[SF] SATAN* / SANTA [For Christmas]

[SF] SATAN* / SANTA
By:Luvless



“ซานต้าครับ...ผมอยากขอพร”

เด็กชายคนหนึ่งยืนหนาวอยู่ท่ามกลางสายลมเย็นเยือกที่มาพร้อมหิมะโปรยปรายจนถนนหนทางถูกย้อมจนกลายเป็นสีขาวโพลน ผมซึ่งทำงานเป็นซานต้าจำเป็นนั้นมีหน้าที่แจกลูกอมให้กับเด็กเล็กซึ่งผ่านไปมา โปรดักษ์ขนมหวานมักต้องการตีตลาดโดยใช้เด็ก ๆ เป็นเหยื่อเสมอซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมสงสัยเลย แต่ที่ผมสงสัยก็คือเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนนี้คิดอย่างไรจึงเชื่อว่าผมเป็นซานตาครอสไปได้จริง ๆ



ผมยิ้มเอาหน้าในขณะที่ลูบท้องตัวเองไปพลาง มั่นใจว่าความอ้วนไม่ได้สิงสู่ตัวผมแน่ กลับกันนั้นฐานะของผมทำเอาบางมือแทบไม่ได้กินอะไรดี ๆ กับเขาเลยด้วยซ้ำ



“พี่ไม่ใช่ซานต้าจริง ๆ หรอกนะ แต่ถ้าเธอต้องการขนมละก็พี่มีมากมายพอจะยกให้เธอได้ทั้งถุงเลย เอาไหมล่ะ?” ผมเสนอให้อย่างใจดี กลัวทำให้เด็กเล็ก ๆ ต้องเสียอกเสียใจ “ซานต้าจริง ๆ น่ะจะมาหาทุก ๆ คนในตอนกลางคืนนะ เชื่อซี่...เดี๋ยวพอเช้าขึ้นมาของขวัญก็จะวางรอเธออยู่ใต้ต้นคริสมาสแน่นอน”



เด็กชายตรงหน้ายิ้มให้ผม แล้ววิ่งจากไปเงียบ ๆ ...ทิ้งรอยเท้าเล็ก ๆ หายลับไปในความมืดของคืนอันเต็มไปด้วยสลัวลางทว่าเต็มไปด้วยไฟกระจ้อยร่อยประดับประดา



ผมถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะแหงนหน้ามองไปยังนาฬิกาหน้าลานน้ำพุ ผู้คนที่ผ่านไปมามีเด็กน้อยมากในช่วงค่ำอย่างนี้ นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมตัดสินใจยุติงานพิเศษของตัวเองลงในที่สุด เตรียมตัวกลับบ้านไปอยู่กับความเงียบเหงาตามลำพัง เพราะเชื่อว่าพี่ชายคงไม่ได้กลับบ้านเป็นแน่ เนื่องจากอีกฝ่ายเป็นมนุษย์ที่บ้างานมากที่สุดเท่าที่ผมเคยพบเห็นมา



แต่จะทำยังไงได้...ด้วยตัวคนเดียวที่ต้องเลี้ยงน้องชายอย่างผมอีกตั้งคนนึง ผมไม่มีใจจะร้องขอความเอาใจใส่ที่มากเกินความจำเป็นกับพี่หรอก บางเวลาผมถึงกับสงสารเสียด้วยซ้ำเนื่องจากงานนักข่าวไม่ใช่งานที่ทำเงินได้มากมายนักในสมัยนี้



ผมเดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกเหงาเล็ก ๆ ความมืดเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบเพราะมันชวนให้รู้สึกอ้างว้างโดดเดี่ยวจนเกินทน ความหนาวเย็นก็เป็นเหมือนอาวุธร้าย อาจเหมือนโกหกแต่ก็เป็นความจริงที่ผมเกลียดวันคริสมาสเข้ากระดูก เพราะมันชวนให้เจ็บปวดอยู่เสมอมา



เด็ก ๆ มีของขวัญกองรออยู่ใต้ต้นไม้เมื่อลืมตาตื่น พ่อแม่ซึ่งมีอันจะกินสรรหาของดีที่สุดเพื่อเจ้าของมือน้อยแสนรัก และในนิทรารมย์แสนสุขของเด็ก ๆ ที่รอคอยของขวัญซึ่งมุ่งหวังก็มีไฟของเตาผิงคอยให้อุ่นไอปลอบประโลม



ทุกสิ่งดูแสนสุขเสียจนน่าเย้ยหยัน...โลก



ผมถอนหายใจยาวจนไอขาวพวยออกจากปาก ห้ามตัวเองไม่เคยได้เลยเมื่อถึงตอนที่คิดถึงความรู้สึกเหล่านั้น



“โจเซ่!!”



ผมหันไปมองหาต้นเสียงที่คุ้นเคย ปรากฏว่าพี่ชายยืนหอบอยู่เบื้องหลังพร้อมกระเป๋าเป้ถึงสองใบ ดวงตาของเขาสะท้อนสะท้านเสียจนผมประหลาดใจ ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาจะชวนให้ประหลาดใจได้มากมายไปกว่าครั้งนี้อีกแล้ว



“จอร์จ พี่เป็นอะไรไปน่ะ?”



จอร์จที่แก่กว่าผมหลายปียืนจังก้าอยู่ก่อนที่จะวิ่งเข้ามาหาอย่างรีบร้อน ราวกับมีอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นกับเขา โดยปรกติจอร์จจะเป็นคนมีสติแท้ ๆ แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้ถึงดูเหมือนสติจะขาดอยู่รอมร่อ



“โจเซ่! เอากระเป๋านี่ไปนะ แล้วไปที่ถนนเลขที่17บ้านข้าง ๆ โบสถ์เป็นบ้านร้างของครอบครัวบราวน์ แกต้องไปหลบอยู่ที่นั่นแล้วอย่าออกมาจากบ้านเด็ดขาดเข้าใจที่พี่พูดไหม?”



จอร์จส่งกระเป๋าให้ผมในขณะที่ผมยังตามสติที่แตกซ่านของพี่ไม่ทัน



“อะไรกันน่ะ เกิดอะไรขึ้น?”



“ไม่มีเวลาแล้ว!! รับไปสิเร็ว ๆ เข้า พี่ใส่น้ำดื่มกับอาหารไว้นิดหน่อย เสื้อผ้ามีอยู่2ชุด อย่าลืมที่บอกนะอย่าออกมาจากบ้านเด็ดขาด จะก่อไฟหรือทำให้ใครรู้ก็ไม่ได้รู้ไหม!”



ผมรับข้าวของมาอย่างตกใจ จอร์จดูเหมือนไม่ได้พูดเล่น ๆ และท่าทางมันจะมีอะไรที่มากไปกว่าแค่ที่ตาเห็น



“เกิดอะไรขึ้นน่ะจอร์จ! ถ้าไม่บอกกันก่อนละก็ฉันจะไม่ยอมไปไหนเด็ดขาด ถ้ามีปัญหาอะไรละก็เราต้องอยู่ด้วยกันแล้วช่วยกันแก้ซิถึงจะถูก!”



ผมโวยวายอย่างหัวเสีย นี่พี่คิดว่าผมจะหนีไปคนเดียวได้เหรอเนี่ย เรามีกันอยู่แค่2คนพี่น้อง ถ้าจะให้ทิ้งกันไปโดยไม่รู้เหตุผลแบบนี้สู้อยู่เผชิญปัญหาร่วมกันเสียยังจะเข้าท่าเข้าทางซะกว่า



“แกจำเรื่องที่พี่เคยเล่าว่า เจ้านายน่ะสั่งให้พี่เลิกตามข่าวการฆาตกรรมที่ท่าเรือได้ใช่ไหม?” จอร์จเริ่มเปิดปาก เสียงสั่นดังแค่กระซิบให้ได้ยินกันสองคน ท่ามกลางความมืดที่บัดนี้บีบคั้นจิตใจจนแทบบ้า “พี่ไม่ได้หยุดหรอกนะ นั่นแหละเหตุผลที่ไม่ค่อยได้กลับบ้าน แล้วปรากฏว่าไปเจอเงื่อนงำเข้า”



“อะไรนะ? อย่าบอกนะว่า พี่ถูกฆาตกรตามล่าเอาน่ะ” ผมเริ่มมีความคิดที่จะพาจอร์จวิ่งไปหาตำรวจ แต่ไม่ทันได้พูดออกมาก็ถูกเบรคความคิดเอาไว้เสียก่อน



“มันมากกว่านั้นเยอะแยะ เอาเป็นว่าในเป้ของนายมีสมุดอยู่เล่มนึง มันมีข้อมูลอยู่ในนั้น ซ่อนตัวจนกว่าจะครบ3วันแล้วพี่จะไปหาเอง แกต้องดูแลมันอย่างดีนะ เราต้องเอาสมุดนั่นไปส่งให้โฮเซ่เพราะมีแต่คนระดับหมอนั่นเท่านั้นที่จะช่วยเราได้”



จอร์จพูดถึงเพื่อนที่ตอนนี้ได้ดิบได้ดีเป็นแผนกสืบสวนกลางเรียบร้อยแล้ว นั่นทำให้ผมเริ่มเดาออกว่าเค้าลางของความยุ่งยากมันมากมายขนาดไหน ท้ายสุดจึงได้แต่พยักหน้ารับปากพร้อมทบทวนสถานที่ๆต้องไปหลบอยู่ให้ได้ถึง3วัน



“ดูแลตัวเองให้ดีเข้าใจไหม? พี่พยายามทำมันเพราะถ้าไม่ทำจะมีคนเดือดร้อนอีกมากมาย แต่ถ้ามันสุดปัญญาจริง ๆ ละก็แกทำลายสมุดนั่นทิ้งแล้วหนีไปให้ไกล แล้วมีชีวิตอยู่รอดให้ได้นะ อย่าห่วงพี่รู้ไหม!”



จอร์ จทิ้งท้ายไว้อย่างนั้น มันเป็นคำพูดที่สารภาพอย่างซื่อตรงไม่คิดปิดบัง และมีความห่วงใยให้ผมอย่างที่ผมไม่เคยได้ยินคำพูดไหนชวนให้รู้สึกอบอุ่นใจ ได้เท่านี้เลย ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนพูดจาดี ๆ ไม่ค่อยเก่งแท้ ๆ แต่ความซื่อตรงนั้นแหละที่ทำให้ผมรู้อยู่เสมอว่าพี่เป็นครอบครัวที่ผมมี เพียงคนเดียว...และเป็นครอบครัวที่ดีที่สุดเท่าที่ผมจะมีได้อย่างแท้จริง



...

ผมหลบซ่อนตัวในความมืดที่ผมเกลียด...

นั่งสั่นในอุณหภูมิหนาวร้ายกาจที่ชวนให้ใจแตกสลาย...

หวาดกลัวทุกเงาที่ขยับไหวและเสียงเพียงน้อยนิดซึ่งเกิดขึ้นเป็นบางครั้งในความมืดมน...



จนกระทั่ง...



วันที่4ซึ่งพี่ไม่มาหา...ผมจึงพาร่างกายอิดโรยเดินโซเซออกจากที่ซ่อนเพื่อตามหาจอร์จ หัวใจทั้งเหนื่อยอ่อนจากการอดนอนและเครียดขมึงมาตลอดทั้ง3วัน แต่ว่านั่นยังไม่มากพอที่จะหยุดผมได้ ความเป็นห่วงจอร์จมีมากกว่า และความกลัวบางอย่างก็ค่อย ๆ รุมทึ้งเล่นงานผมอย่างช้า ๆ ในทุกเวลานาทีที่ผ่านพ้น



ผมสูดหายใจ เดินอย่างอ่อนแรง แต่ในความเหนื่อยล้านั้น...ผมกลัวเหลือเกิน!



...



เสียงไซเรนดังแหวกอากาศขึ้นมาในขณะที่ผมเดินลากเท้าออกจากการหลบซ่อนที่ซอกตึก ผู้คนมากมายเดินขวักไขว่ในเมื่อคืนนี้เป็นวันที่ใคร ๆ ก็มีแต่ความสุข แสงไฟดวงน้อยที่หลากสีสันกระพริบปริบปรายในความสลัวของช่วงค่ำ



‘วันนี้...คริสมาส’



ผมน้ำตาไหลในความมืดทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่าไม่สามารถเอ่ยปากบอกใครได้ถึงความอัดอั้นตันใจทั้งหมดที่มี ทั้งวันที่ผมตามหาจอร์จทำให้ผมรู้ว่าพี่ชายหายสาปสูญไปโดยไม่มีใครรู้สาเหตุ



“พี่อยู่ไหนน่ะจอร์จจจ อย่าตายนะ...แบบนี้ไม่ได้นะ!”



น้ำตาผมไหลอาบสองแก้มในขณะที่คุดคู้อยู่ข้างถังขยะสกปรกในซอกตึก เสียงสะอื้นของผมทำให้ชายคนหนึ่งซึ่งโยนหนังสือพิมพ์ลงในถังขยะที่ก็เต็มจนล้นเละเทะถึงกับจ้องมองอย่างสงสัยก่อนจะเดินจากไป ผมขยับกายหมายจะลุกขึ้นเดินออกไปจากตรอกแคบแค่นั่งได้นี่เสียที คาดหวังว่าจอร์จควรจะอยู่ที่ไหนสักที่และผมต้องไปตามหาให้เจอ



ปลายเท้าที่ลากอย่างแสนเหนื่อยล้าสะดุดเข้ากับถังขยะนั่นจนมันล้มกลิ้ง ขยะที่กองจนพูนเทลงมากองกับพื้นพร้อม ๆ กับหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นที่ถูกชายเมื่อครู่โยนทิ้งไว้



ผมเหลียวมองก่อนจะก้มลง...พยายามรับผิดชอบการกระทำเซ่อซ่าของตัวเองแต่มือที่เอื้อมหมายจะเก็บโกยกองขยะก็ต้องหยุดชะงัก ลมหายใจของผมเหมือนมีแต่ความเย็นลงรากลึกไปถึงขั้วปอดมือสังเกตเห็นหน้าแรกของหนังสือพิมพ์นั้น



ผมหยิบมันขึ้นมา...ไล่สายตามองไปบนพาดหัวข่าวอย่างตื่นตระหนก



‘นักข่าวเสียชีวิต’



…



‘พบศพที่บ้านร้างถนนเลขที่17’



…



‘ทราบชื่อ...จอร์จ วิลเฟรด โจน’



…



‘จอร์จ...วิลเฟรด...โจน’



.

.

.



‘ฝ่ายชันสูตรคาดว่า...ถูกฆ่า...ด้วยวิธีการ...ปาดคอ...อย่างช้า ๆ ’



.

.

.
“อะ...”



เย็น...หนาวเย็น...เจ็บปวด...เงียบสงัด...ไม่ได้ยินแม้เสียงใด



มีเพียงเสียงร้องของตัวเองเท่านั้นที่ดัง...ดังจนผมรู้สึกว่ามันเป็นเสียงที่ดังที่สุดที่ผมเคยได้ยินด้วยหูทั้งสองข้างนี้

เป็นเสียงที่ครวญคราง...เหมือนสัตว์บาดเจ็บ...ซึ่งผมเชื่อว่าเป็นเสียงตัวผมเองที่ฟังดูเจ็บปวดที่สุดในชีวิตเท่าที่ผมเคยได้ยินมา...

.

.

.



กว่าจะรู้ตัว...ก็มายืนอยู่หน้าบ้านที่เคยหลบซ่อนตัว รอบบ้านมีแถบสีเหลืองคาดไว้รอบบ้านและตำรวจยังคงยืนพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกันอยู่ที่นั่น ผมหลบเข้าพุ่มไม้ทันทีที่รู้ตัว เดินเซเข้าไปยังบริเวณโบสถ์ที่อยู่ใกล้เคียงกัน



ความแสบร้อนที่ขอบตาทำให้ผมมองทางได้ไม่ชัดนัก น้ำตายังคงไหลอยู่ถึงแม้พยายามสักเท่าไหร่ความเจ็บปวดก็ไม่ใช่จะยุติลงได้ง่าย ๆ



สิ่ง ปลูกสร้างเดียวในพื้นที่นี้คือโบสถ์อันสวยงามแต่ดูเหมือนหัวใจของผมจะเจ็บจน ชาเกินกว่าจะรู้สึกรู้สาต่อความสวยงามใด ๆ ...สมุดที่สำคัญที่สุดของจอร์จถูกผมกำแน่นอยู่ในมือ เพราะช่วงเวลาที่ผ่านมาผมต่อสู้กับตัวเองอย่างหนักเพื่อไม่ให้เปิดออกดูแต่ ทว่าวินาทีนี้ความผิดชอบชั่วดีดูจะไม่สามารถมีชัยชนะเหนือผมได้



ผมนั่งลงที่มุมหนึ่งซึ่งมืดสนิทก่อนที่จะใช้แสงที่มีอยู่น้อยนิดในการอ่านแต่ละบรรทัดอย่างคนที่เหมือนจะตาย สิ่งที่ผมรู้จากแต่ละตัวอักษรทำให้ดวงตาของผมค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น และจนสุดท้ายน้ำตาก็เหือดแห้งไป



แทนที่ความเจ็บปวด...ด้วยความโกรธแค้น



“ขอสาปแช่ง...” ผมพูดออกไปตามที่ใจคิด ไม่คำนึงว่าจะทำให้สถานที่อันบริสุทธิ์ต้องแปดเปื้อน



ด้วยความรู้สึกที่รุนแรงที่สุดที่เคยมีมาพาร่างของผมมายังประตูโบสถ์ซึ่งประดับสัญลักษณ์ของพระผู้เป็นเจ้า ความโกรธแค้นทำให้ผมดึงทึ้งด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่ผมมี จนทำให้กางเขนสีขาวถูกเหวี่ยงลงบนพื้นดินอันสกปรก เล็บของผมฉีกออกจนติดเปื้อนบนกางเขนที่หลุดลงมาทว่าผมไม่ใยดี



จอร์จเอาตัวเขาไปเสี่ยงและต้องตายเพราะการจับตามองขบวนการยาเสพติด คนทั้งเมืองกำลังเดือดร้อนเพราะพวกนั้นต้องการเอาเมืองนี้เป็นศูนย์กลางการกระจายของทั้งหมดในย่านนี้ และศพนั้นคือผลลัพท์ของการขัดผลประโยชน์ครั้งใหญ่ของสองผู้บงการ...จอร์จบอกไว้ด้วยตัวอักษรสุดท้ายถึงชื่อที่นำความตายมาให้ตัวเขาเอง



ชื่อตัวนาย...ที่ชักใยอยู่ในองค์กรค้าผงสารเลวนี้



“ขอสาปแช่ง...ด้วยจิตวิญญาณ...ด้วยทั้งหมดที่มี”



ผมเอ่ยอย่างโกรธแค้น วินาทีนี้ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วนอกจากพละกำลังที่มากมายเพียงพอจะพลิกกลับโลกนี้ให้คว่ำลงอย่างไร้ท่า



“ปรารถนาเช่นนั้นจริงรึ?” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลัง ผมสะดุ้งจนตัวลอย...เพราะดูเหมือนคำพูดนั้นจะไม่ได้ตอบคำที่ผมพูดออกมาจากปาก หากแต่เอ่ยตอบคำที่ผมคิดอยู่ในใจมากกว่า



“ใช่ ข้าตอบสิ่งที่ใจเจ้าคิด ก็นะ...” เจ้าของเสียงพูดอย่างอารมณ์ดี “ก็เจ้าคิดซะดัง...”



ผู้ที่ยืนอยู่ต่อหน้าผมเป็นผู้ชายตัวสูงผมสีดำสนิท ร่างกายที่สูงและดวงตาสีแดงราวกับเลือดนั้นทำให้หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ความกลัวมาแทนที่ความโกรธที่เคยมีอยู่เมื่อครู่จนแทบไม่เหลือ



“อ้า...ไม่ดีนะ ถ้าไม่แค้นแล้วละก็จะมีประโยชน์อะไรล่ะ”



ผมกระถดถอย...ดวงตาเบิกโพลง ไม่สามารถปิดตาลงได้เลย เหมือนเห็นหลุมดำ เห็นฝันร้าย เห็นปีศาจสีดำทั้งกายคืบคลานเข้ามาหาแม้ว่าในความเป็นจริงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม



“ขอมาสิ...” เจ้าตัวพูดกับผม รอยยิ้มนั้นน่าจะเรียกว่าแสยะมากกว่าอาการฉีกยิ้ม “ขอมา...ทุกอย่างที่เจ้าจะแลกด้วยทั้งหมดที่มี”

.

.

.

.
เหมือนผมจะได้ยินเสียงเข็มวินาทีจากนาฬิกาที่ไร้ตัวตน ความเงียบสงัดมีพลังมากล้น ตัวผมในวินาทีนี้ดูราวกับถูกล่อลวงให้ล่มจมลงในหลุมลึกมืดดำยากหยั่ง



“แก้แค้น...ด้วยทั้งหมดที่มี”



ฝ่าย ที่รับฟังคำขอของผมยิ้มให้อย่างงดงาม ต่างจากเมื่อครู่ราวกับเป็นคนละคน...แต่แทนที่จะได้ยินเสียงสวรรค์ ผมกลับพบว่าความมืดตะกุยร่างผมจนแตกเป็นเสี่ยงแล้วประกอบตัวตนของผมขึ้นมา ใหม่ ชายคนนั้นมองดูผมราวกับผลงานชิ้นเยี่ยมของตัวเองก่อนที่จะหัวเราะอย่างพึงพอ ใจ



“ไปสิ...ได้เวลาแก้แค้นแล้ว!”



ผมรับคำ...ยิ้มจนเขี้ยวที่งอกออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้เกยขึ้นมาจนถึงริมฝีปาก ในหัวอกโลดแรง สุขล้ำแบบแปลกประหลาดราวกับกำลังเมาฝิ่นที่ผมไม่แม้แต่จะเคยได้เสพ



“แก้แค้น...ด้วยทั้งหมดที่มี!”



เสียงนั้นกระตุ้นเร้า...จนผมเริงระบำคล้ายเงาตรงไปยังจุดหมายที่ผมนึกรู้ขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เพื่อล้างเลือด...ด้วยเลือด



วิ่งตรงไป...



ลิ้มรสชาติของเลือดด้วยลิ้น...



ขย้ำเนื้อเน่าเหม็นของพวกติดยาด้วยปากของตัวเอง...

.

.

.



ในความสะอิดซะเอียนของเนื้อหนังที่ไร้คุณภาพ ความสาแก่ใจงอกเงยอยู่ในอกและผลิบานเหมือนดอกไม้ในฤดูร้อน ยิ่งฆ่ามากมายเท่าไหร่หัวใจยิ่งเริงระบำไปกับความสุขที่พาให้ใจลอยล่อง



เป็นความสุข...ที่ดูราวกับจะไม่มีอยู่จริง

.

.

.

.



ผมเหมือนสัตว์ต่ำช้าซึ่งฉีกทึ้งร่างกายและเนื้อหนังของผู้คนที่ขวางทาง คร่าชีวิตที่น่าสมเพชอย่างง่ายดายราวกับปลิดผลไม้สุกงอมออกจากขั้วแล้วโยนทิ้ง มีดที่คว้าได้เสียบแทงจนโลหิตมากมายไหลนองราวท้องธารฉาดกระเซ็น



มันไม่ใช่แค่การฆ่า กับบางคนนั้นผมมองเห็นสิ่งเลวที่พวกเขากระทำมาในอดีตอย่างที่ไม่น่าเป็นไปได้...ทำให้ผมยิ่งโมโหโกธา กัดทึ้งร่างคนเหล่านั้น ฉีกเถือกินลงท้องอย่างไม่รู้จักอิ่มหน่ำ



จนกระทั่ง...

.

.

.



“ซานต้าฮะ...นั่นซานต้าใช่ไหม?”



ผมเหลียวกลับไป...พบเด็กน้อยที่ผมเสนอลูกกวาดให้ในย่านการค้า ตัวผมที่อยู่ในเงามืดนั้นหากมองในกระจกแล้วคล้ายซานตาครอสอย่างประหลาด เนื่องจากมือหนึ่งหิ้วร่างครึ่งท่อนของใครบางคนลากยาวเป็นทาง เหมือนคนกำลังหิ้วถุงใบใหญ่ลากไปกับพื้นห้อง ส่วนเนื้อตัวที่เปื้อนเลือดจนแดงชุ่มไปทั่วดูคล้ายคนใส่เสื้อสีแดงในความมืด



“ฟังคำขอของผมนะฮะ...ได้โปรดเถอะ”



เสียงนั้นยังร้องขอ ออดอ้อนเหมือนเด็กเล็กที่พยายามขอขนมจากผู้ใหญ่ด้วยวิธีการอันน่ารัก สิ่งนั้นทำให้ความรู้สึกของผมพลิกคว่ำลงทันควัน สายตาอ้อนวอนของเด็กชายทำให้ผมกลัวที่จะออกจากความมืด ความกดดันและหวาดหวั่นมีน้ำหนักกดทับราวกับความระเริงในวินาทีก่อนหน้านี้กลายเป็นเรื่องโกหกไป



“ผมขอให้คุณพ่อมีความสุข เลิกทำงานทั้งวันทั้งคืนเพื่อผม ผมไม่เอาของเล่นหรอกฮะ...ผมแลกของเล่นที่คุณจะให้ผมในคืนนี้กับคำขอของผมจะได้ไหมฮะ”



ผมรู้สึกเหมือนคำพูดของเด็กน้อยทิ่มแทงร่างของผมจนแหลกเละ



เกลียดตัวเองเหลือเกิน...



ไม่เคยรู้สึกเกลียดใครหรืออะไรได้เท่านี้มาก่อนในชีวิต...



ผมเหลียวมองไปทางอื่นด้วยว่าไม่สามารถจ้องตาที่ซื่อบริสุทธิ์ของเด็กน้อยได้อีกต่อไป ดวงตานั้นเหมือนยาพิษที่แผดเผาผมไปทั้งร่าง...ราวกับไฟชำระของพระผู้เป็นเจ้าก็ไม่ปาน



แต่ทิศที่ผมเหลียวไปมองนั้น ทำให้ดวงตาฝ้าฝางมืดบอดของผมได้พบความจริงอันโหดร้าย



ภาพ...ผู้ชายอ้วนคนหนึ่งยืนเคียงเด็กน้อยปรากฏอยู่ต่อหน้า และเมื่อก้มลงมองร่างครึ่งท่อนที่ผมลากมากับพื้นนั้น ความจริงก็ทำให้หัวใจของผมล่มสลายลง

.

.

.



ร่างที่ผมลากมาตามทางจากห้องกว้างสู่ห้องนอนนี้คือชายผู้ซึ่งเป็นพ่อ...ของเด็กคนหนึ่งซึ่งร้องขอต่อซานต้า

.

.

.

“ไม่...” เป็นครั้งแรกที่รู้สึกทรมานจนจะขาดใจ

เด็กน้อยที่เห็นผมโซเซแทบล้มลงค่อย ๆ เดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าเป็นห่วง ผมกระถดถอย...ไม่อยากให้เด็กได้เห็นความจริงอันโหดร้ายนี้



มันต่างอะไร...



สิ่งที่ผมทำมันต่างจากพวกที่ผมก่นด่าว่าเป็นหมาสารเลวยังไง...

...

ไม่...

มันไม่ต่างกันเลย...

.

.

.

และผมถอยหลังกลับไปเริ่มต้นใหม่ไม่ได้อีกแล้ว...

มันสายไปแล้ว...

.

.

.

“ไม่สายหรอก...”



ผมที่กำลังทุรนทุรายกับความรู้สึกผิดบาปทั้งหมดที่ตัวเองก่อเงยหน้าขึ้น เด็กน้อยที่อยู่ต่อหน้าส่องแสงเรืองรองในความมืด



“อย่ามาแทรกแซงคนของข้านะ!” ผู้ชายคนที่เปลี่ยนผมเป็นความบ้าคลั่งร้องคำรามอย่างหัวเสีย ไม่รู้ว่าเขามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่



“เจ้าต่างหาก...แทรกแซง...มนุษย์ผู้เป็นที่รักยิ่งของพระองค์” เด็กน้อยเอ่ยเน้นทีละคำ...ก่อนจะเดินเข้ามาหาผม ยกมือขึ้นอย่างช้า ๆ แบมือหันมาทางผมพร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่น



“ขึ้นมาสิ...จากบ่อโคลนแห่งความโกรธ จงขึ้นมาจากนรกด้วยความรู้สึกนึกคิดที่ดีของเจ้าสิ”



ผมเอื้อมมือไปหามือนั้น จนเมื่อมือผมใกล้ถึงมือสว่างจ้าก็นึกรู้ว่าตัวเองแปดเปื้อนเสียจนนึกอยากชักมือกลับ



“เจ้าสกปรกไปแล้ว ไม่มีทางที่พวกสูงส่งนั่นจะอภัยให้หรอก!” เสียงชายที่เป็นมารร้ายร้องบอกเย้ยเยาะจากเบื้องหลัง



ทว่า...



ดวงตาของร่างที่สว่างจัดจ้ามองตรงมาในดวงตาของผม บอกความรู้สึกตั้งมั่นอันซื่อสัตย์ผ่านดวงตาที่สวยงามนั้น



“ไม่มีสิ่งใดหรอก...ที่จะสกปรกจนไม่มีวันชำระล้างได้” เสียงนั้นเอ่ยบอกอย่างใจดี “แต่เจ้าต้องเชื่อมั่นในความศักดิ์สิทธิ์แห่งการพยายามไถ่บาปนั้น”

.

.

.



วินาทีถัดมา...ผมกอบกุมมือที่อบอุ่นไว้ แนบแก้มที่น้ำตาไหลจนเปียกแฉะ



ผมหัวเราะเหมือนเด็กน้อยที่อ่อนแอแม้น้ำตาริน...โอบรอบความอบอุ่นที่จะยินดีชำระล้างผมด้วยความเข้าใจ



“ไม่ว่าจะถูกมอมเมาแค่ไหน...เจ้าก็ไม่มีวันทำให้วิญญาณที่มีความบริสุท์แปดเปื้อนได้สำเร็จหรอก” เสียงของโครงแสงเอ่ยบอกชายผู้ซึ่งเผยร่างอันมืดดำด้วยความโกรธกริ้ว “ความดี...เป็นสิ่งเดียวที่จะไม่มีวันทำให้แปดเปื้อนได้เลย”

.

.

.

แสงอรุณเจ้าเอย...

เจ้าบริสุทธิ์ฉันท์ใด...เมฆานภากาศไซร้รู้ดี



[END]

.

.

.

FOR Christmas

นิยายเสียดสี ประชดประชันสังคม สนองนีด(เลือด) และอื่น ๆ
พอดีลงที่บล็อคตั้งแต่คริสมาส เลยลองเอามาลงให้ลองอ่านดู ชอบไม่ชอบบอกได้เน้อ =3=

แงๆ....น่าสงสารเด็ก

-_- ผมเป็นพวกไม่ค่อยอ่านนิยาย ขอโทษที

โอะ ชอบตอนท้ายแฮะ มีหักนิดหน่อย *0*
เสียดสีเหมือนอย่างว่าจริง ๆ =w=
แต่ชอบนะ