[นิยาย] เรื่อง สายฟ้าแห่งร้านหนังสือ (UPDATE 16/04/53]

เนื่องจากตัวผมไม่ค่อยได้วาดรูปสักเท่าไร ขอเอานิยายมาลงที่นี่ให้ได้อ่านละกันนะครับ


สายฟ้าแห่งร้านหนังสือ


บทนำ

คุณเคยมีปัญหาบ้างไหม?

แน่นอนว่าถ้าหากเป็นคน ย่อมเคยมี

แต่คุณแก้ปัญหานั้นได้ไหมล่ะ?

บางครั้งคุณอาจแก้ไขได้ด้วยตนเอง ไม่จำเป็นต้องมีผู้อื่นผู้ใดช่วยเหลือ แต่อีกบางครั้งมันก็มีปัญหาที่คุณไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยตัวเอง

หากคุณแก้ไขปัญหาเองไม่ได้ คุณต้องทำอย่างไร?

ย่อมให้ผู้อื่นช่วย

บางคนขอให้พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อนฝูงเป็นผู้ช่วยเหลือ บางคนก็จ้างผู้คนที่ถนัดในการแก้ปัญหานั้น ๆ เป็นผู้ช่วยเหลือ

แต่ถ้าคุณไม่มีผู้คนเหล่านั้นล่ะ

หากคุณกำพร้า ไม่มีพี่น้อง ไม่มีเพื่อนฝูง ไม่เงินจ้างผู้คนที่ช่วยเหลือได้ คุณจะทำอย่างไร?

ปัญหาของคุณจะแก้ไขอย่างไร?

คำถามเหล่านี้ย่อมผุดขึ้นอยู่ในหัวคุณ ซึ่งคุณต้องคิดไม่ตกว่าจะทำเช่นไร

แต่เรื่องนี้มีผู้ให้คำตอบได้

นั่นคือ สายฟ้าแห่งร้านหนังสือ ผู้ที่แก้ไขปัญหาทุกอย่างให้คุณได้โดยไม่คิดค่าตอบแทน

คุณสามารถขอความช่วยเหลือจากเขาได้ที่เขต 13

ไม่มีปัญหาใดที่สายฟ้าแก้ไม่ได้


……………………………………………

ทั้งหมดนี้คือ ข้อความที่โพสไว้ตามเว็บบอร์ดราวกับกระทู้ลูกโซ่ แน่นอนว่ามีผู้คนหลากหลายพบเห็น อ่านเจอ แต่ก็ไม่มีผู้ใดสนใจ คิดว่าเป็นเพียงข้อความโพสไว้เล่น ๆ ไม่มีผู้ใดคิดว่าเนื้อหาเหล่านั้นเป็นเรื่องจริง
แต่สำหรับผมไม่ใช่
ในทีแรกผมอาจคิดเช่นเดียวกัน แต่เวลานี้ผมไม่มีใครแล้ว ต้องลองเชื่อข้อความเหล่านั้น เพราะนี่คือ ทางเลือกสุดท้ายของผม
ผมจึงตัดสินใจไปที่เขต 13 เพื่อไปหาสายฟ้าแห่งร้านหนังสือ ขอให้ช่วยแก้ไขปัญหาของผม หวังว่าเขาคงจะแก้ไขปัญหาของผมได้


จบบทนำครับ

บทที่ 1 : เขต 13


ผมมาถึงเขต 13 เมื่อเช้านี้

เนื่องจากเขต 13 อยู่ห่างไกลจากบ้านเกิดที่ผมจากมา ทำให้ใช้เวลาเดินทางถึง 10 ชั่วโมงกว่าจะมาถึงเขต 13 แห่งนี้

ช่างนานจริง ๆ กว่าจะมาถึงได้ ต้องหลับ ๆ ตื่น ๆ อยู่บนรถทัวร์ที่คับแคบ

แต่เอาน่า อย่างไรผมก็มาถึงเขต 13 นี้แล้ว ผมจะได้ตามหาสายฟ้าแห่งร้านหนังสือเสียที จะได้ขอให้ช่วยแก้ปัญหาของผม

เอ่อ.. ผมยังไม่ได้บอกนี่ ว่าผมชื่ออะไร

ผมชื่อ วิลิต ผลการดี อายุ 19 จากชื่ออาจดูธรรมดาสักหน่อย แต่คงไม่ใช่ประเด็นสำคัญในเรื่องนี้

เพราะสิ่งที่สำคัญตอนนี้ของผมก็คือ การหาตัวสายฟ้าให้เจอ

แต่ผมจะหาอย่างไรล่ะ?

เพราะที่เขต 13 นี่ผมก็ไม่รู้จักใครเลย

เขต 13 คือ ย่านที่เรียกได้ว่าเป็นแหล่งรวมของสถานบันเทิงและแหล่งเริงรมย์ เป็นเขตพิเศษที่แยกออกมาจากการปกครองของจังหวัด T ทำให้เหมือนเป็นเมืองขนาดเล็กที่แยกออกมาเลย

ผู้คนในที่นี้ช่างมีมากเหลือเกิน แล้วผมจะแยกออกได้อย่างไรว่าใครคือ สายฟ้าแห่งร้านหนังสือเนี่ย..

สายฟ้าแห่งร้านหนังสือ ...งั้นก็หมายความว่าต้องอยู่ที่ร้านหนังสือสิ

ดังนั้น ผมจึงตัดสินใจเดินหาร้านหนังสือ

ผมเดินอยู่ในเขต 13 อยู่ค่อนวัน ที่นี้เหมือนจะไม่มีร้านหนังสือเลย สถานที่ส่วนใหญ่เป็นผับบาร์ คลับเฮาส์ คาราโอเกะ ร้านอาหารหรือไม่ก็อาบ อบ นวด ซึ่งตอนนี้ยังอยู่ในช่วงกลางวัน สถานที่เหล่านั้นจึงยังไม่เปิดบริการ

แต่ถึงสถานที่เหล่านั้นยังไม่เปิดบริการ ก็ใช่ว่าจะร้างไร้ผู้คน ที่นี่ก็มีผู้คนเดินไปมาอยู่ขวักไขว่ แถมคนส่วนใหญ่ก็อายุไม่แตกต่างจากผมเท่าไหร่ด้วย

ราวกับเขต 13 แห่งนี้เป็นดินแดนของวัยรุ่น

ผู้คนส่วนใหญ่จ้องมองดูผมเป็นตาเดียว คงดูรู้ว่าผมเป็นคนจากที่อื่นจากลักษณะภายนอกของผม

แน่นอนว่าผมต้องสะพายกระเป๋าใบโตมาด้วย ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อต้องจากบ้านมาหลายวัน จำเป็นต้องขนสัมภาระมาพอสมควร

แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่พวกเขามองผมเป็นตาเดียว เพราะยังมีผู้คนที่นี่นิยมสะพายกระเป๋าใบโตไว้ที่กลางหลังแบบเดียวกับผม

เหตุที่คนที่นี่มองผมก็เพราะการแต่งตัว แต่ก็ใช่ว่าการแต่งตัวของผมจะแปลกประหลาด

ผมแต่งตัวตามปกติ เสื้อยืดกางเกงยีนส์ ไม่มีสิ่งใดที่ผิดปกติ

แต่มันผิดกับคนที่นี่

คนที่ส่วนใหญ่แต่งตัวแทบจะเป็นเด็กแนวทั้งหมดเลย มีทั้งพั้งค์ ร็อค เจร็อค อีโม โกธิค คอสเพลย์ อะไรอีกมากมายที่ผมไม่เคยเห็น ไม่รู้จัก ไม่ค่อยมีใครแต่งตัวตามปกติแบบผมเลย ซึ่งถ้ามีก็เป็นพวกผู้ใหญ่ที่มีอยู่น้อยนิดเท่านั้น

ทำให้ผมเป็นตัวประหลาดของที่นี่

ผมพยายามเดินถามผู้คนเหล่านั้นถึงร้านหนังสือ แต่ส่วนใหญ่ก็บอกว่าไม่รู้ ครั้นพอถามถึงสายฟ้า พวกเขาก็บอกไม่รู้จักอีก จนผมเริ่มคิดว่า สายฟ้านั้นอาจไม่มีอยู่จริงก็ได้

เมื่อเดินทางและตระเวนหาคนอย่างนี้อยู่หลายชั่วโมงผมก็เริ่มเหนื่อย จึงหาร้านขายของเพื่อซื้อน้ำหรือขนมมากินรองท้อง

ยังดีที่เดินไปได้ไม่นานก็พบเห็นร้านขายของแห่งหนึ่ง ร้านนี้เป็นร้านขายของชำ มีตู้เย็นขายเครื่องดื่มบริการด้วย

แม้สภาพร้านนี้จะดูธรรมดา แต่เจ้าของร้านยังคงแต่งตัวเช่นเดียวกับผู้คนแถวนี้

เขาใส่ชุดหนังสีดำทั้งที่ร่างกายอ้วนตุตะ ดูไปคล้ายหมูห่อด้วยแผ่นหนังสีดำเลย

“ซื้อน้ำหน่อยครับ?” ผมบอกเขา

เจ้าของร้านหมูเสื้อหนังมองหน้าผม เขาย่อมพอรู้ว่าผมไม่ใช่คนแถวนี้ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรถึงเรื่องนี้ เพียงถามกลับว่า

“จะเอาน้ำอะไร”

“ขอโคล่าครับ”

“อือ” เขาพยักหน้า แล้วเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดโคล่ามาให้ผม

จากนั้นผมก็จ่ายเงิน แล้วรับขวดโคล่านั้นมาดื่ม

เจ้าของร้านไม่ได้สนใจผมเท่าไหร่ เดินออกไปนั่งที่ของตน เพียงแต่ยังมองมาทางผมบ้างเท่านั้น

ตอนนี้ผมยืนดื่มโคล่าอยู่หน้าร้าน เอากระเป๋าใบโตวางกับพื้นเพราะเริ่มหนักแล้ว เนื่องจากเดินสะพายมาตลอดทาง

เฮ้อ.. เหนื่อยจัง

ผมเริ่มบ่นกับตัวเอง เพราะไม่รู้คิดผิดหรือเปล่าถึงบ้ามาหาสายฟ้าบุคคลที่อยู่ในกระทู้ลูกโซ่นั่นช่วยเหลือ เขาจะมีจริงหรือเปล่าก็ยังบอกไม่ได้เลย

ขณะที่ผมกำลังดื่มน้ำคิดเรื่องพวกนี้ไปเรื่อย ๆ กลับพบว่ามีคนผู้หนึ่งเข้ามาใกล้ผมจนผมเกือบไม่รู้ตัว เพราะกว่าผมจะรู้ตัวเขาก็ทำการหนึ่งไปแล้ว

คนผู้นั้นไว้ผมเป็นสั้นแทบจะเกรียน เขาคว้ากระเป๋าใบโตของผม แล้วออกวิ่งหนีจากไปผมไปอย่างรวดเร็ว

เขาขโมยกระเป๋าผมไปนั่นเอง

แน่นอนว่าผมต้องรีบวิ่งตาม เพราะของทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า อุปกรณ์เครื่องใช้ และของจำเป็นอีกหลายอย่าง

แต่ด้วยความที่ผมไม่ถนัดการออกกำลัง จึงไม่สามารถวิ่งไล่ได้ทัน ได้เพียงแต่ตามติดไปเท่านั้น

ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย

ในใจผมเริ่มคิดขึ้นมา ไม่ทันได้เจอผมก็เจออุปสรรค์ซะแล้ว ดูท่าการตัดสินมาเขต 13 ของนี่ท่าจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดเสียแล้ว

ทว่าเมื่อผมนึกถึงสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมตัดสินใจมาที่นี่ และตัดสินใจมาหาตัวสายฟ้า มันคล้ายทำให้ผมมีพลังฮึดอะไรบางอย่างวิ่งตามมันไปได้อีก

“เฮ้ย! ยังตามมาอีกเหรอ”

ผู้ขโมยกระเป๋าผมโวยขึ้นมา มันคงไม่คาดคิดว่าผมยังตามมาอีก มันพยายามวิ่งซิกแซกหาซอกซอยเพื่อจะหนีผม แต่จนแล้วจนรอด ด้วยพละกำลังของผมทั้งหมด ก็ทำให้ติดตามมันจนหยุดวิ่งได้

แต่ที่มันหยุดวิ่งใช่ว่ามันจะยอมแพ้แล้วคืนกระเป๋าให้ผม ผมเปลี่ยนมาทำสิ่งที่ตรงกันข้ามมากกว่า

มันตัดสินใจหันหน้ามาประจันกับผม มันคงเห็นว่าผมไม่ใช่คนที่นี่ แถมดูภายนอกผมก็ไม่ใช่พวกที่ถนัดการใช้กำลัง

ดูท่ามันต้องการจะใช้กำลังกับผมแน่

“แกเลือกที่จะตามเองนะ” มันพูดขึ้นมา

ผมไม่ได้พูดอะไรตอบ แล้วมันก็พูดต่อว่า “ถ้าแกตามมาก็ดี กระเป๋าตังก์คงอยู่กับตัวแกสินะ จะได้เอาจากแกอีก”

ผมเริ่มตื่นตระหนกจากคำพูดของมัน

นี่ที่ผมตัดสินใจวิ่งตามมาผมคิดผิดหรือ มันจะใช้กำลังแย่งเอากระเป๋าเงินผมอีก คราวนี้ผมไม่เหลืออะไรแน่

ชายหัวเกรียนค่อย ๆ เดินเข้ามาหาผม ตอนนี้พวกเราอยู่ในซอยหนึ่ง จึงไม่มีบุคคลภายนอกพบเห็นเท่าไหร่ ดูท่าคงไม่อีกคนช่วยเหลือผมแน่

ซึ่งก็น่าจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เพราะที่นี่ก็ไม่มีใครรู้จักผมเลยสักคน จะไปมีใครอยากช่วยเหลือคนที่ไม่รู้จักอย่างผมเล่า และยิ่งเป็นจากถิ่นอื่นอีก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย

ทว่าความเช่นนี้ของผมกลับเป็นการคิดผิด

เพราะว่ามีคนผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นมา เขาคนนี้ไว้ผมด้านหลังยาวเป็นรากไทร ผมด้านหน้าปล่อยลงจนเกือบปิดตาทั้งสอง สวมใส่เสื้อแจ็คเก็ตสีสด

ซึ่งทันทีที่เขาปรากฏตัว ไอ้หัวเกรียนกลับนิ่งเงียบ ไม่เดินเข้ามาอีก และเมื่อคนผู้นั้นพูดว่า

“มึงไปซะ”

ไอ้หัวเกรียนนั่นได้ยินก็รีบวิ่งหนีออกไปทันที มันทิ้งกระเป๋าที่ขโมยผมไปไว้ที่นี่ด้วย

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?” ชายผมยาวเกือบปิดตาหันมาหาผมด้วยสายตาเป็นมิตร

ผมยังไม่พูดตอบไปทันที มองเขาอีกวูบหนึ่ง ค่อยพูดตอบว่า “ขอบคุณมากครับ”

จากนั้นเขาก็ไปหยิบกระเป๋าของผมมาส่งให้ผม “เอ้าเอาไปซะ”

ผมรับกระเป๋าตัวเองกลับมา รู้สึกชื่นใจที่ของของผมยังไม่ได้ถูกขโมยไป

“ขอบคุณครับ”

“นายไม่ใช่คนแถวนี้สินะ” เขาถามผม

“ครับ ผมมาจากที่อื่น”

เขามองหน้าผมพูดขึ้นต่อว่า “นายมาจากที่อื่นแล้วมาที่นี่ก็ต้องระวังด้วยละ แถวนี้มันอันตราย ตำรงตำรวจก็ไม่ค่อยเข้ามาช่วยเหลือเท่าไหร่ มาทีก็ตอนจบเรื่องแล้ว ยังไงก็ดูแลตัวเองให้ดี แต่ว่านายมาที่เขต 13 ทำไม?”

“ผมมาหาสายฟ้าน่ะครับ จะขอให้เค้าช่วยเหลือผม”

ทันทีที่หนุ่มผมปิดตาได้ยินผมพูดแบบนี้ เขาก็หัวเราะออกมาทันที

“ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า นี่นายเชื่อเรื่องในอินเทอร์เน็ตด้วยหรือ บ้าหรือเปล่า”

“หือ?” ผมเริ่มงุนงง “ทำไมล่ะ ผมจะมาขอให้สายฟ้าช่วยเหลือผม”

“มันไม่มีจริงหรอกสายฟ้าน่ะ ใครกันจะมาช่วยเหลือคนอื่นโดยไม่มีอะไรตอบแทน ยุคสมัยนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรี ๆ หรอก ใครเชื่อก็บ้าแล้ว”

“อ่า”

นาทีนี้ผมในสมองของผมเริ่มสับสน ตกลงสิ่งที่ผมเป็นว่าเป็นทางช่วยเหลือทางสุดท้ายของผมไม่มีจริงหรือนี่ แล้วที่ผมมาที่นี่เพื่ออะไรกันล่ะ

“จริงหรือที่สายฟ้าไม่มีจริง” ผมถามเขา

“จริงสิ” หนุ่มผมเกือบปิดตาพยักหน้ารับ “สายฟ้าอะไรนั่นไม่มีจริงหรอก”

ได้ยินคำตอบนี้ยิ่งยืนยันให้ผมคิดว่าสายฟ้าแห่งร้านหนังสือไม่มีจริง ดูท่าการตัดสินใจของผมครั้งนี้จะสูญเปล่าแน่

“แต่ว่านายมีเรื่องอะไรหรือ ถึงขนาดต้องคิดให้สายฟ้าช่วยเหลือ”

ผมบอกจุดประสงค์และสิ่งที่ตั้งใจให้สายฟ้าช่วยเหลือให้เขาฟัง ซึ่งเขาก็รับฟังเป็นอย่างดี แล้วเขาก็พูดขึ้นมาว่า

“เรื่องแค่นี้เองหรือ อย่างนี้พวกฉันก็หาได้”

“จริงหรือ นายช่วยฉันได้จริง ๆ หรือ?” ผมรู้สึกดีใจ

“ก็น่าจะพอช่วยได้นะ ยังไงนายก็ตามฉันมาก่อนละกัน ถึงเวลาฉันจะบอกว่าจะช่วยนายยังไง?”

“อืม”

แล้วผมก็ตัดสินใจติดตามหนุ่มผมเกือบปิดตาคนนี้ไป



จบบทที่ 1 ครับ

เอาลงแค่นี้ก่อนนะครับ

ไว้จะเอามาลงอีก ส่วนภาพใครจะวาดก็วาดได้นะครับ

เหอๆ

ไม่เงินจ้างผู้คนที่ช่วยเหลือได้ << ไม่มีเปล่าคะ ?
อุปสรรค์ << ไม่มีตัวการ์ตันนะคะ -w-"

การบรรยายอ่านแล้วดูรวบรัดดีนะคะ ว่าแต่สายฟ้าไม่จริง =[ ]=" (อ่าว แล้วดั้นด้นมาเขต 13 ทำไม)
ต้องรออ่านต่อสินะ