[เรื่องยาว]We are twins.

Title: We are twins.[01]

Rating : แล้วแต่อารมณ์คนแต่ง

Note: เป็นออริสตอรี่ของตัวละครที่ใช้เป็นออริแทนตัวของผมน่ะครับ พึ่งจะแต่งลงที่นี่เป็นครั้งแรกเลย แต่ก็คิดเอาไว้เป็นเวลานานแล้วเหมือนกัน ถึงเวลาได้เอาลงซักทีล่ะนะ

=======================================

เพราะว่าเราเกิดมาไม่สมประกอบ พวกเราจึงเป็นเสมือนของที่ไร้ค่าและผุพังลงตามกาลเวลา
วิญญาณหนึ่งดวงกลายเป็นสอง แตกหน่อท่ามกลางความรู้สึกอันหนาวเหน็บ
เมื่อพวกเราลืมตามองไปรอบกาย พวกเขา เหล่าคนในชุดข่าวต่างพากันยินดี
แต่เมื่อเราเติบโต ชุดสีขาวของพวกเขาเหล่านั้นถูกย้อมด้วยสีแดงฉาด


สีแดง...ของเลือด...ของพวกเรา


ร่างทดลองที่ผุพังจนไม่อาจจะใช้งานได้ถูกทำลาย ร่างแล้ว...ร่างเล่า เฝ้าหวาดผวาว่าในวันต่อไปใครคือคนที่จะต้องถูกทำลาย พวกเราไม่อาจจะต้านทานต่อเรี่ยวแรงของเหล่าคนชุดขาวที่แปดเปื้อน แสงสว่างที่ลอดช่องจากซี่กรงในห้องอันมืดมิดและหนาวเหน็บคือสัญญาณที่พวกเราต่างหวาดกลัว เสียงร้องไห้ เสียงกรีดร้อง หวาดกลัวเหลือเกิน ไม่อยากจะตาย ไม่อยากตายจริงๆ


พวกเราก็อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเหมือนกันนะ
ได้โปรด...อย่าฆ่าพวกเราอีกเลย...


วันคืนผ่านไปแล้ว ผ่านไปเล่า เหล่าเด็กทดลองที่น่าสงสารทั้งหลายต่างเหือดหายไป จนเหลือเพียงเราสองคน เด็กน้อยผู้ถูกสร้างจากดวงวิญญาณประหลาดที่พวกเขาพบเจอโดยบังเอิญ เลือดเนื้อสองร่างที่แม้ไม่เหมือนกันแต่ทว่าดวงวิญญาณเคยเป็นหนึ่งเดียวกันนั้นเชื่อมโยงกันตลอดเวลา เมื่อร่างใดเจ็บ อีกร่างก็จะเจ็บไปด้วย ทว่าวันนี้ จะต้องมีร่างใดร่างหนึ่งถูกทำลาย


ไม่ต่างจากฆ่าพวกเราทั้งสองพร้อมกันเลย


ดวงตาสีเขียวเข้มสั่นระริกอย่างหวาดกลัว เจ้าแมวขี้ขลาดที่เป็นอีกครึ่งร่างของฉันนอนขนตัวสั่นระรัวริกๆ หากแต่ดวงตาสีน้ำเงินของฉันจ้องมองไปที่ประตูตรงหน้า หากว่าแสงที่สาดส่องมาจะนำพาฉันไปสู่ความตายแล้วก็...


จงเอาวิญญาณอีกครึ่งของฉันคืนสู่ร่างของเจ้าแมวตาสีเขียว
และนำพาให้เขารอดออกไปจากสถานที่อันแสนโสมมแห่งนี้เถิด


"เซยะ..."เสียงเรียกแผ่วเบาของอีกครึ่งร่างข้างตัวฉันทำให้ฉันหันกลับไปมอง ดวงตาสีเขียวสั่นจนเห็นได้ชัดว่าน้ำตากำลังจะเอ่อล้นออกมา ฉันยกมือขึ้นประคองแก้มขาวนั้นแล้วแนบหน้าผากเข้าหากัน อย่าได้กลัว...เพราะหากว่าจะต้องมีใครต้องจากไป ฉันจะเป็นคนที่ไปเอง ฉันจะอยู่กับเธอ จะต้องทำให้เธอไปสู่โลกเบื้องหลังกำแพงที่เธอเฝ้าฝันมาโดยตลอด


"ไม่เป็นไรโฮชิ ไม่เป็นไรนะ"


"เซยะ...ผมกลัว ผมกลัวจริงๆ"


"อย่าร้องไห้สิเจ้าแมวขี้ขลาด นายจะต้องรอด รอดไปหลังกำแพง ไปสู่โลกข้างหลังกำแพง"


"แล้วเซยะล่ะ...."


"ผมก็จะไปกับเธอไง"


"สัญญานะ....ใครผิดสัญญาจะต้องกลืนเข็มพันเล่ม"


"อืม...สัญญา..."นิ้วก้อยทั้งสองเกาะเกี่ยวประสานแทนคำมั่นสัญญาที่จะไม่อาจลืม เสียงฝีเท้าแผ่วเบาแต่ไกลแต่ชัดเจนทุกโสตประสาทการรับรู้ของพวกเรา ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของคนชุดขาว พวกเขาเดินมาหาพวกเราอย่างช้าๆราวกับรู้ว่าเราไม่อาจจะหนีไปไหนได้ทั้งนั้น ผมมองดูคนที่กอดผมแน่นแล้วจำใจต้องแกะมือนั้นออก ผมเลือกจะเป็นฝ่ายไป หากว่านั้นจะทำให้เขายังมีชีวิตอยู่


"เซยะ!!! อย่าไปนะ!!!! อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว!!!!"


"ไม่เป็นไร ผมจะต้องกลับมาหาเธอแน่"


"ไม่เอานะ!!! อย่าตามพวกเขาไป ถ้าตามไปแล้วจะไม่มีวันได้กลับมานะ!!!!"


"ผมจะกลับมา...กลับมาเป็นดวงวิญญาณอีกครึ่งนึงในตัวเธอ..."ผมบอกกับเธอด้วยสีหน้าไหนเองผมก็ไม่อาจจะรู้ได้ แต่ดวงตาสีเขียววาวโรจน์ด้วยความโกรธและกรีดร้องลั่นที่ผมผิดสัญญา ผมรีบเดินออกจากห้อง ทิ้งให้เขาอยู่เบื้องหลังในห้องสีดำที่มืดมิด


ก้าวที่ 10

ก้าวที่ 11

ก้าวที่ 12

ก้าวที่ 13....


แสงสว่างวาบจากเบื้องหลังทำให้คนชุดขาวแตกตื่นตกใจจนต้องกลับไปยังห้องที่เธอคนนั้นยังอยู่ ดวงตาสีน้ำเงินของผมรีบหันกลับไปมอง ร่างที่ไร้ชีวิตถูกเหวี่ยงออกจากห้องที่เคยมืดมิดและแสนหนาวเหน็บ ผมวิ่งไปสุดกำลังที่ฝีเท้าผมจะเร่งไป ดวงสีเขียวกลับกลายเป็นสีแดงเลือด ความรู้สึก ความคิด ที่แสนเสียดแทงและแหลมคมบาดลึกจนไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ สุดยากแท้จะเข้าใจได้ทั้งหมด แต่ที่ผมรับรู้ได้มีเพียงสิ่งเดียว


ผมได้พลังมาอยู่ในมือ...พลัง...ที่สามารถฆ่าคนที่เคยฆ่าพวกพ้องของผมได้


ผมไม่รู้ว่าผมมีมันได้อย่างไร แต่สิ่งที่บ่งบอกและยืนยันอย่างชัดเจนคือคนตรงหน้า ฝาแฝดดวงวิญญาณเดียวกันของผมที่ไม่มีผมในแววตาสีเลือดนั้น มือคู่นั้นที่เคยจับมั่นอย่างอบอุ่นและแสนอ่อนโยน มือคู่นั้นที่ผมพยายามปกป้อง


แปดเปื้อนเลือดอันแสนโสโครกนั้นเสียแล้ว...


"โฮชิ!!!!"เสียงกร้าวกราดของผมทำให้เขาปล่อยมือจากร่างกายที่บิดเบี้ยวแต่ยังหายใจรัวริน เขาจ้องมองมาที่ผมแล้วเดินเข้ามาใกล้ ผมไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรเท่านี้มาก่อน กลัวเหลือเกิน กลัว...ที่มืออันแสนอบอุ่นและประคับประคองผมเอาไว้เสมอ กลับกลายเป็นมือที่เย็นเยือกเหมือนน้ำแข็งที่กำลังรัดแน่นรอบคอของผม ดวงตาสีเลือดไม่มีประกายความสดใส ไม่มีภาพสะท้อนของผมอีกแล้ว


"เซย์... ออกไป...."


...เขากำลังจะบอกอะไรถึงผมกันนะ...


"ไปหลังกำแพง...."


...อา...ดวงตาของเขา...กลับเป็นสีเขียวแล้ว....


ผมเอื้อมมือไปเช็ดคราบเลือดที่ข้างแก้มของเขาก่อนที่จะตัดสินใจใช้มือของตัวเองแทงเข้าที่ไหล่ของเธอจนทะลุ ดวงตาสีแดงสดเมื่อครู่กลับมาเป็นสีเขียวสดสวยดังเดิม แต่ภาพสะท้อนในกระจกที่แตกกระจายคือตัวผมที่ชะโลมด้วยหยาดเลือดที่คาวคลุ้งและดวงตาข้างซ้ายที่กลายเป็นสีแดงเลือด


ผมก้มดูตัวเขาที่หอบหายใจถี่เพราะบาดแผลที่ผมฝากเอาไว้ ผมไม่อาจจะรู้ได้ว่าเขาคืนสติให้ไม่ฆ่าผมในเสี้ยววิเหมือนกับพวกคนชุดขาวได้อย่างไร หากแต่ในตอนนี้ตัวเขาคงจะปกป้องตัวเอง และจะได้รับการปกป้องแล้ว พลังของเขาจะต้องเป็นที่ต้องการและจะต้องมีคนที่ต้องการเขา แต่หากว่าถ้าต้องให้ใครรับรู้ความเป็นจริงแล้ว ตัวเขาที่แสนอ่อนโยน ดวงดาวที่กำลังจะส่องประกายคงต้องกลายเป็นดาวที่ร่วงหล่นจากฟากฟ้า


ผมจะแบกรับบาปของดวงดาวที่แสนอ่อนโยนของผมเอาไว้เอง


"รักษาตัวเองด้วยนะ แล้ว...เรามาเจอกันในอนาคตนะ..."


สายโลหิตสีแดงส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งเมื่อผมสร้างบาดแผลลึกที่ร่างกายบอบบางของดวงวิญญาณอีกครึ่งหนึ่งพร้อมๆกับการพานพบของคุณเจ้าหน้าที่ในชุดสีดำ นั้นแหละ...นั้นคือสิ่งที่ผมต้องการ รับรู้ซะว่าผมคือคนบาปหนาที่แสนหยาบช้า แล้วตามล่าผมซะ ปกป้องเขาเอาไว้ อย่าได้ให้แปดเปื้อนใดๆอีกเลย


...ลาก่อน...อดีตอันเป็นที่รัก....

...แล้วเรามาพบกันใหม่....


======================================

แต่งจบแล้วรู้สึกเหมือน....มันเป็นตอนเดียวจบ!!!

เอาเป็นว่าถ้ามีเวลาว่าง(ถ้าว่างจริงๆจังๆ)จะมาแต่งต่อ

ขอคำติและชมด้วยนะครับ

กราบสวัสดีงามๆ

เหมือนตอนเดียวจบจริงๆด้วยฮะเซยะซัง *ฮา*
ชอบภาษาจังเลย จะรอตอนต่อไปนะ

ชอบเวลาบรรยายอะงิ *-*~
รู้สึกเห็นภาพดี ให้อารมณ์ไลท์โนเวลนะ

ป๊ะป๊า าา //พึ่งจะได้เข้ามาอ่าน

บรรยายสวยดีนะ =~~

ไม่ได้อ่านฟิคภาษาของเธอตั้งนานนะเนี่ย~ /ฮา X D

Title: We are twins.[02]

Rating : แล้วแต่อารมณ์คนแต่ง

Note: เป็นออริสตอรี่ของตัวละครที่ใช้เป็นออริแทนตัวของผมน่ะครับ พึ่งจะแต่งลงที่นี่เป็นครั้งแรกเลย แต่ก็คิดเอาไว้เป็นเวลานานแล้วเหมือนกัน ถึงเวลาได้เอาลงซักทีล่ะนะ

=======================================

ร่อนเร่พเนจรไปเรื่อยๆไม่จบสิ้น
ราวกับเดินอยู่บนริบบิ้นที่เชื่อมติดกัน
ไม่รับรู้ได้เลยว่าปลายทางของการเดินทางอยู่ที่ใด...


สองขาเล็กก้าวเดินหลบหนีจากชุดดำมาเรื่อยๆในป่าที่แสนมืดมิดและน่ากลัว สายธารใสชะล้างเลือดสีแดงของเขาและของที่คนที่เขาทำร้ายหากว่ากลิ่นคาวเลือดนั้นยังชัดเจน จมูกเล็กยู้ยี้เพราะไม่ชอบใจกับกลิ่นคาวน่าสยดสยองนี้เอาเสียเลย เครื่องแบบสีขาวอมเทาเปรอะเปื้อนคราบเลือดจนไม่น่าใช้งานได้อีก แต่คงต้องสวมใส่จนกว่าจะหาเสื้อผ้าชุดใหม่ได้


มือเล็กวาดผ่านอากาศราวกับจะบรรเลงเพลงบางอย่างในห้วงทำนองแห่งความมืดมิด หมอกสีดำสนิทที่ก่อตัวรอบๆค่อยหล่อหลอมเข้าด้วยกันในสองมือนั้น ดวงตาสองสีจ้องมองพลังที่ได้รับแบ่งปันมาอย่างไม่เข้าใจ ตัวเขาและดวงวิญญาณอีกครึ่งหนึ่งต่างก็เกิดมาเป็นชิ้นงานที่ผิดพลาด แม้จะรู้มาบ้างว่าวิญญาณของเขาและเธอเป็นวิญญาณที่สูงค่าและหายาก แต่เพราะการทดลองอันโง่เขลาของเหล่าคนผู้ละโมบเหล่านั้น ของสูงค่าจึงกลับคืนสู่ความว่างเปล่า


น่าขำเสียจริง


ดวงตาสองสีจ้องมองหมอกดำสนิทและพยายามเพ่งพิจเพื่อแปรเปลี่ยนรูปร่าง แต่ก็ทำไม่สำเร็จ ความรู้สึกเหนื่อยหอบโถมใส่เพราะฝืนใช้พลังที่ไม่รู้จักบวกกับที่ต้องหนีออกมาโดยไม่ทำร้ายใคร ต้นไม้สูงใหญ่ที่เงยขึ้นไปไม่เห็นยอดดูน่ากลัวแต่ก็ปลอดภัยมากพอจะใช้เป็นที่พัดพิงในยามราตรี


ถ้าอยากจะออกไปข้างนอกได้อีกครั้งจะต้องแข็งแกร่ง
จะต้องแข็งแกร่งให้มากกว่าตอนนี้
จะต้องแข็งแกร่งมากพอที่จะปกป้องดวงดาวดวงนั้นให้ได้


......................................


ความทรงจำที่ขาดหายไปเป็นช่วงๆช่างขัดใจเขาเสียจนน่าโมโห
เหลือไว้เพียงดวงตาสีเลือดของผู้ถือครองวิญญาณอีกครึ่งของเขาไว้
ดวงตาที่ราวกับปีศาจของเจ้าแมวผู้ทรยศหักหลังเขา


ร่างเล็กเจ้าของดวงตาสีเขียวราวกับผลึกมรกตจ้องมองเงาในกระจกที่ถึงแม้จะไม่ได้มีส่วนที่เหมือนกับอีกฝ่าย แต่ข้างในนั้นต่างก็เป็นคนคนเดียวกัน ความเจ็บร้าวที่หัวไหล่และช่องท้องจากการถูกทะลวงเข้าไปด้วยฝ่ามือที่ขนาดไม่ต่างกัน โชคยังดีที่ไม่ได้ทำร้ายไปถึงอวัยวะภายใจให้แหละสลาย กลิ่นเลือดในห้องที่น่าขนลุกยังติดปลายจมูกไม่จางหาย ความทรงจำตั้งแต่เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินเดินออกจากห้องไปหายไปกับความมืดมิด และรู้สึกตัวอีกทีก็ถูกทำร้ายด้วยฝีมือของคนที่เขารักที่สุดแล้ว ใบหน้าเล็กสั่นหัวไปมา หยาดน้ำตาคลอเบ้าจนแทบไหล


ทำไมนายต้องทำร้ายฉัน ทำไมกัน
เซยะคนนั้น เซยะที่แสนใจดีของฉันหายไปไหน
นายเป็นใครกันแน่...คนที่ทรยศกับความรู้สึกของฉันเป็นใครกันแน่


แสงสว่างวาบที่อบอุ่นในฝ่ามือ ทาบผ่านรอยแผลและค่อยจางหายไปเรื่อยๆ จู่ๆคนที่เคยอ่อนแอไร้ซึ่งพลังกลับใช้พลังได้ดั่งใจนึก จู่ๆเขาก็มีพลังในการรักษาบาดแผล และยังมีพลังแบบอื่นอยู่ด้วย เขารู้สึกได้แต่เขาไม่รู้ว่าพลังนั้นคืออะไร


ราวกับถูกผนึกไว้ไม่ให้ออกมาเหมือนกับความทรงจำ


"โฮชิคุง อย่าลุกเดินไปไหนมาไหนสิจ๊ะ แผลเรายังไม่หายดีเลยนะ"

"ขอโทษครับคุณพยาบาล..."

"คราวหลังพี่ไม่ยกโทษให้แล้วนะ กลับห้องกันเถอะ"พยาบาลสาวสวยท่าทางใจดีเดินไปโอบหลังเด็กชายผมสีเทาหยัดศกเล็กน้อยเหมือนคนไม่หวีผมอย่างเบามือเหมือนกับที่ทำให้กับคนไข้คนอื่นๆ แต่แขนเล็กสะบัดทิ้งอย่างไร้เยื่อใย ดวงตาสีหยกมองทอดมาอย่างตื่นตระหนกและหวาดผวา ขาเล็กๆรีบวิ่งกลับไปที่ห้องและลงกลอนล๊อคแน่นหนา ความรู้สึกราวกับของเก่าไหลย้อนจนถึงคอนั้นไม่เคยเกิดมา แม้แต่กลิ่นคาวเลือดก็ไม่สะอิดสะเอียนเท่ากับความรู้สึกตอนที่่พยาบาลคนนั้นจับตัวเขา


มันดำมืด หนาวเหน็บ เสียดแทง แล้วก็น่าขนลุก


จริงอยู่ที่ว่าเขาไม่เคยแต่ตัวใครมาก่อนนอกจากคนที่ถือครองวิญญาณดวงเดียวกับเขา กับพวดคนชุดขาว เขาไม่เคยกลัวที่จะต้องแตะต้องคนอื่น แต่ควาามรู้สึกเมื่อกี้ทำให้เขาแทบจะเป็นบ้า ความคิดแสนโสมมและอคติเรื่องร่างกายของเขาเหมือนกับยาพิษที่ถูกกรอกให้กลืนอย่างฝืนทน


เขาเอง...ก็ไม่ได้อยากเกิดมาแบบนี้เสียหน่อย
ใครล่ะเป็นผู้กำหนด ใครล่ะ ใครกัน?


หยาดน้ำตาไหลอาบแก้มขาว ร่างเล็กขดตัวในผ้าห่มสีขาวในห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นสารเคมีมากมาย ความเหนื่อยล้าและอ่อนแอทำให้เขาหลับลงไปอีกครั้ง ภาพที่เกิดในความฝันคือห้องสีขาวไม่มีกำแพง ไม่สิ...ต้องบอกว่าไม่รู้เลยว่ากำแพงอยู่ไหนต่างหาก เขาอยู่ในชุดสีดำ และคนที่อยู่ตรงข้ามเขาก็อยู่ในชุดแบบเดียวกัน


เซยะที่อยู่ในชุดสีดำสนิท ถือดอกไม้สีแดงและสีฟ้า ยืนอยู่หลังเส้นสีเหลืองบนพื้น


"เซยะ... นายอยู่ที่นี่เองเหรอ...."

"อย่าเข้ามา!!!"น้ำเสียงเกรี้ยวกราดอย่างที่ไม่เคยได้ยินดังลั่นและก้องไปทั่วจนเขาสั่นกลัว เจ้าของดวงตาสีเขียวค่อยๆถอยหลังไปทีละน้อย น้ำในตาที่เคยอดกลั้นได้ไหลอาบแก้มออกมา เสียใจ หวาดกลัว ตกใจ ดีใจ โกรธ ความรู้สึกมากมายหลากหลายทับถมจนแทบจะลืมหายใจ ดวงตาสีน้ำเงินอ่อนโยนมองมาที่เขา ดอกไม้สีฟ้าค่อยๆร่วงหล่นจากมือ กลีบดอกไม้ปลิวไหวไปทั่ว น้ำตาทำให้ภาพตรงหน้าพร้ามัวเสียเหลือเกิน

"เซยะ...."

"ออกไปซะ อย่าเข้ามาในจิตใจของฉัน อย่าเข้ามาอีก นายไม่เหมาะกับที่นี่"

"พูดอะไรน่ะ! เราเป็นวิญญาณดวงเดียวกันนะ แล้วทำไม...ทำไมเราถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้ ทำไมเซยะถึงทรยศความรู้สึกของฉัน มันเจ็บปวดมากเลยรู้ไหมตอนที่นายทำร้ายฉัน ทำร้ายความรู้สึกฉัน..."

"นายไม่จำเป็นต้องรู้ ให้ความรู้สึกนั้นอยู่กับนายตลอดไปเถอะ...."

"แต่,,,,"

"ออกไปได้แล้ว!!!!!"เสียงคำรามก้องและลมที่พัดแรงจนกลีบดอกไม้สีแดงพัดสะพัดไปทั่ว ร่างเล็กถูกพัดพาไปไกล ไปยังห้องสีดำสนิท ประตูสีขาวถูกปิดแน่น กลีบดอกไม้สีฟ้าบนพื้นสีดำทำให้น้ำตาของเขาไหลอย่างหยุดไม่ได้อีกต่อไปแล้ว


มันจะดีกว่าไหมถ้าเราจะเกลียดกันเมื่อต้องยู่ไกลกัน
มันจะดีกว่าไหมหากความรู้สึกที่โหยหากันและกันเป็นความแค้น
มันจะดีกว่าไหมหากว่าจิตใจของเราไม่เชื่อมกันอีกต่อไปแล้ว






"ดีสิ.... ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีเลย..."ดวงตาสองสีมองทอดยาวไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย และปลายทางของดวงตาคู่นี้มีคนคนหนึ่งจ้องมองร่างที่อ่อนแรงและดูไร้ซึ่งพลังใดๆ ขายาวๆก้าวผ่านความมืดมิดและขับไร้พวกกระจอกงอกง่อยที่จ้องจะทำร้ายร่างเล็กยามอ่อนแอถึงขีดสุด เด็กน้อยจ้องมองร่างสูงใหญ่ที่ปกปิดกายตนด้วยผ้าคลุมขาดๆ มือสีเหลืองซีดยื่นมาตรงหน้าพร้อมกับคำพูดแนะนำตัวเยี่ยงสุภาพบุรุษ

"ยินดีที่ได้รู้จักเด็กน้อย เราถูกเรียกขานว่าแมมม่อน เจ้าล่ะชื่ออะไร?"

"เซยะ...."



"ผมชื่อ คุโรดะ เซยะ"

======================================

จบไปแล้วอีกตอนนึง เฮ้!!!!

อยากต่ออีกเยอะๆจังเลยน่า....