[เรื่องสั้น] น้ำตายมทูต

เป็นเรื่องสั้นแบบเขียนรวบรัดในนิยายอีกเรื่อง (ซึ่งตัวละครในเรื่องเป็นผู้แต่ง)

พระเจ้าท่านได้สร้างโลกและมอบพรสวรรค์ต่างๆให้แก่เหล่ามนุษย์เพื่อให้ในการดำรงชีวิต
พระเจ้าท่านได้สร้างสรวงสวรรค์และมอบปีกสีขาวบริสุทธิ์ให้แก่เหล่าทวยเทพเพื่อแสดงถึงความเป็นอิสระ
และ... พระเจ้าท่านได้สร้างดินแดนหลังความตายรวมทั้งมอบเคียวเล่มใหญ่ให้แก่เหล่ายมทูตเพื่อใช้ในการคร่าวิญญาณ...



กาลเวลาไม่เคยหยุดนิ่งเพื่อรอใคร มันไม่เคยจำกัดว่าวันใดเป็นวันพิเศษ

กลิ่นหอมหวานจากพายแอปเปิ้ลโชยมาจากทางครัวซึ่งบัดนี้มีหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ที่นั่น เธอกำลังร้องเพลงเบาๆอย่างสบายอารมณ์ เสียงหวานไม่ต่างกับนกน้อยในพงไพร
คนนั่งรอทานพายของโปรดทำได้เพียงกลืนน้ำลายลงคอแล้วเลียริมฝีปาก
เด็กชายกำลังนั่งยอง ๆ แง้มมองผู้เป็นพี่สาวทางประตูไม้ ดวงตาคู่กลมสีดำหรี่ลง

เส้นผมหนาสีน้ำตาลอ่อนถักเป็นเปียยาวถึงกลางหลัง ผิวของพี่เป็นสีแทนอ่อน ๆ พวงแก้มชมพูเปล่งปลั่ง ปากมักจะยิ้มแย้ม ดวงตาคู่หวานก็เป็นสีเดียวกับผม
ตอนนี้พี่กำลังร้องเพลงและทำพายแอปเปิ้ลของโปรดให้ บ้านเราไม่ได้รวยนักหรอกแต่วันนี้นับว่าเป็นวันพิเศษ คิด ๆ แล้วเด็กชายจึงอมยิ้ม ในใจเขาหวนนึกถึง [วันพิเศษ] นี้กับปีต่าง ๆ ที่ผ่านมา
ปีนี้จะมีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นนะ ?
เด็กชายคิดเช่นนั้น

ทว่าคนเรามักหวังอะไรแล้วไม่เป็นดังหวัง

วันพิเศษที่ว่าคือวันครบรอบวันเกิด 11 ปีของเด็กชาย
และเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะได้เห็นหน้าของผู้เป็นพี่......

เขานั่งอยู่ในบ้านอันมืดสนิทกับพายแอปเปิ้ลที่เย็นชืด นาฬิกาหมุนเข็มเวียนวน ล่วงเลยเวลานอนหลับของเด็กดีตามที่พี่บอกเอาไว้แล้ว งั้นวันนี้เขาจะขอเป็นเด็กดื้อหนึ่งวันเพื่อถ่างตารอคอยการกลับบ้านของพี่สาว
....หรือจะบอกว่ารอฟังข่าวร้ายอันน่าโศกเศร้าดีกัน.....
แสงเทียนดับลงเพราะตัวเทียนละลายหมดแล้ว ทว่าเด็กชายยังคงตื่นอยู่แม้ยามดึกเช่นนี้ พลันเขาได้ยินเสียงดังมาจากทางประตู ความดีใจพุ่งขึ้นผสมกับความน้อยใจเล็กน้อย
เขานึกภาพในใจไว้ว่าจะทำเป็นงอนเล็ก ๆ ก่อนจะกอดพี่เพราะความเป็นห่วง
แล้วประตูบ้านก็เปิดออก พร้อมร่างของชายร่างใหญ่
ผู้ใหญ่บ้านกับชาวบ้านบางส่วนตีหน้าเศร้า แล้วบอกข่าวร้ายถึงเรื่องราวของเคียวที่ฟาดลงยังหลังของผู้เป็นพี่ เคียวยมทูตนั้นพรากวิญญาณหล่อนไปแล้ว พระผู้เป็นเจ้าทรงโปรดนางยิ่งนัก จึงนำนางไปไวกว่าใคร จงอย่าเสียใจไปเลย......เด็กน้อย
อย่าเสียใจไปเลย
ช่างเป็นคำกล่าวที่ชวนให้เสียใจยิ่งกว่าเก่านัก

วันแรกของงานศพ เด็กชายจ้องมองผู้เป็นพี่ครั้งสุดท้ายด้วยใบหน้าซีดเซียว
วันที่สองของงานศพ เขาทรุดนั่งร้องไห้ปานจะตายภายในห้องนอนที่ว่างเปล่า
วันที่สามของงานศพ เขาเหม่อลอยราวกับคนไร้สติ
วันที่สี่ของงานศพ เขาปฏิเสธที่จะไปงานศพนั้น
วันที่ห้าของงานศพ เด็กชายพยายามคิดถึงพี่สาว และอ้อนวอนพระเจ้า
คืนวันที่ห้าของงานศพ...
ภูตตัวสีน้ำเงินผ่านเข้ามาในความฝันของเด็กชาย
ภูตสีน้ำเงินส่งรอยยิ้มมาให้
ภูตสีน้ำเงินกุมมือเด็กชายด้วยมืออันเล็กเรียวของมัน แล้วกล่าวคำหวาน กล่าวคำโศกเศร้าอาลัยให้ ก่อนจะส่งรอยยิ้มไมตรีจิตให้อีกครั้ง แล้วบอกถึงหนทางของพี่สาว
...น้ำตายมทูต...
หากมีสิ่งนั้นพี่ของเจ้าจักฟื้นขึ้นมาได้
หากมีสิ่งนั้นเจ้าจะได้นางคืนมา

หยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่า
เสียงกระซิบเบา ๆ ยังคงดังอยู่ข้างหู
ได้ยินแว่ว ๆ
เสียงหวาน ๆ ของเธอกระซิบหา
เรียกชื่อของฉัน
ฉะนั้นฉันจึงลองหลับตาแล้วจินตนาการว่าเห็นเธอ
ครั้นแล้วเสียงก็หายไป ราวกับเป็นสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ไม่จีรัง
ฉันยังคงเฝ้ารอเธออยู่เสมอ
แต่มันคงเป็นไปได้ยากนักหากเราจะเจอกัน
ฉะนั้นฉันจึงกำลังค้นหาสิ่ง ๆ นั้น
เผื่อว่ามันอาจจะฉุดเธอให้รอดพ้นจากเงื้อมือของยมราชได้
เผื่อว่าเคียวที่ใช้ตัดร่างของเธอจะย้อนเวลากลับให้
เผื่อว่ายมทูตผู้แสนใจดีคนนั้นจะมอบสิ่งนั้นให้ได้นะ
...น้ำตายมทูต

ใช่แล้ว...เด็กชายจึงออกเดินทาง ตามหาน้ำตายมทูตในวันนั้นเอง
เขาได้ตัดสินใจแล้ว
และตั้งใจ...ที่จะทำมันให้สำเร็จให้ได้ !

แม้นว่าแย่งชิงของรักของพระผู้เป็นเจ้าจะเป็นสิ่งผิดมหันต์ !

ดวงจันทร์ทอแสงกับดวงดารา
สิ่งเหล่านั้นทอแสงเย็นยะเยียบ แข่งกับ หมู่เมฆาที่แสนหม่นหมอง

ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงิน ดวงจันทร์เป็นสีเหลือง
ทว่าหน้าของพี่สาวในความทรงจำช่างขาวซีดนัก ราวกับหน้ากระดาษขาวแผ่นบาง เพียงสัมผัส...กระดาษที่ชุ่มน้ำนั่น พร้อมที่จะฉีกขาดได้ทุกเมื่อ

...ฉีก...ขาดวิ่น...เปื่อย...ชุ่มน้ำ...และหายไป...

เด็กชายตั้งปณิธานในใจอย่างหมายมั่น ก่อนจะทิ้งคำว่า “เป็นห่วง” จากพี่สาวไว้เบื้องหลัง แล้วตั้งหน้าตั้งตาเดินทางออกไปในยามราตรีกาล
เดินออกไป เดินทางด้วยใจหมายมั่น ผ่านผู้คนมากมาย ทั้งผู้คนแสนดี ทั้งผู้คนหลอกลวง กระทั่งอมนุษย์ที่ไร้ซึ่งชีวีในโลกใบหน้าแล้วก็ตามที

เพราะทุกหนทางเบื้องหน้าคือความลำบาก เด็กชายจึงตั้งหน้าตั้งตาเดินทางต่อไป
ผ่านสถานที่ลึกลับนานัปการในเวลาอันแสนสั้น
หรือบางทีการจะไปยังดินแดนของผู้ถือครองเคียวตัดวิญญาณนั้นจะเป็นเรื่องที่ต้องผ่านการทดสอบบางประการ

บ้างได้ยินเสียงหัวเราะ
ทั้งเย้ยหยัน ยินดี กระทั่งหัวเราะแบบ...เศร้าสร้อย
จากทั่วสารทิศ

หนึ่งราตรีพ้นผ่านไป น่าแปลกที่เวลาอันยาวนานนั้นสั้นเพียงคืนเดียว
บางทีนั่นอาจจะเป็นโลกแห่งความฝัน เพียงแต่ว่ายามเขาตื่นมันจะรวดเร็วเสียยิ่งกว่าการหลับตาลง...แล้วจมดิ่งสู่ห้วงความคิดกับสัมผัสทีไม่อาจหาได้จากที่อื่นใดอีก

และแล้วเด็กชายก็มาถึงยังดินแดนของผู้ถือเคียว...ดินแดนของยมทูต

บรรยากาศอันอึมครึมและท้องฟ้าสีแดงกำลังส่งเสียงร้อง หรือมันอาจจะเป็นการขู่...คำราม เพื่อเตือนมิให้เด็กชายย่างกรายเข้าสู่ดินแดนอันเต็มไปด้วยคำสาปแห่งความตาย

สองเท้าก้าวย่างเข้าไป

สถานที่แห่งนั้นไม่น่าอยู่ ทว่ากลับสงบเงียบอย่างประหลาด หรือราวกับว่าจะไว้อาลัยให้แก่ดวงวิญญาณของผู้ตายไปชั่วกัลป์ปาวศาล
ไม่มีใครมาเฝ้าหน้าดินแดน มีเพียงแผ่นดินอันแห้งแล้งและบรรยากาศแปลกประหลาดเป็นเสมือนเส้นแบ่งเขตแดนเท่านั้น

“เจ้ามาที่แห่งนี้ทำไมรึเจ้าหนู” เสียงที่ทักนั้นเย็นเยียบ แหบพร่า น่าขนลุกหวากกลัวและฟังแล้วอ่อนโยนในคราเดียวกัน เด็กชายหวาดหวั่นกับเสียงนั้นในทางกลับกันเขาก็รู้ทันทีว่าผู้พูดต้องเป็น [ยมทูตใจดี] เป็นแน่แท้
“เจ้ามองไปทางไหนกันเด็กน้อย...เราอยู่ตรงหน้าเจ้ามานานแสนนานแล้ว”
เสียงแหบพร่าพูดอย่างอ่อนโยน
เด็กชายเลิกหันซ้าย – ขวา แล้วขมวดคิ้วมองตรงหน้าอย่างไม่แน่ใจ เขามองไม่เห็นสิ่งใดเลยนอกจากโขดหินสีทึมทึบและพื้นที่ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของใครปรากฏให้เห็นแม้น้อยนิด
...หรือที่เขาว่ากันว่ายมทูตไม่มีเงานั้นจะจริงกัน ?

ท้องฟ้าคำรามแต่เขาไม่ได้ยิน เพราะกำลังมองหา มัวแต่มองหาจนลืม...ลืมที่จะมองให้แน่ชัด ว่าสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้านั้นจริงหรือไม่
มียมทูตอยู่ตรงหน้าเขาจริง ๆ เพียงแต่เขาไม่สังเกต หรือ อาจจะมัวมองหา [ยมทูตใจดี] ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่ายมทูตใจดีนั้นเป็นเช่นไรกันแน่ บางทีที่เขามัวแต่มองหาอาจเป็นเพียงทางช่วยพี่สาวตามความคิดของตนเท่านั้น

“เจ้ามาที่แห่งนี้ทำไมรึเจ้าหนู ?” ยมทูตถามอีกครั้ง เด็กชายรีบตอบ
“ผมต้องการ [น้ำตายมทูต] เพื่อไปช่วยพี่สาวครับ !!” คำตอบนั้นฟังแล้วหนักแน่นในน้ำเสียงเพียงแต่ภายในใจเด็กชายกลับเบาโหวงอย่างประหลาด
ทั้ง ๆ ที่เขาตั้งมั่นไว้แบบนั้นแท้ ๆ แต่ในใจกลับราวจะต่อต้าน ไม่มากก็น้อย

“งั้นตามข้ามาสิ” ยมทูตยิ้ม
แต่น่าแปลก น่าแปลกเหลือเกิน เขาไม่สามารถบอกได้ว่ายมทูตตรงหน้ามีหน้าตาเช่นไร ภายนอกเป็นอย่างไร อาจบอกได้แต่มันไม่ใช่ ไม่ใช่ยมทูต หรืออาจใช่แต่เขาก็บอกไม่ได้
ยมทูตตัวสูง ชุดที่ทึมทึบทว่ามองไม่ออกว่าเป็นสีอะไรกันแน่ เพราะบางทีเขาก็เห็นหลากสีสันเหลื่อมกันอยู่ เขามองไม่เห็นหน้ายมทูตแต่สามารถรับรู้ได้ว่ายมทูตตรงหน้ากำลังยิ้ม ยมทูตตรงหน้าไม่ได้ถือเคียว ทว่าเขากลับรู้สึกถึงความคมของเคียวได้....
อาจแปลกแต่เด็กชายก็เดินตามไป
หรือบางทีมันอาจจะไม่แปลกเลยก็เป็นได้

ยมทูตพาเด็กชายไป
เขารู้สึกเหมือนลอยอยู่ในความฝัน

ปีกนกกาง ขนนกร่วงหล่น
ขนนกสวยนัก
จึงอยากได้เก็บไว้อีก...มาก ๆ
จึงอยากได้เก็บไว้อีก...มาก ๆ
จึง...ฆ่า...นกนั้นเสีย
แต่ปีกมันไม่สวยอีกแล้ว
รู้สึกเสียใจ
สลดใจ อาจจะเป็นความรู้สึกผิด
แต่เพียงไม่นานมันก็หายไป
แต่บางทีมันก็ย้อนกลับมาให้เรามองเห็นอีก
บางทีนะ...บางที การที่เรากำหนดหน้าหลังอาจเป็นเพราะ
ไม่ต้องการจะมองไปเบื้องหลังก็เป็นได้
ทว่าทุก ๆ คนเรามักจะคิดถึง [สิ่งที่ผ่านไปแล้ว] เสมอ
...นกนั่นตายแล้ว
และยมทูตกำลังมารับวิญญาณมันไป
มันจะ...อยากฆ่า...คนฆ่ามันไหมนะ ?

ยมทูตมองเด็กตัวน้อยผู้พรากชีวิตตัวแทนแห่งอิสรเสรีไปโดยตนเองทำไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
...ไม่ได้ตั้งใจ ?
เด็กตั้งใจอยู่แล้ว แต่ลัพธ์มันตรงข้ามกันเสียแล้ว
วิญญาณนกลอยมากับยมทูต เด็กชายจ้องมองนกน้อยและเด็กผู้พรากชีวิตนกน้อย

“เจ้าหนู เจ้าชื่ออะไร ?”
“ผม...ชื่อ ‘สึกิยะ’”
“สึกิ...ที่แปลว่าพระจันทร์สินะ”
“ครับ”
“รู้ไหม สึกิยะ มือของทุกคนคือเคียว...สามารถตัดได้ทุกสิ่ง ไม่ต่างกับเคียวยมทูต”
“ถ้าเป็นงั้นจริง ทำไมมือของเราไม่คมล่ะ”
ไม่มีคำตอบหลุดจากปากยมทูต หรือยมทูตอาจจะรู้อยู่แล้วว่าเด็กชายไม่ได้ตั้งใจจะถามคำถาม หรือยมทูตอาจไม่อยากตอบคำถามให้แก่เด็กชาย
งั้นทำไมมือเราไม่คมล่ะ ?
นั่นไม่ใช่เพราะว่าคมเคียวสามารถพรากวิญญาณได้เช่นกันกับที่มนุษย์พรากร่างไปจากวิญญาณหรอกหรือ ไม่ใช่เพราะเช่นนั้นหรอกหรือ

ยมทูตพาเด็กชายเดินทางอาบแสงจันทร์ไปต่อ

ยมทูตเดินทางเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง เด็กชายตามเข้าไป มือเขากุมอยู่กับยมทูตตลอดเวลา นี่อาจเป็นเหตุผลที่ไม่มีใครเห็นเด็กชายและเป็นเหตุผลที่ทำให้เด็กชายสามารถทะลุผ่านสิ่งต่าง ๆ มาได้เหมือนยมทูต
บ้านนั้นแลดูคุ้นเคยนัก

ใช่แล้ว...

นั่นเป็นบ้านของเขาเอง
เป็นบ้านอันอบอุ่นของเด็กชายกับพี่สาวนั่นเอง

และพี่สาวของเขาก็นั่งอยู่ที่มุมห้องครัวในบ้านนั่นเอง...

อยากเข้าไปตะโกนเรียกหา
อยากเข้าไปกอดและอยากวิ่งหนีไปให้ไกลแสนไกล
สั่นระริกด้วยความหวาดกลัว

ว่ากันว่าหากคำอ้อนวอนยมทูตสัมฤทธิ์ผลวิญญาณของผู้ตายจะกลับคืนร่างจริงหรือเปล่านะ ?

ดวงตาของเด็กชายว่างเปล่า มือเขากุมมือยมทูตแน่น เขาไม่รู้สึกว่ามันร้อนหรือหนาว ทว่าเขากลับรู้สึกว่าน้ำตาของพี่สาวช่างร้อนนัก มันไหลอาบแก้ม ดวงตากับจมูกแดงเรื่อ ปากร้องแต่ไม่มีเสียง
การสูญเสียช่างเจ็บปวดนัก

เด็กชายเงยหน้าขึ้นไป
น้ำตาของยมทูตช่างหนาวจับใจ น้ำใสหยดหนึ่งไหลอาบแก้ม เขามองไม่เห็นหน้ายมทูตแต่รู้สึกได้ว่ามันกำลังไหลอยู่ ไหลอาบแก้ม ไล้มาถึงช่วงคาง และ

ตกลงยังมือของเด็กชาย

เขารู้ดี หรือเขาอาจไม่รู้ตัว
ไม่สิ เขารู้ดี

เขาอยากอยู่กับพี่ แต่ไม่อยากให้พี่ตาย
แต่เขาก็ไม่อาจอยู่กับพี่ได้หากพี่ไม่เรียกยมทูต
เขาไม่อาจอยู่กับพี่ได้หากพี่ไม่ “ตาย” มาด้วยกัน

พี่ไม่ได้ตาย
เคียวนั้นไม่ได้ตัดร่างเธอ

หญิงสาวไปเนินภูเขา...เด็กชายแอบตามไป
เธอสะดุดหินและจะตก แต่เด็กชายถลาออกไปรับตัวเธอและขาพลาดพลั้ง เด็กชายผลักร่างเธอออก และตัวเขาตกลงสู่พื้นหินเบื้องล่าง หัวกระแทกหิน
และเคียวของยมทูตได้ผ่าร่างเขาในยามนั้น
เขาได้ตายไป และพี่สาวเขายังอยู่
มันก็เท่านั้น

หญิงสาวกลับบ้าน อุ้มร่างไร้วิญญาณของน้องชาย ลมหายใจยังรวยริน อาจเพราะเด็กชายยังมีชีวิต ไม่สิ เป็นเพราะหญิงสาวคิดว่าเขายังมีชีวิตอยู่ เรื่องช่างน่าเศร้านัก เธอพาร่างน้องไปหาหมอในหมู่บ้าน ร้องห่มร้องไห้
หมอรับร่างเด็กไว้
เด็กยังหายใจแต่วิญญาณเขาไม่อยู่แล้ว
หญิงสาวรู้ดี หมอรับน้องไว้ เธอเดินโซซัดโซเซกลับบ้าน รอคอย หวังว่าน้องชายจะไปเก็บดอกไม้มาให้เธอดั่งทุกทีในยามที่เขาหายไป แสงเทียนริบหรี่

ช่างเข้ากับอารมณ์ที่รอฟังข่าวเศร้าหมอง

เด็กชายรู้ว่าตนตายไปแล้ว แต่ไม่ยอมรับ
เขาหนียมทูตมา และมานั่งอยู่พี่สาว เขาไม่มองเธอและคิดว่าตนไม่ตาย พี่ต่างหากที่ตาย
พี่เป็นวิญญาณตนจึงไม่สามารถคุยด้วยได้
แม้จะเป็นเพียงความคิด

แล้วประตูก็เปิดออกพร้อมข่าวร้าย...

เขาเชื่อว่าที่ฟังข่าวคือข่าวที่พี่ตาย
-- หญิงสาวฟังและร้องไห้ปิ่มจะขาดใจตาย เธอรู้ดีว่าน้องเธอไม่อยู่แล้ว

งานศพมีขึ้นและเด็กชายไม่ไปงาน เขาไม่เชื่อว่าเป็นงานของตนและปักใจว่าผู้ตายคือพี่สาว เขาปักใจว่าเขารับร่างพี่สาวแต่เธอผลักเขาออก เขาจึงรีบกลับบ้านเพราะกลัวเธอโกรธ

เขาคิดไปเองคนเดียว

จนบัดนี้...”คุณยมทูตไม่ต้องร้องไห้หรอก” เด็กชายพูด เขารู้ดีว่าทำไมเวลาในฝันช่างยาวนานนัก
เขาไม่มีชีวิตอยู่แล้วมันถึงได้ยาวนัก

“ฉันจะร้องไห้ส่งเธอเอง เจ้าหนู” แล้วน้ำตาก็หยดลงมาอีก

พี่สาวของเขาเรียกหายมทูต
เพื่อขอ [น้ำตายมทูต]
เพื่อขอชีวิตคืนให้แก่น้องชายตน

แล้วเสียงของยมทูตจึงเปลี่ยนไป...อ่อนโยน นุ่มนวล ลึกล้ำ
ไพเราะปานนางฟ้า

เธอไม่สวยขนาดนั้น เธอไม่ดีขนาดนั้น เธอไม่ได้มีเสียงเพราะขนาดนั้น
ทว่าความรักมันจะคอยปิดความเสีย ความผิดออกไป เพียงแค่ฟังเสียง เพียงแค่มองหน้า ตรงหน้าของเด็กชายก็ไม่เห็นต่างว่าเธอคือนางฟ้าเท่าใดนัก

เขาเห็นใบหน้าของยมทูตชัดแล้ว

พี่สาวเขากำลังยิ้มให้
ข้อแลกเปลี่ยนของ [น้ำตายมทูต] คือ การมารับใช้เคียว การรับใช้คำสาปของโลกหลังความตาย ทนทุกข์ทรมาณ สุขสมและขมขื่น น้ำตาไหลอาบแก้ม
เด็กชายร้องไห้

เขาหลับตาและลืมตา

เขานอนอยู่บนเตียงในบ้านของหมอคนนั้น “ตื่นแล้วเหรอสึกิยะ” เสียงของพยาบาลใจดี
“ครับ” เด็กชายตอบ

พี่สาวเขาตาย...เด็กชายช็อกและลืมเรื่องของพี่สาวเสียหมดสิ้น
ทว่าบางคืน ความฝันอันยาวนานและล้ำลึกก็มีบ้างที่มีใบหน้าของนางฟ้าในชุดสีประหลาด มือโอบกอดเขาไว้ กำลังยิ้มให้ทั้งน้ำตา

เขาว่ากันว่ายมทูต [ร้องไห้] เพื่อการจากไปของดวงวิญญาณที่ตนมารับ
เพื่อให้รู้ว่ายังมีคนห่วง คนเสียใจ และเข้าใจหรือเปล่า ?
ไม่มีใครรู้

เสียงหวีดหวิวของลมเย็นในยามราตรีบางคืนที่สึกิยะได้ยินเป็นเสียงเพลง...อ่อนหวาน นุ่มลึก
บ้างมีเสียงเรียกชื่อเขาปะปนเข้ามาบ้าง

ทว่าชีวิตมนุษย์ช่างสั้นนักไม่นานก็จากไป คมของเคียวฟันลงยังร่างเขา
ยมทูตพาวิญญาณออกจากร่าง

ยมทูตผู้เป็นพี่สาวยังคงมองเห็นเขาเป็นดั่งน้องชายตัวเล็ก ๆ
ในทุก ๆ คืนเธอจะร้องไห้ยังเนินเขาที่เขาเคยจากเธอไปครั้งหนึ่ง
เธอจะร้องไห้และร้องเพลงโดยเฉพาะในคืนจันทร์เพ็ญ

ยมทูตกำลังร้องไห้
และเขาว่ากันว่าหากใช้ [น้ำตายมทูต] ของยมทูตสาวผู้โศกเศร้าผู้นั้นจะทำให้วิญญาณคนตายฟื้นได้

ยมทูตสาวยังคงอยู่ที่นั้น เธอคอยไปหาดวงวิญญาณต่าง ๆ ตามหน้าที่และจะหวนกลับมายังที่นั่นทุกครั้ง นั่งและเฝ้ารอว่าวันใดวันหนึ่งจะมีคนมาหาเธอและขอ [น้ำตายมทูต] เพื่อใครสักคน
และเธอจะจากเนินเขานั้นไปเสีย...และเธอจะได้จากไปเสีย
จะได้หลุดจากคำสาปของโลกหลังความตาย
ปล่อยให้ใครคนอื่นมารับหน้าที่ถือเคียวต่อไป

...

เสียงสายลมยามราตรีในคืนจันทร์เพ็ญช่างไพเราะนัก
หญิงสาวเห็นยมทูตผู้โศกเศร้านั่งอยู่บนเนินนั้น เธอเดินเข้าไปหา ยมทูตหันใบหน้างดงามมามอง
หญิงสาวมองไม่เห็นใบหน้าของยมทูตผู้นั้น แต่เธอรู้สึกได้ว่ายมทูตตรงหน้ากำลังยิ้ม
หญิงสาวไม่สามารถบอกได้ว่ายมทูตใส่ชุดสีอะไรเพราะมีบ้างทีเธอเห็นชุดมันหลากสีสันนัก

แสงจันทร์นวลอาบร่างยมทูตแต่ไม่มีเงา

หรือที่เขาว่ากันว่ายมทูตไม่มีเงาจะเป็นเรื่องจริง ?

“เจ้ามาที่แห่งนี้ทำไมแม่นาง ?” ยมทูตผู้โศกเศร้าเอ่ยถาม...

เรื่องราวของ [น้ำตายมทูต] ถูกเล่าสืบต่อไป

ใบไม้แห้งกรอบร่วงจากต้น
เสียงสายลมช่างไพเราะ
ใครบางคนกำลังหัวเราะ
ใครบางคนกำลังร้องไห้
ใครบางคนลืมตามองโลก
ใครบางคนมองโลกแล้วจากไป
ทุกคนมีชีวิตอยู่ได้เพราะมีความสัมพันธ์กับผู้อื่น
ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าวันใดวันหนึ่งความสัมพันธ์นั้นจะขาดหายไป
เคียวของยมทูตจะพาร่างตัดวิญญาณของจากกาย
ทุกคนจะจากไป
ทุกคนอาจไปตลอดกาล ทุกคนอาจกลับมาใหม่
เรื่องราวของ [น้ำตายมทูต] ถูกเล่าสืบไป...

“เจ้ามาที่แห่งนี้ทำไมกัน ?”

-----
ออกแนว ๆ Light Novel หน่อย ๆ - -a
แต่ตอนคิดพล็อตเนี่ย เรื่องยมทูตสีขาวยังไม่ออกวางขายในไทยเลยนะ

ก่อนอื่นหลังจากซอยอ่านอย่างรวดเร็ว ขอบอกว่า เรื่องนี้

สุดยอดมากครับ O____O!!

เป็นการเล่าที่เหมือนกับอ่านนิทานก่อนนอน ขับกล่อมได้น่าสนใจมากเลยครับ ผมอ่านไปคล้อยตาม รู้สึกอินกับเนื้อเรื่องมากเลย อ่านแล้วรู้สึกว่าเป็นตำนานที่เล่าขานต่อๆมาจริงๆจนนึกว่าเป็นเรื่องจริงซะแล้ว >____< จะว่าไปนี่ก็คือนิยายที่ตัวละครในนิยายแต่งสินะงับ

***
“รู้ไหม สึกิยะ มือของทุกคนคือเคียว...สามารถตัดได้ทุกสิ่ง ไม่ต่างกับเคียวยมทูต”
“ถ้าเป็นงั้นจริง ทำไมมือของเราไม่คมล่ะ”***

ประโยคนี้เด็ดมากงับ >__<b

ตื่นแล้วเหรอสึกิยะ” เสียงของพยาลใจดี
คำผิดที่มองผ่านๆงะ


ส่วนตัวแล้วผมว่าท่านแต่งนิยายเข้าขั้นโปรแล้วนะงับ ถ้าส่ง สนพ สักที่ต้องได้แน่เลยอ่ะ
O[]o!! แต่งึม... อยากจะได้เรื่องนี้มาพิมพ์ลงในเนมเลสจังงับ >__<!! มีภาพประกอบนิดหน่อย แหล่มเลย

=[]=" มีคำผิดจริง ๆ ด้วย นึกว่าแก้แล้วนะเนี่ย (ฮา)
RE : ส่วนตัวแล้วผมว่าท่านแต่งนิยายเข้าขั้นโปรแล้วนะงับ ถ้าส่ง สนพ สักที่ต้องได้แน่เลยอ่ะ
แต่วี่ยังขาดความขยันในการเขียนอะงิบ ตอนนี้เรื่อย ๆ อยู่
RE : อยากจะได้เรื่องนี้มาพิมพ์ลงในเนมเลสจังงับ >__<!!
ทำงั้นก็ได้นะงิบ *-*/ ได้มีคนอื่นอ่านวี่ก็ชอบ ><~
ปล.ขอบคุณสำหรับคำชมค่า

เฮ... อ่านเพลินดี ออกแนวไลท์โนเวลอย่างว่าจริงๆ ล่ะมั้ง ^^'
ใช้การเขียนแบบนี้ก็ออกมาดีนะครับ ลองเขียนเรื่องอื่นมาลงอีกสิ
ปล. เรื่องขี้เกียจนี่พอกันละมั้ง =__=

... ... ... ตะ "ตอนจบมัน เศร้าไปอะ T__T ... ... ...(ตาเริ่มมัวแต่ยังไม่ร้อง ... ...)"

ปล. ปกติอ่านแต่ comedy

เขียนบรรยายภาพได้ดีทีเดียว เนื้อเรื่องสำหรับเรื่องสั้นถือว่าดีเลย จริงๆอยากให้มีภาพประกอบนิดๆด้วยแหละ

ส่วนอีกเรื่องขอเวลาอ่านนิดๆ เพราะมันยาว

แนวไลท์โนเวล ของจริง = ="

เป็นเรื่องที่น่ารัก เศร้า ๆ T T

สู้ๆนะคะ!