมาะสมจะเข้าปล้น ตำแหน่งที่ควรจะยืน ตำแหน่งที่มีกล้องวงจรปิดและอุปกรณ์รักษาความปลอดภัยต่างถูกตรวจสอบอย่างละเอียดยิบ และตำแหน่งที่เขายืนในตอนนี้เป็นที่ๆ ปลอดภัยจากกล้องรักษาความปลอดภัยที่เจ้านายตัวแสบคนนั้นคิดว่าดีนักดีหนา ใช่แล้ว.. นี่เป็นการแก้แค้นของชายหนุ่มผู้ถูกไล่ออกจากงานเมื่อวันก่อน

"ร้องไห้ส่งเสียงเรียกตำรวจรึไงวะ เงียบๆ!" เขาตะโกนใส่หญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะปรายสายตาไปยังเหล่าลูกค้าธนาคารที่กำลังยืนยกมือขึ้นมองดูเหตุการณ์อยู่รอบๆ ด้วยความรู้สึกกล้าๆ กลัวๆ

"อยากท้องทะลุรึไง บอกให้หมอบทำไมไม่หมอบวะ!" ธันวาหันไปสั่งเหล่าลูกค้าและพนักงานคนอื่นที่กลายเป็นตัวประกัน ปืนในมือของเขาส่ายไปมาราวกับกำลังหาเป้าหมาย รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าใต้หมวกกันน็อคสีดำที่ใช้ปิดบังตัวตน

ทุกอย่างกำลังไปได้สวย.. ถ้าเป็นอย่างนี้.. เขาจะไม่ตาย เขาจะไม่ตายแน่!

...

'กร' ผลักประตูกระจกใสที่กั้นระหว่างไอระอุของบรรยากาศในเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยตึกสูงชะลูดกับอาคารพานิชที่ติดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำไว้ภายใน เขาเดินย่างเท้าอย่างเชื่องช้าแววตาฉายความอ่อนล้าออกมาอย่างชัดเจน เมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งถูกไล่ออกจากงานเมื่อวานดวงตาเศร้าๆ นั่นจึงดูหม่นหมองลงอีก เขามาที่นี่เพื่อเบิกเงินก้อนสุดท้ายที่เหลืออยู่ในบัญชีส่วนตัว

กรหยิบบัตรคิวและนั่งลงบนเก้าอี้บุนวมที่เตรียมไว้ให้บริการแก่ลูกค้าของธนาคารอย่างเท่าเทียม ดวงตาเหม่อลอยมองสำรวจไปรอบๆ พนักงานธนาคารที่ส่วนใหญ่เป็นหญิงกำลังง่วนอยู่กับกิจกรรมทางการเงิน บางคนกำลังนับเงินฝากของลูกค้า บางคนก็กำลังชี้แจงรายละเอียดเรื่องบัญชีแก่ลูกค้าอยู่ กรถอนหายใจที่พบว่าวันนี้ธนาคารค่อนข้างมีคนจึงต้องเสียเวลารอซักครู่ใหญ่ๆ เขาหลุบตาลงอย่างช้าๆ ด้วยความเหนื่อยอ่อนและตัดสินใจพักสายตา

"หมายเลขถัดไป หมายเลข 53 เชิญที่เคาน์เตอร์หมายเลข 3 ค่ะ" เสียงของพนักงานหญิงดังออกมาจากลำโพงบนศีรษะของกร เขาลืมตาขึ้นก่อนจะค่อยๆ เหลือบมองบัตรคิวหมายเลข 53 ในมือก่อนจะลุกขึ้นด้วยความเชื่องช้า ก้าวเท้ายาวๆ เดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ที่ว่า

"หยุด! ทุกคนหมอบลงกับพื้นให้หมด" ชายชุดดำใส่หมวกกันน็อคสีดำและปืนในมือพรวดพราดเข้ามาในธนาคารแล้วประกาศเสียงกร้าว ก่อนจะโยนกระเป๋าลงหน้าเคาน์เตอร์แล้วสั่งให้พนักงานธนาคารเอาเงินใส่กระเป๋าด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม กรและคนอื่นได้แต่รีบหมอบลงกับพื้น

"ถ้าจะต้องตาย.. ขอทำตัวให้มีประโยชน์ต่อคนอื่นคงจะดีกว่าสินะ" กรนึกในใจก่อนจะยิ้มอย่างปลงๆ

...

24 ชั่วโมงก่อน..

ภาพท้องฟ้ายามอัสดงสะท้อนอยู่ในดวงตาสีเหล็ก 'กร' ยกมือกุมหัวก่อนจะเสยผมสีดำสนิทเป็นเงามันไปข้างหลังอย่างลวกๆ ระบายลมหายใจออก ดูจากสภาพขอบตาลึกคล้ำ เคราหรอมเหร็มบนคาง ผมที่ยุ่งไม่เป็นทรงและเสื้อเชิ้ตสีขาวที่หลุดลุ่ยไร้ระเบียบก็พอจะบอกสภาพจิตใจของเขาตอนนี้ได้

เขาเพิ่งจะตกงาน..

กรยืนอยู่บนยอดตึกสูงร้างหลายสิบชั้น ดวงตาที่ย้อมไว้ด้วยแววของความเศร้าเหม่อมองไปยังสุดขอบฟ้าในขณะที่อาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ช่วงเวลาโพล้เพล้เช่นนี้ช่างเป็นเวลาที่ชวนให้คน'ฆ่าตัวตาย'

ทุกอย่างในชีวิตดูวุ่นวายสับสน ประกอบกับความเครียดที่สะสมรุมเร้า บรรยากาศชวนหดหู่ของยามพลบค่ำยิ่งพาให้จิตใจที่บอบช้ำเตลิดเปิดเปิง

สายลมพัดหวีดหวิวราวกับวิญญาณกระหายเลือด เหมือนกับกำลังเพรียกหาเพื่อนร่วมชะตากรรมคนใหม่ที่กำลังยืนชั่งใจตัวเองอยู่ เขาก้าวเท้าช้าๆ ทีละก้าว ทีละก้าว จนในที่สุดก็ไม่มีพื้นที่จะให้ก้าวต่อไป.. อีกก้าวเดียวเท่านั้น ความทุกข์ทุกอย่างของเขาก็จะจบลง ตราบเดียวกับชีวิตของเขา เขากางมือทั้งสองข้างออกแล้วหลับตาลง เงี่ยหูฟังเสียงลมที่พัดผ่านดังจะกระซิบบอกให้เขากระโดด

"คนที่ฆ่าตัวตายเป็นคนโง่.. แล้วคนโง่พวกนั้นก็อย่าหวังว่าจะหลุดรอดพ้นอเวจี.." น้ำเสียงราบเรียบแต่ฟังดูก้องกังวานอย่างประหลาดของสตรีที่ดังขึ้นทำให้กรชะงักเท้าทันที ดวงตาสีเหล็กปราดมองไปทางต้นเสียงก็เห็นร่างหนึ่งบนยอดตึก

เจ้าของเสียงราบเรียบแต่ฟังดูประหลาดนั้นเธอเป็นหญิงสาวหน้าตาดูอ่อนวัย ดวงตาสีแดงสดดังเปลวเพลิงสีโลหิตแต่กลับเย็นเยียบราวกับทุ่งน้ำแข็ง เรือนผมสีแดงเพลิงดุจเดียวกันพลิ้วไหวเป็นระลอกตามสายลมกะความยาวได้ว่าคงยาวถึงข้อเท้าของเจ้าของร่าง เธอสวมใส่ชุดคลุมสีดำสนิทแบบมีฮูดดูคล้ายพวกคลั่งลัทธิอะไรซักอย่าง โซ่สีเงินระโยงระยางที่ประดับตามชุดหนังส่งเสียงกริ้งใสคล้ายเสียงกระพรวนทุกครั้งที่สายลมพัด แต่ที่น่าฉงนคือหญิงสาวถือเคียวสีขาวบริสุทธิ์เล่มมหึมาไว้ด้วยแขนเล็กๆ เพียงข้างเดียว

ครั้งแรกที่เห็นหญิงสาวผู้แต่งกายหลุดโลกผู้นี้เขาถึงกับชะงัก ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตระหนก เพราะร่างในชุดคลุมสีดำสนิทนั้นกำลังยืนอยู่บนอากาศ นัยน์ตาสีแดงอ่านยากของเธอมองมายังที่ๆ เขายืนอยู่

"ยมทูตลำดับที่ 10 ประจำราศีมังกร.. 'มารายา'" หญิงสาวแนะนำตัวพร้อมกับคลี่ยิ้มน้อยๆ แต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้ทำให้ใบหน้าที่เรียบเฉยนั้นดูนุ่มนวลขึ้น กลับยิ่งทำให้เธอดูเย็นชายิ่งกว่าเดิม ทำให้ความรู้สึกอึดอัดเริ่มเข้าเกาะกุมจิตใจของชายหนุ่มจนทั่วทุกอณูของร่างกาย

"ยมทูต? บ้าชัดๆ" ชายหนุ่มพึมพำ

มารายาไม่พูดอะไรเพียงแต่เหลือบตามามองชายหนุ่มด้วยแววตาที่ยากจะอ่านความรู้สึก "คนที่ฆ่าตัวตายน่ะบ้ากว่า.." คนที่เรียกตัวว่ายมทูตย้อนจนชายหนุ่มสะอึกก่อนที่เธอจะหลุบนัยน์ตาสีแปลกลง "ข้าแค่มาเตือน" ยมทูตสาวพูดด้วยน้ำเสียงเย็น "..คนที่ฆ่าตัวตายน่ะโง่ โดยเฉพาะคนที่ต้องตายอยู่แล้วอย่างเจ้า.."

"หา.." ชายหนุ่มหน้าเผือดลงกว่าเดิม พูดขึ้นอย่างยากลำบาก คำว่า 'คนที่ต้องตายอยู่แล้ว' และน้ำเสียงราบเรียบแต่ฟังดูเยือกเย็นของคนที่อ้างตัวว่าเป็นยมทูตดังก้องในสมองของเขาอยู่อย่างนั้นราวกับว่ามันจะไม่สิ้นสุด

ดวงตาสีแดงสดที่เย็นเยียบของยมทูตสาวมองมายังชายหนุ่มอีกครั้ง เขาผงะจนล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้นดาดฟ้าของตึกร้างนั้น ยมทูตหันหลังกลับทิ้งเพียงเสียงกระทบกันของโซ่ไว้ แล้วเลือนหายไปจากคลองสายตาของกร

"คงได้เจอกันอีก.." เสียงของยมทูตดังก้องอยู่ในหัวของกรเป็นครั้งสุดท้าย..

...

'ธันวา' ขับรถกลับจากธนาคารแห่งหนึ่งอันเป็นที่ทำงานเป็นครั้งสุดท้ายด้วยอารมณ์หงุดหงิด หลังจากที่วันนี้ทางสาขาได้มีมติปลดพนักงานหลายคนออกเพราะพิษเศรษฐกิจเนื่องจากความตึงเครียดทางการเมือง

"บ้าเอ้ย!" เขากระแทกมือลงไปบนพวงมาลัยอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนที่มือจะขยับมาโยกคันเกียร์เร่งความเร็ว รถเก๋งสีดำแล่นทะลุผ่าความมืดของเขตชานเมืองด้วยความเร็วสูง ธันวาปล่อยมือซ้ายจากคันเกียร์แล้วคว้าซองบุหรี่มียี่ห้อขึ้นมาสูบ อัดควันของสารก่อมะเร็งเข้าเต็มปอดและพ่นออกมาแรงๆ จนมองเห็นควันสีขุ่นลอยคลุ้งในอากาศ

ปิ๊นๆๆๆ
"ชิบ รถรึเต่าวะเนี่ย โคตรช้าเลย!"ธันวากดแตรหลายทีเพื่อไล่รถคันหน้าที่วิ่งอย่างอ้อยอิ่งด้วยความหงุดหงิดที่ดูเหมือนจะยิ่งสะสมทบทวี

"ขับรถอย่างนี้ระวังจะตายก่อนพรุ่งนี้นะ" เสียงหนึ่งดังมาจากทางเบาะหลังที่ไม่ควรจะมีใครอยู่ แต่เมื่อธันวามองผ่านกระจกหลังก็พบว่าที่นั่นกลับมีผู้หญิงผมสีบลอนด์ยาวในชุดคลุมสีดำสนิทนั่งเท้าคางยิ้มอย่างสบายอารมณ์อยู่ ดวงตาสีน้ำเงินดูแปลกตาจ้องมองมาที่เขาพร้อมกับรอยยิ้มหวานที่ชวนให้เขาหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น

"คุณขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่!" ธันวาถามห้วนๆ

หญิงสาวผู้ไม่ได้รับเชิญคลี่ยิ้มหวาน "เอ.. ก็ตั้งแต่แรกเลยล่ะมั้ง" ธันวาถอนใจเฮือกแล้วนึกบ่นอยู่ในใจ วันนี้ช่างเป็นวันซวยในชีวิตของเขาจริงๆ นอกจากจะโดนไล่ออกจากงานแล้วยังมีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้แอบขึ้นรถเขาอีก แต่เมื่อเขาเหลือบมองกระจกหลังอีกทีก็สังเกตเห็นวัตถุรูปร่างคล้ายเคียวสีดำสนิทวางอยู่ข้างตัวของหญิงสาวคนนั้น

ชายหนุ่มหรี่ตาลงแล้วทบทวนความจำ เขาจำได้ว่าตอนที่เขาออกรถนั่นไม่มีใครนั่งอยู่ข้างหลังแน่นอน แต่ก็สะกดความแปลกใจไว้แล้วบอกกับตัวเองว่าคงไม่ได้สังเกตให้ดีเอง เขาอัดควันบุหรี่เข้าเต็มสองปอดอีกครั้งก่อนจะระบายลมหายใจยาว "จะลงที่ไหน จะไปส่งให้"

"คิกๆ ไม่ต้องหรอก มาเองไปเองได้" หญิงประหลาดหัวเราะอย่างกับเป็นเรื่องตลก ในขณะที่ดวงตาสีเหล็กของธันวาหรี่ลงด้วยความไม่พอใจ "แล้วจะเอาอย่างไง"

หญิงสาวลึกลับใช้มือไล้ที่ปลายคางก่อนจะตอบอย่างจริงจัง "ไม่เอาอย่างไรหรอก แค่จะมาบอกว่าวันนี้จะทำอะไรก็รีบๆ ทำซะ อย่างไปเที่ยว ดูหนัง ฟังเพลง หรือไม่ก็.. ช่างเถอะขี้เกียจคิด เพราะว่าพรุ่งนี้จะต้องตายแล้ว"

"อะไรนะ" ธันวาทวนคำ บุหรี่ที่คาบอยู่ร่วงหล่นจากปาก เขาหันกลับไปมองเธออย่างไม่เชื่อถือ

"มนุษย์นี่มัน.." หญิงสาวกอดอกทำพลางเสียงขึ้นจมูกเมื่อมองเห็นแววดูแคลนในดวงตาของอีกฝ่ายก่อนจะหันมามองหน้าเขาด้วยท่าทางเอาเรื่อง "ย้ำให้ชัดๆ นะ พรุ่งนี้นายจะต้อง ตาย! ได้ยินชัดรึยัง"

ธันวาทำหน้าเหมือนได้กลิ่นเหม็น เท้าเหยียบเบรกและหักพวงมาลัยจอดรถข้างทางทันที เขาเปิดประตูรถออกตั้งใจจะบังคับให้ผู้หญิงไร้มารยาทคนนั้นลงจากรถให้ได้ แต่เมื่อเขาเปิดประตูหลังออกผู้หญิงคนนั้นก็หายตัวไปแล้ว

"เฮ้ย!" ชายหนุ่มเจ้าของรถคันงามสะดุ้งโหยง เมื่อหญิงสาวที่ควรนั่งอยู่ในรถกลับไปนั่งอ่านหนังสือปกสีดำที่มีตัวหนังสือเขียนว่า 'บัญชีมรณะ' อยู่บน.. อากาศ..

"ธันวา วันทนา อายุ 28 ปี เกิดวันที่ 31 ธันวาคม ราศีธนู เสียชีวิตในวันที่ 23 กันยายน ก็คือพรุ่งนี้ สาเหตุการตาย.. อืม.. ช่างเถอะ ทีนี้ข้องใจอะไรอีกมั๊ย หา?" พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มหวาน แต่นั่นกลับทำให้ธันวาอ้าปากค้าง

"คะ.. คุณเป็นใครกันแน่? ละ.. แล้วต้องการอะไร?" เจ้าของรถคันงามละล่ำละลักถามตัวสั่น อีกฝ่ายปิดหนังสือดังฟึ่บแล้วตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"ข้าชื่อ 'อนัตตา' ยมทูตลำดับที่ 12 ประจำราศีธนู ยินดีที่ได้รู้จัก.."

...

"ดีมาก เอาเงินใส่เข้าไปให้มากที่สุด อย่างนั้น" ธันวายังคงสั่งด้วยน้ำเสียงเหี้ยมโหด ดวงตาปรากฏแววยินดีเมื่อเห็นเงินเป็นปึกๆ จำนวนมากถูกยัดใส่กระเป๋าของเขา เงินมากขนาดนี้คงพอจะทำให้เขาได้ใช้ชีวิตสบายไปพักใหญ่ๆ ดีไม่ดีจะต้องใช้ในการทำพิธี 'ตาย' เพื่อหลอกยมทูตตนนั้นด้วย

เท่านี้.. การแก้แค้นและการเดิมพันครั้งสุดท้ายเพื่อหนีความตายของเขาก็จะสัมฤทธิ์ผล..

"ฮ่าๆ ในที่สุดข้าจะรวย แล้วข้าจะหนีความตายได้ ยมทูตทำอะไรข้าไม่ได้หรอก.." เขาแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม มองเงินปึกแล้วปึกเล่าที่ถูกยัดใส่กระเป๋าของเขาด้วยตาลุกวาว ความยินดีที่มาพร้อมกับความประมาททำให้เขาเผลอละสายตาจากหมู่ตัวประกัน

พลั่ก
ร่างหนึ่งพุ่งเข้ากระแทกใส่โจรร้ายนามธันวาจนเซเสียหลัก "ไอ้บ้าเอ้ย! อยากตายใช่มั๊ยวะ" ธันวาตะโกนลั่นขยับมือเตรียมลั่นไกยิงใส่ชายหนุ่มอีกคนที่พุ่งเข้าใส่เขา กรตระครุบมือที่ถือปืนของธันวาและยื้อแย่งกันอยู่หลายอึดใจ

ปัง!

ธันวาหอบหายใจรัวและค่อยๆ ลุกขึ้นพร้อมกับรอยเปื้อนเลือดที่ช่วงท้อง แต่นั่นเป็นเลือดของคนกล้าบ้าบิ่นคนนั้น เขาชูปืนขึ้นฟ้าแล้วยิงรัวหลายนัด "ไหน! ไอ้บ้าหน้าไหนจะมาขัดขวางกูอีก พ่อจะยิงให้ใส้แตกเหมือนไอ้ห่าที่นอนกองอยู่นี่เลย!"

กรเงยหน้าขึ้นอย่างอยากลำบาก ความเจ็บปวดที่บริเวณท้องเริ่มเล่นแปลบตามเส้นประสาทพุ่งเข้าสู่สมองและแผ่กระจายไปทั่วร่างไร้เรี่ยวแรง รู้สึกวาเปลือกตาค่อยๆ หนักขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะปิดลง เขาเห็นยมทูตตนนั้นยืนอยู่ในหมู่ของตัวประกัน.. มารายา ยมทูตสีแดงที่จะมาคร่าชีวิตของเขา..

เมื่อละสายตาจากร่างของกร ธันวาก็หันไปยังพนักงานธนาคารสาวที่เริ่มตัวสั่นหนักกว่าเดิม เขาตะโกนด้วยเสียงแหบแห้ง "รีรออะไรรีบทำให้.."

ปัง..

กระสุนปืนจากปากกระบอกของผู้มาใหม่ในชุดสีกากีพุ่งทะลุผ่านร่างของโจรร้าย ธันวาค่อยๆ เซล้มลงดังภาพช้า เลือดสีข้นไหลทะลักจากปากแผล ความเจ็บปวดแผ่ซ่าไปทั่วร่างกาย ธันวากัดฟันกรอด "สะ.. เสร็จ.. กัน.."

"แหม.. ไม่ดีเลยนะ คิดจะโกงความตายกันซึ่งๆ หน้าเนี่ย" เสียงของยมทูตตนเดิมดังขึ้นให้ได้ยิน เมื่อลืมตาขึ้นโจรร้ายก็เห็นภาพของอนัตตายืนส่งยิ้มหวานมาให้กับธันวา เคียวสีดำสนิทในมือเริ่มถูกกวัดแกว่งไปมาอย่างคล่องแคล่ว เสียงและภาพอื่นๆ ถูกลบออกจาสายตาคงเหลือไว้เพียงแต่เทพมรณะตรงหน้าเท่านั้น

กึก..
ยมทูตสาวค่อยๆ เดินตรงมาหาร่างของธันวาที่ล้มลงจมกองเลือด ดวงตาสีเหล็กของชายหนุ่มเบิกโพลง หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่เป็นจังหวะใช้มือต่างเท้าพาร่างที่เต็มไปด้วยเลือดขยับหนีแต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล "ไม่นะ.."

กึก..
ร่างนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ รอยยิ้มที่สวยงามบนใบหน้าของยมทูตสาวค่อยๆ ดูน่าพรั่นพรึงขึ้นเรื่อยๆ เส้นผมสีทองพลิ้วไปมาทั้งที่ไม่มีลม เสื้อคลุมสีดำสนิทสั่นไหว คมเคียวสีดำส่องประกายกระหายเลือด ธันวาพยายามกระเสือกกระสนหนีจากยมทูตหนีจากความตายเป็นครั้งสุดท้าย ความกลัวและความเจ็บปวดพุ่งขึ้นเกือบถึงขีดสุด "ไม่เอา.. ไม่อยากตาย.. ช่วยด้วย.."

กึก..
บัดนี้ร่างในชุดคลุมสีดำมายืนอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว อนัตตาส่งยิ้มให้กับผู้สิ้นอายุขัยเป็นครั้งสุดท้าย หล่อนง้างเคียวสีดำสะท้อนประกายแสงสลัวเข้าตาของโจรร้ายแล้ว..

ฉับ!
เคียวสีดำกระชากวิญญาณออกมาจากร่างพร้อมกับหัวใจสีที่หยุดเต้น..

...

'ปืนลั่นจับตายโจรปล้นธนาคาร ฮีโร่อาการดีขึ้น' กรยกหนังสือพิมพ์ขึ้นอ่านพาดหัวหน้าหนึ่ง ก่อนจะหลุบตาลงแล้วเอนตัวลงนอนบนเตียงในโรงพยาบาล หลังจากเหตุการณ์ที่เขาพุ่งออกไปเพื่อแย่งปืนกับคนร้ายวันนั้นแล้วรอดมาได้ ก็มีคนยกตำแหน่งฮีโร่ให้กับเขา ทั้งที่เขาแค่ตั้งใจจะใช้ชีวิตของเขาให้เป็นประโยชน์มากที่สุดก่อนตายก็แค่นั้น.. กรวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วโพล่งถามขึ้นลอยๆ "ไหนว่าผมจะต้องตายไง คุณยมทูต"

"มนุษย์ทุกผู้ทุกนามเกิดมาก็ต้องตาย ไม่มีใครหนีความตายพ้นหรอก.. แต่ข้าคิดว่าข้าไม่เคยพูดเวลาตายของเจ้านะ" น้ำเสียงราบเรียบของยมทูตสีแดงดังขึ้นในความว่างเปล่า กรหัวเราะหึๆ "สรุปว่าผมคิดมากไปเองรึ"

"โลกนี้ยังมีสิ่งดีๆ อีกมาก ใช้ชีวิตให้คุ้มค่า อย่าเพิ่งรีบตายล่ะ.. พ่อฮีโร่" นั่นคือครั้งสุดท้ายที่เขาได้ยินเสียงจากยมทูตสีแดงตนนั้น..


--------------------------------------
ลำบากจังแฮะ กว่าจะครบ = ='

บอกมิถูก (แหะ ๆ)
วี่ว่าแจ่มน้อ *0*/ แต่บรรยายช่วงแรก ๆ แลตะกุกตะกักไปนิด นอกนั้นโอเคละ (ยังแต่งไม่เก่งไปว่าเค้าอีก - -*)
อธิบายไม่ถูก แต่เอาเป็นว่าชอบละกัน

แบ่งย่อหน้าอ่านง่ายดี เนื้อหาดีนะ แต่บางช่วงอ่านแล้วแปลกๆไปนิด

ฟิคแนวนี้ไม่ค่อยได้แต่งด้วย ไม่รู้จะเม้นอะไรเหมือนกันฮา แต่อ่านแล้วก็สนุกดีนะ