ลองแต่งดู ตามอารมณ์ -*- นิยาย ยมทูตที่รัก T_T

สิ่งมหัศจรรย์ เรื่องเหนือธรรมชาติ.....

กับคนที่เชื่อ มักจะไม่เคยได้ประสบ แต่กับคนที่ไม่เชื่อ กลับ ประสบเข้าจังๆ

เหมือนเช่นตัวผม.....

"เธอจะตายในอีก 90 วัน "

...................................................................................................................................................................................

Chapter 1 นักเรียนใหม่

เช้าของวันใหม่ ในที่สุดก็เปิดเทิอมแล้วสินะ....

"Frank ตื่นรึยังลูก ไปโรงเรียนได้แล้ว" เสียงแม่ตะโกนเรียกกระผมจากชั้นล่าง

"ตื่นนานแล้วแม่ เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อน" ผมตะโกนตอบจากห้องนอนชั้น 2

บ้านกระผมเป็นบ้าน 2 ชั้น อยู่กับพ่อ และ แม่ ซึ่งชั้น 2 จะมีแต่ ห้องนอน 2 ห้อง คือห้องของ พ่อ แม่ และผม

ส่วนห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น ห้องครัวอยู่ชั้นล่าง

หลังจากที่อาบน้ำ แต่งตัวเสร็จ ก็มานั่งกินข้าวบนโต๊ะอาหาร วันนี้พ่อไม่ได้กลับบ้าน คงเมาหลับที่ทำงานเหมือนเคย

"แน่ใจนะว่าไม่ต้องให้แม่ไปส่ง" แม่ของผมเอ่ยปากถาม

"เถอะน่าครับ...ม.5 แล้วขอเดินไปเองนะ -*-" กระผมตอบ

จริงๆแล้ว บ้านกับโรงเรียนไม่ห่างกันมาก เดิน 3 กิโลก็ถึง

หลังจากกินข้าวเสร็จกระผม ก็เดินออกจากบ้านด้วยท่าทีสง่าผ่าเผย..มีแม่เฝ้ามองดูอยู่ข้างหลัง ด้วยความเป็นห่วง

ระหว่างที่เดินไป โรงเรียนก็พลันคิดในใจ

"ลูกก็โตขนาดนี้ยังไปรับไปส่งคิดถึงไหนอายถึงนั่น แม่ก็ไม่ได้รู้เรื่องเล้ยให้ตาย.."

ระหว่างเดินก็สอดส่องไปรอบตัว มีแต่วิวเดิมๆ ถนนทางเดิม ที่เคยเดินมากับแม่ ตอนม.4 มันช่างเป็นอะไรที่จำเจจนน่าเซ็ง....

แล้วก็เหม่อมองวิวรอบข้าง มองดูเด็กนักเรียนรุ่นราวคราวเดียวกันเดินคู่กัน หึ...มาเป็นแฟนกันเอาตอนนี้มันก็มีแต่จะเลิกกัน พวกไม่มีสมองก็ทำได้แค่นี้ล่ะ...

อาจเป็นเพราะความเบื่อโลกมองอะไรก็ ก่อให้เกิดอคติไปซะหมด แต่นั่นก็ทำให้ผมได้สังเกตสิ่งรอบข้างมากกว่าใคร มากมาย

ถึงโรงเรียนตอน 8 โมง ช่วงปิดเทิอม อาจารย์ได้แจ้งห้องที่จะใช้เรียนไว้แล้ว เราก็แค่เดินมาที่ห้องได้เลย หลังจากทักทายเพื่อนกลุ่มเก่าตั้งแต่ ม.4 ผมก็ไปนั่งที่ข้างหลังสุด โต๊ะที่ 2 จากทางซ้าย

จากนั้นอาจารย์ก็เข้ามาแนะนำตัว

"สวัสดีนะนักเรียนทุกคน ขอต้อนรับสู่ห้อง ม.5/4 แต่พวกเธอก็คงรู้จักกันดีตั้งแต่ ม.4 แล้ว คงไม่ต้องแนะนำตัวกันมากนะ.

"เพียงแต่มีนักเรียนย้ายมาใหม่ 1 คน ก็เลยอยากให้เธอออกมาแนะนำตัวหน้าชั้นเรียนหน่อยน่ะ เชิญจ้า"

ระหว่างที่กำลังจะคิดว่าใครน้าที่มา ก็เพิ่งมาสังเกตว่ามีนักเรียนหญิงนั่งทางซ้ายริมหน้าต่างลุกขึ้นเดินไปหน้าห้อง กระผมเองก็เพิ่งสังเกตว่า ไม่เคยเห็นเธอมาก่อน

แต่อย่าว่างู้นงี้เลยครับ กระผมก็ไม่ได้สนใจเพื่อนในห้องมาตั้งแต่แรกละ นอกจากคนในกลุ่ม 5 คน คนอื่นยังจำชื่อไม่ได้หมดเลย

พอมาลองสังเกตดู เธอเป็นคนที่น่ารักมากทีเดียว เป็นแบบว่า โดดเด่นที่สุดในห้องเป็นดาวดวงใหม่ไปเลย แต่ขอบอก กระผมก็ไม่ได้ใคร่ เรื่องพวกนี้นักหรอก แต่ก็พอตีค่าความสวยของผู้หญิงเป็น

"สวัสดีคะ ฉันชื่อ จีรัส เดอ โดม คะ ย้ายมาเรียนที่นี้ปีนี้เป็นครั้งแรก ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยคะ"

แค่ได้ยินชื่อแค่นั้นละ......ความคิดต่างๆ ก็ผุดขึ้นมาในสมองอันเบื่อโลกของกระผม

ชื่อนี่มันอะไร ลูกครึ่งเหรอ ถ้าลูกครึ่งแล้วครึ่งประเทศอะไร แปลไม่ได้สักประเทศ แต่หน้าตาจะดียังไง ดูแล้วก็คนเอเชียดีๆนี่เอง

คนในชั้นเรียนปรบมือไห้กับการแนะนำตัวของเธอคนนั้น แล้วเธอก็กลับมานั่งริมหน้าต่างข้างๆ ผมอีกครั้ง

ไม่รู้เพราะเป็นนักเรียนใหม่รึเปล่า ผมเลยรู้สึกสะดุดตา เหล่มองเธอเป็นพักๆ แต่เธอก็มองออกไปนอกหน้าต่างทำหน้าไม่สนใจ...

หลังจากจบคาบโฮมรูม อาจารย์ที่ปรึกษาออกจากห้อง รอเรียนคาบต่อไป ด้วยความที่ผมนั่งใกล้สุด ก็เลยไปชวนนักเรียนใหม่คุยซักน่อย

"เอ่อ...เธอ..ชื่ออะไรนะ เดอ เดอ "

"เรียก ฉันว่า เดด ก็ได้" เธอตอบฉับพลันทั้งที่ผมยังพูดไม่จบ เหมือนจะรอให้ผมเข้ามาคุยอยู่นานแล้ว

ถึงตอนนั้นในหัวจะสงสัย ผู้หญิงอะไรชื่อ เดด แต่ก็ทำเป็นไม่สนถามต่อไป

"เออ แล้วเธอ เป็นคนประเทศไหนละ ฟังจากชื่อคงไม่ใช่คนไทยหรอกนะ "

"แทนที่จะมาถามฉัน ฉันขอบอกอะไรนายไว้เลยจะดีกว่านะ Frank"

ตอนนั้นผมไม่ได้เฉลียวใจเลย ว่าทำไมเธอถึงรู้ชื่อผม

"แล้วมันอะไรล่ะ"

"ในวันที่ 13 ของเดือนสิงหาคม เธอจะกระโดดตึกตาย ที่ดาดฟ้าของโรงเรียนแห่งนี้"

ระหว่างที่กำลัง งงๆ กับสิ่งที่เธอพูด เธอก็พูดต่อทันที

"อีก 90 วันต่อจากนี้ เธอก็จะต้องตาย ที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อจะบอกให้รู้ไว้"


ในตอนนั้นกระผมที่มัวแต่ งง ไม่ได้คิดเป็นจริงเป็นจังกับคำพูดนั้นเลย คิดว่าทำไมเธอ ถึงมาแช่งกันแบบนี้ เราไปทำอะไรให้รึเปล่าหว่า

ไม่ได้รู้ตัวเลย ว่า ตัวเองจะต้องทำตามที่เธอกล่าวในอีก 3 เดือนจริงๆ.........................

แบบว่า เพิ่งลองหัดแต่ง อะงับ

เด๋ว ว่างๆ จะมาต่อตอน 2 นะงิบ

ไม่เกินพรุ่งนี้งิ เด๋วขอไปแต่งเนื้อเรื่องเพิ่มก่อน ^ ^

เอ จะออกมาเป็นยังไงหว่า
เน้นการเล่าเรื่องแบบให้ตัวละครดำเนินสินะ *-*
สั้นไปนิด แต่ไม่เป็นไร แต่งนิยายต้องค่อยเป็นค่อยไป

ต่อเลยละกัน งิๆ ^ ^

Chapter 2 ถามไถ่..

"หา? " หลังจากที่เธอ พูดจบกระผมก็อุทาน พร้อมทำหน้ากวนส้นเท้าใส่

" เธอนี่ท่าทางจะเพี้ยนนะ กินยาผิดขวดมารึไงหา?"

" ฮึ้ ! " เธอสะบัดหน้ากลับไปที่หน้าต่างตามเดิม

หลังจากนั้น ผมก็ไม่พูดอะไรกับเธออีก ด้วยความงุนงง ในทุกๆเรื่องๆ ถึงแม้ในใจจะรู้สึกแปลกๆ ที่ชีวิตที่น่าเบื่อมีเรื่องให้คิดซะแล้ว....

10 นาทีต่อมาอาจารย์เข้าสอนคาบแรก เป็นวิชาสังคมศาสตร์ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าน่าเบื่อมาก......

ในขณะที่อาจารย์ กำลังสอนอย่างขยันขันแข็ง แต่ตัวผมไม่ได้สนใจที่เขาพูดเลยสักนิด พลันแอบเหล่ไปทางยัยนักเรียนใหม่ ปากไม่มีหูรูดแช่งชาวบ้าน

แล้วก็มานั่งคิด..."หึๆ ถ้าเราจะตายจริงๆ แล้วยัยนี่รู้ได้ไง ระบุสาเหตุการตาย สถานที่พร้อมเลยนะ ไร้สาระดีจริงๆ"

"เอ...แล้วถ้าเราจะตายจริงๆ เราควรจะทำอะไรน้า หึๆ คิดไปได้~"

เอาเถอะ มันก็ทำให้ผมมีอะไรมานั่งคิดระหว่าง วิชาเรียนน่าเบื่อนี่ละนะ

เผลอแปบเดียวออดก็ดัง มันเป็นอะไรที่เร็วมากเลย เมื่อเทียบกับชั่วโมงที่น่าเบื่อที่เคยเรียนมา

"เพราะมัวแต่ไปคิดอะไรเพ้อเจ้อ ตามแม่นั่นสิท่า เฮ้อ...."

หันไปมองเธอ พี่แกก็ยังมองหน้าต่างเหมือนเคย เอาเถอะ..เดี๋ยวก็จะเรียนคาบต่อไป เอาว้พักเที่ยงค่อยว่ากันอีกที..

จากนั้นผมก็เลิกคิดเรื่องไร้สาระ แล้วหันมานั่งเรียน....อืม...คิดเรื่องแบบนั้นยังจะสนุกกว่าอีกแฮะ...

และแล้ว ก็จบไปอีก 2 คาบ มันช่างยาวนานเหมือนเคยจริงๆ ผิดกับคาบแรกเด้ะ....

ในจังหวะที่ผมกำลังจะลุกไปถามเรื่องตอนเช้าจากเจ้าหล่อน เธอก็ไม่อยู่ซะละ....สงสัยไปกินข้าวแล้วมั้ง...

กระผมก็ครุ่นคิด เรื่องเมื่อเช้าอีกรอบ พลางเดินไปที่โรงอาหาร ซื้อข้าวกลางวันมากิน

"ในวันที่ 13 ของเดือนสิงหาคม เธอจะกระโดดตึกตาย ที่ดาดฟ้าของโรงเรียนแห่งนี้"

คำๆนี้ ผมยังจำได้ถนัด หลังจากนั่งกินไปคิดไปก็เลยตัดสินใจ ลองขึ้นไปบนดาดฟ้าซธน่อยทั้งที่ไม่เคยไป...

ถ้าจะมาบอกเอาตอนนี้คงช้าไปแล้วมั้งแต่ก็เอาเถอะ..โรงเรียนที่กระผมอยู่มีชื่อว่า โรงเรียน เทพสิรินดุสิต (ไม่ต้องไปเปิดหารับรองว่าไม่มี)

ถ้าจะกล่าวถึงดาดฟ้าโรงเรียนนี้ ก็มีแต่ตึกเรียนของพวก ม.4-6 เท่านั้นที่มีดาดฟ้า นอกนั้นจะไม่มีทางขึ้น

ผมลองเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าของตึกนี้ดู....

มันก็เป็นดาดฟ้าธรรมดา กันรั้วไว้สูงประมาณ อกผม แบบนี้ถ้าไม่จงใจจริงๆ ก็คงไม่ตกลงไปแน่

"มาที่นี่จริงๆ สินะ" มีเสียงๆหนึ่งดังมาจากประตูที่ผมใช้เข้ามาที่ดาดฟ้า

ใช่แล้วเธอนั่นละ เดด ที่แช่งผมว่าผมจะตายที่นี่ เธอ นั่งอยู่ที่หลังประตูนานแล้วแต่ผมไม่ได้สังเกต

"อย่าบอกนะว่าที่เราจะขึ้นมา เธอก็รู้อีกอะ" ผมลองถามแบบในการ์ตูนดู

"ไม่หรอกยะ ฉันก็แค่มานั่งดูที่ๆ เธอจะตายก็เท่านั้นล่ะ" พี่แกพูดหน้าตาเฉย

"ตกลงมันยังไงกันแน่ เธอเอาแต่พูดว่าฉันจะตายมั่งละ โดดตึกมั่งละ แล้วยังชื่อที่วิปริตผิดแปลกนั่นอีก ตกลงเธอเป็นใครกันแน่"

เจ้าหล่อนนิ่งไปพักใหญ่ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน

"เอาเถอะ ถ้าไม่อากบอกฉันก็ไม่ถามละกัน งั้นฉันกลับห้องก่อนละ " ผมเองก็เริ่มเซ็งกะเจ้าหล่อนเต็มที

"ฉันคือ ยมทูตน่ะ เชื่อมั้ยละ?"

ผมหันขวับมาหาเธออย่างรวดเร็ว หึๆ มาแนวไหนอีกละ เธอจ๋า

"อ้อๆ นี่เธอจะบอกว่าเธอเป็นยมทูตแล้วเห็นเวลาตายของฉัน ก็เลยมารับวิญญาณ ฉันไปนรกว่างั้น?"

"ถึงจะไม่ใช่แบบนั้น แต่ก็ใกล้เคียงละนะ" เธอกลับตอบคำถามกวนๆของผมซธเหมือนจะเอาจริง

"เอาล่ะๆ เข้าใจว่าเธอเพิ่งจะมาที่นี่ครั้งแรก อาจทำตัวไม่ถูกแต่ก็นะ ธรรมเนียมของที่นี่เขาก็ไม่ชอบเท่าไรหรอกนะ ที่คนอื่นจะมาโกหก เล่าเรื่องไร้สาระ แถมยังมาแช่งคนอื่นว่าจะตายอีก เธอก็รู้ไว้ซะละ"

ผมพูดแดกเต็มที่ เริ่มจะสุดทนกับเรื่องเล่าแนวแฟนตาซีของ เจ๊แกเหมือนกัน

"เธอจะฆ่าตัวตายที่นี่ในอีก 90 วัน เวลาที่เธอจะตายคือ 23.59 นาที ของวันที่ 12 ส.ค."

"โอ้โฮ รู้ขนาดนี้ เราคงไม่ต้องรอดแล้วมั้ง ตลกตายละ ใครมันจะมาเพ่นพล่านแถวโรงเรียนตอน 5 ทุ่มกันฟะ ไม่บ้าก็เมาละพี่น้องเอย"

ผมก็ยังคงพูดกวนส้นเธออยู่นั่นละ

"นายจะไม่เชื่อว่าฉันเป็นยมทูตก็ไม่เป็นไร แต่นายเชื่อเถอะ ว่าถึงตอนนั้นไงๆ นายก็ต้องตาย"

"จะบอกว่า ให้ฉันไปทำอะไรให้เรียบร้อยซะก่อนตายรึไง"

"ก็อาจจะประมาณนั้น"

"เหอะ พอเถอะ ฉันเบื่อเรื่องเล่า ไร้สาระของเธอเต็มทีละ ไม่รู้หรอกนะว่าไปลอกมาจากนิยาย เรื่องไหน แต่เพลาๆ ซะบ้างเถอะ"

จากนั้นผมก็ไม่คิดจะอยู่อีกต่อไป เดินลงไปที่ห้องเรียนทันที.....................

หลังจากนั้น ก็เริ่มคาบบ่ายผมก็ยังคงนั่งเรียนที่นั่งที่เดิม แต่ที่แปลกคือ แม่ เดด ไรนั่น กลับยังไม่มาเข้าเรียนอีก

คาบบ่ายคาบที่ 2 แม่ เดด ก็ยังไม่มาเรียน มาถึงตอนนี้ผมเริ่มไม่เป็นอันเรียนและ พลางคิดในใจเป็นเพราะเราไปว่าเธอแรงๆ รึเปล่า เธอก็เลยหนีกลับบ้านไม่ยอมมาเข้าเรียนด้วย..........

แต่กระเป๋าก็ยังอยู่ ผมก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก

แต่แล้วจนหมดการเรียน วันแรก เธอก็ยังไม่กลับมา แม้แต่จะมาเอากระเป๋ากลับบ้านไป ระหว่างที่เพื่อนๆ ลุกกลับบ้านกันจะหมด

"เฮ้ย Frank เล่นเกมส์มั้ยวะ วันนี้ไปครบทีมเว้ย " ไอ้ คริต เพื่อนในกลุ่ม มาชวนไปเล่นเกมส์รอบเย็นตามเคย ตั้งแต่ ม. 4 ละ

"ไปก่อนเลยว่ะ กุทำธุระแปบ" ผมบอกไปงั้นแต่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอะไร

จนเพื่อนกลับบ้านกันหมด...ผมยังนั่งอยู่ที่โต๊ะ พระอาทิตย์เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง แสงสีส้มสะท้อนเข้ามาในห้อง เหลือเพียงตัวผมและกระเป๋าของเธอคนนั้น

ผมไม่รู้เลยว่าควรจะทำยังไง หรือจะกลับไปทั้งอย่างนี้....

แต่ถึงอยู่ไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา ผมจึงตัดสินใจ ยกกระเป๋าของ แม่ เดด กลับบ้านไปด้วย เผื่อพรุ่งนี้ค่อยเอามาคืนเจ้าหล่อนละกัน คิดซะว่าไถ่โทษ จะรับฝากให้ 1 วัน

ผมสะพายกระเป๋าตัวเอง และถือกระเป๋าของแม่ เดด ไว้ในมือ เดินทางกลับบ้านทางเดิม..ทุกอย่างเหมือนตอนเช้า

แต่แล้วมันก็ไม่เหมือนเดิม อยู่ๆ แม่เดด ก็วิ่งมาอยู่ตรงหน้าผม เหงื่อแตก ซฺกๆ หน้าตามอมแมม แก้มแดง ชุดเปรอะ แผลถลอกเต็มตัว

"นะ...นี่เธอไปทำอะไรมาเนี่ย รึว่าเป็นเพราะฉัน"

"ไม่นี่ ไม่เกี่ยวกับนายหรอก ว่าแต่นั่นกระเป๋าฉันนี่ งั้นขอคืนเลยละกัน" เธอหยิบกระเป๋าของผม และ วิ่งไปทางเดียวกับที่เธอวิ่งมาครั้งแรก

"นะ.....นี่เธอ!!! ตกลงเธอไปทำอะไรมา ทำไมไม่เข้าเรียนหา!!!" ผมตะโกนไล่หลังเธอ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เธอหันกลับมานิดน่อยและพูดเบาๆ เหมือนกระซิบแต่ยังพอได้ยินว่า

"เป็นความลับน่ะ โทดทีนะ~~"

....................................................................................................................................................................

ว่าแต่ทำไม Frank ไม่ชื่อไทย - -a

-*- มันเป็นชื่อเล่นไงท่าน -*-

ชื่อจริงพระเอกยังไม่เปิดเผยจ้า อิอิ

ต่อเลยละกัน เด๋วจะไม่มีเวลามาต่อ -*-

Chapter 3 ความเชื่อ

เช้าวันต่อมา พอแยกกันเมื่อวาน ก็ทำให้กระผมใจไม่ปกติอีกเลย

ระหว่างที่เดินไปโรงเรียนเหมือนที่เคย การสังเกตสิ่งรอบข้างเริ่มน้อยลง

เพราะผมมัวแต่ไปคิดเรื่องของ แม่ เดด อะไรนั่นน่ะสิ ดูไปดูมามันก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจนะ

ถ้ามันเป็นเรื่องจริงล่ะ? ทำไมถึงไม่มีใครค้นพบมาก่อนว่ามียมทูตในโลก? ทำไมผมถึงเป็นผู้ค้นพบคนแรก?

แล้วถ้าโกหก? เธอก็คงจะว่างมากแหงๆ ช่วงปิดเทิอมคงไปนั่งอ่านนิยาย คิดเรื่องแนวแหกตามาก่อความไม่สงบ ในจิตใจคน -*-

คิดไปคิดมา ก็เดินมาถึงหน้าโรงเรียนพอดี รู้สึกเลยว่ามันเร็วขึ้นเยอะแฮะ.....

พอเดินเข้ามาที่ห้องของตัวเองเท่านั้นล่ะ

"เฮ้ย Frank เมื่อวานไปไหนมาวะ แพ้เลยแสส" ไอ้คริต เพื่อนในกลุ่ม พูดพลางทำหน้าแหยๆ

"โทดทีว่ะ เมื่อวานมันติดธุระ จนลืมไปเลย"

"แล้วไง วันนี้มิงจะไปรึเปล่า?" มันก็ยังจะถามเหมือนเคย

"ไม่รู้ว่ะ ต้องดูก่อน" ผมก็ตอบไปแบบ รำคาญๆ นิดหน่อย

เดินมาที่โต๊ะของตัวเอง เธอยังไม่มาเรียนแฮะ....

ผมเตรียมคำถาม มาพอสมควร เพื่อจะลองภูมิเธอซะหน่อย ว่าไปเตรียมเรื่องมาได้ถึงระดับไหน

แต่อาจารย์วิชาแรกก็เข้าห้องแล้ว เธอก็ยังไม่มา..

จนจบคาบแรก ตอนนี้เวลา 9.50 นาที แต่เธอก็ยังไม่มา..

ไม่รู้เพราะความสนใจในตัวเธอรึเปล่า ทำให้ผมจิตใจฟุ้งซ๋านไม่เป็นอันทำอะไร (แต่ปกติก็ไม่ค่อยมีอะไรทำอยู่ละ)

พอกลางคาบ 2 เท่านั้นล่ะ

ครืด~~~ เสียงประตูเลื่อน

"ขอ อณุญาติเข้าห้องนะคะ" ไม่ใช่ใครหรอกครับ ก็เธอนั่นละ

"อืมๆ รีบไปนั่งที่เลย เราจะได้เรียนกันต่อ." อาจารย์วิชานี้ ดูจะสนใจการสอนมากกว่า มารยาท

เธอวิ่งมาที่นั่งของเธอ ซึ่งก็คือทางซ้ายของผม

"ไปทำอะไรมาอีกล่ะ อย่าบอกนะว่าขี้เซาหลับยาวน่ะ." ผมถามกวนๆ ไปซะหน่อย

"ก็ไม่มีอะไรหรอกน่ะ เรื่องเดิมๆ" เธอก็ตอบกลับมา ด้วยหน้าไม่แยแสเหมือนเคย

"รึว่าจะเป็นเรื่องเดียวกับที่ เธอโดดเรียนไปทำเมื่อวาน?"

"ก็นะ แล้วทำไมฉันต้องบอกเธอด้วยล่ะ?"

ถูกตัดจบซะละ จากนั้นผมก็นั่งเรียนต่อจนจบ คาบเช้า ได้เวลาอาหารเที่ยงซะที....

"นี่ๆ ถ้ายังไงไปกินข้าวกับเราหน่อยสิ มีเรื่องอยากจะถามน่ะ " ผมลองถาม..

"เอ... แต่ถ้ามีนัดใครไว้แล้ว ก็เป็นไรนะ"

"อืม...ไม่เป็นไร ไม่ได้นัดใครไว้หรอกนะ ไปด้วยก็ได้." เธอตกลงแฮะ เป็นไปได้ ..

จากนั้นเราก็ไปสั่งข้าวที่โรงอาหารด้วยกัน ผมก็เหมือนเคย กระเพราไข่ดาว ของเธอเป็นต้มตับหมู

"ชอบกินของแบบนี้เหรอ..." ผมว่าจะถามไปยังงั้นแต่ยั้งปากไว้ เพราะเราไม่ควรไปวิจารณ์รสนิยมของคนอื่นเขา

"ว่าไงดีล่ะ มาต่อเรื่องเมื่อวานละกันนะ" ผมเริ่มบทสนทนา แรก ในมื้อเที่ยงนี้

"แล้วเรื่องอะไรล่ะ?" เธอเองก็ท่าทางจะยอมตอบไม่มีปัญหา

"ก็....เอาเป็นเรื่องที่เธอบอกว่าเป็นยมทูตอะนะ"

"ใช่.ฉันพูดยังงั้น" หน้าเธอไม่ออกแนวล้อเล่นเลยผมก็เลยหาคำถามใหม่

" ถ้ายังงั้นเธอมาทำอะไรที่โลกนี้กันล่ะ.."

"มันเป็นหน้าที่อะนะ สำหรับยมทูตชั้นล่าง ที่ต้องมาคอยกำหนดจุดทัศนะของ วิญญาณคนตาย"

เอาแล้ว.....คราวนี้มาเป็นเรื่องเป็นราวจนน่าตกใจ มียมทูตชั้นล่างอะไรด้วย ผมสะกิตใจก็เลยถามต่อ

" อืม ยมทูตชั้นล่างเหรอ...แล้วมันต่างยังไงกับชั้นอื่นๆ ล่ะ?" ผมลองถามลึกเข้าไปดูซิ เธอจะเตรียมมาแค่ไหน

"ยมทูตชั้นล่าง จะถูกทำให้เกิดมา ถ้าจะนับตามอายุขัยของมนุษย์ เราจะเกิดมาเท่ามนุษย์อายุ 10 ปี ทันที โดยที่ยมทูตชั้นกลาง จะเพิ่มข้อมูลของมนุษย์ ที่อายุ 10 ปีขั้นพื้นฐานให้ จะได้ไม่ต้องมานั่งเรียนใหม่"

ผมนั่งนิ่งฟังที่เธอพูดอยากสนอกสนใจ

"ยมทูตชั้นล่างมีหน้าที่กำหนดจุดทัศนะของวิญญาณคนตาย ซึ่งจะต้องกำหนดให้ได้ 999 คนภายในเวลา 7 ปี ไม่เช่นนั้น ยมทูตชั้นล่างก็จะสลายหายไปในอากาศ"

"แล้วไอ้การกำหนดจุดอะไรนั่นมันคืออะไรล่ะ" ผมถามต่อด้วยความอยากรู้อยากเห็นเต็มที่

"มันคือการชี้ทางน่ะนะ วิธีการก็คือ ยมทูตชั้นล่างจะแจ้ง วันมรณะของคนธรรมดาให้เขาทราบ เมื่อยมทูตแจ้งได้สำเร็จ ก็จะเกิดจุดทัศนะขึ้นในตัวของบุคคลที่ได้รับแจ้ง ซึ่งจะทำให้ ยมทูตชั้นบนสามารถมารับวิญญาณได้ทุกที่ทุกเวลา"

"แล้วถ้าไม่ไปกำหนดจุดอะไรนั่นล่ะ คนที่ตายไปจะเป็นยังไง"

"ก็จะเกิดปัญหา วิญญาณเร่ร่อนน่ะนะ แต่ก็ไม่มีปัญหา เพราะยมทูตชั้นบนก็มีหน้าที่ตรวงสอบอยู่เหมือนกัน"

"สรุปก็คือเธอ ถูกสร้างมาให้เป็นคนที่อยู่ในโลกนี้ 10 ปี แล้วจากนั้นก็ทำหน้าที่กำหนดจุดอะรนั่น มาตลอด 7 ปี สินะ"

"อืม...ใช่แล้วล่ะ" คราวนี้เธอยอมรับแบบน่าเชื่อถือ

"ว่าแต่ไอ้การที่อยู่ๆ เธอก็มามีตัวตนบนโลก มันจะเป็นไปได้เหรอ แล้วเวลาที่สมัครเรียน เธอจะเอาหลักฐานที่ไหนไปยื่นล่ะ ไหนจะสำเนาทะเบียนบ้าน บัตรประชาชนก็ยังไม่มี"

"เรื่องนั้น ยมทูตชั้นกลาง จะช่วยเปลี่ยนข้อมูลบนโลก ให้เสมือนว่า ฉันเกิดมาแล้ว 10 ปี เอง จะว่าใช้เวทมนต์เสกเอาคงง่ายกว่าสินะ"

ผมอึ้งไปเลย ที่เธอตอบคำถามผมแบบ ฉะฉาน ไม่มีกระตุกเลยแม้แต่น้อย มันทำให้จิตใต้สำนึกลึกๆ เริ่มจะรู้สึกเชื่อคำพูดของเธอขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก.......

"ถ้านับตามเวลาแล้ว งั้นปีนี้ก็เป็นปีที่ 7 ของเธอแล้วสิ "

"ใช่ ปีนี้เป็นปีสุดท้าย ถ้าฉันไม่สามารถกำหนดจุดทัศนะได้ครบ 999 คน ฉันก็จะสลายไป"

"แล้ว....เธอได้กี่คนแล้วล่ะ"

" 856 คน "

"เหอๆ ตลอด 7 ปีคนตายกันไม่รู้กี่ล้านคนแล้วเธอทำได้แค่นี้นะ"

"เพราะมียมทูตชั้นล่างจำนวนมากน่ะสิ ฉันเองก็ดูแลแต่บริเวณ 5 กิโลรอบโรงเรียนนี้ ส่วนที่เหลือก็เป็นของยมทูตชั้นล่างคนอื่นๆ"

มาถึงตรงนี้ผมเริ่มคิดตามในประเด็นของเธอ ข้าวหมดจานไปนานแล้วแต่ผมไม่ได้สนใจมัน

"งั้น ภายในบริเวณ 5 กิโลรอบๆนี้ ก็น่าจะมีคนไม่น้อยกว่า 20000 อะ เธอก็ไปแจ้งเข้าให้หมดเลยสิจะได้จบๆ ไป"

"ไม่ได้หรอก การที่ฉันจะเห็นวันมรณะของใครคนนึง รวมถึงข้อมูลส่วนตัว และสาเหตุการตาย ก็ต่อเมื่อคนคนนั้นจะตายในอีกไม่เกิน 3 เดือนเท่านั้น ถ้าเกินกว่านั้น ก็จะยังมองไม่เห็น และไม่สามารถแจ้งได้"

ผมเริ่มปะติดปะต่อเรื่องที่เธอเล่าอย่างจริงจังอีกครั้ง

"นั่นสินะ การที่รอบๆนี้ จะมีคนตายในอีก 3 เดือน มันก็คงน้อยจริงๆ ล่ะนะ แล้วนี่ก็เป็นปีสุดท้าย เธอก็เลยโดดเรียนไปหาสินะ "

"ถ้างั้นจริงๆแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องมาเรียนก็ได้นี่นา สู้ทุ่มเวลาไปหาข้างนอกเลยไม่ดีกว่ารึ"

"ไม่หรอก ภายในโรงเรียนนี้ มีคนอยู่ประมาณ 3000 กว่าคน ซึ่งน่าจะง่ายกว่าการที่ต้องไปเดินหาข้างนอก แล้วก็มีเรื่องที่ฉันติดใจ อยู่ใน โรงเรียนนี้ด้วย"

"แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ?"

"เรื่อง.........เกี่ยวกับนายไง"

.........................................................................................................................................................

.ใคร เห็น ช่องโหว่ ช่วยมาชี้แจงหน่อยนะครับ >_<

นิยายปริศนาลับ ซ๋อนเงื่อนแบบนี้ คนแต่งเองก็ยังงงๆ

อืม ถ้าเพิ่มการบรรยายได้คงดีขึ้นนะงิ
เหมือนรอบข้างไม่มีบรรยากาศสักเท่าไหร่เห็นแต่การสนทนาเป็นหลัก
เพิ่มได้น่าจะดี จะได้ทำให้น่าติดตามได้ด้วย *-*
มีคำผิด
เทิอม - เทอม