Intro
สิ่งที่ผมมักจะเห็นเป็นสิ่งแรกในฝัน...คือเสาหินที่สูงเสียดฟ้า ซึ่งกำลังจะพังทลายลงมา
ซึ่งที่ยอดของเสาหินนั้น มีเด็กสาวคนนึง กำลังร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่ตรงนั้น
ไม่ว่าจะฝันกี่ครั้งกี่หน แต่เธอก็ไม่เคยหยุดร้องไห้เลยซักครั้ง
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้าเด็กสาวร่างผอมบางที่เอาแต่ร้องไห้ด้วยความรู้สึกสับสน ร่างกายของเขากำลังลอยอยู่เหนือพื้นดินที่แข็งกระด้าง
หากแต่เด็กหนุ่มหาได้หวาดกลัวไม่ สิ่งที่เขาต้องการรู้ตอนนี้คือ ทำไมทุกครั้งที่เขาฝัน เขามักจะฝันเห็นเด็กสาวคนนี้ตลอดเวลา
ข้างบนนั้น...เธอต้องพบกับอากาศที่หนาวเหน็บ
แล้วทำไมเธอถึงไม่หนีจากตรงนี้ล่ะ ถ้าเจ็บปวดมากขนาดนั้นก็บินหนีไปจากตรงนี้สิ...มันอ้างว้างเกินไปสำหรับเธอไม่ใช่เหรอ
ดวงตาคมเหลือบมองปีกที่แผ่นหลังบางช้าๆ ปีกข้างหนึ่งเป็นปีกนกสีขาวบริสุทธิ์ ประดับด้วยไข่มุกสีขาวนวลตาทำให้แลดูงดงาม ตัดกับปีกอีกข้างซึ่งมีลักษณะคล้ายปีกค้างคาว ให้ความรู้สึกที่แตกต่างจากปีกสีขาวเหลือเกิน
ชายหนุ่มค่อยๆขยับกายเข้าไปใกล้ มือของเขาแตะลงที่ศีรษะของเด็กสาวเบาๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาด้วยท่าทางตกใจ เธอทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง ดวงตาสีทองคู่นั้นกำลังมองมาที่ฝ่ายตรงข้ามอย่างใจดี เฉกเช่นรอยยิ้มหวานก็ปรากฏบนใบหน้าของเธอ
แต่แล้ว...ชายหนุ่มก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ทั้งอุ่นและชื้นบนมือของเขา และเมื่อก้มลงมองที่มือของตน ก็พบกับเลือดสีข้นมากมาย แต่นั้นหาใช่เลือดของเขาไม่
กลับเป็นเลือดของหญิงสาวเบื้องหน้าเขาต่างหาก
ขณะที่ตนเองกำลังนิ่งอึ้ง หญิงสาวก็คลี่ยิ้มบางอีกครั้ง น้ำตาของเธอแปรเปลี่ยนเป็นเลือด ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา
“ขอโทษนะ แต่จากนี้ไป ช่วยฆ่าฉันที....”.....
ฉั้วะ
เลือดสีแดงสาดกระจายเป็นทางยาว อาบร่างของผมให้กลายเป็นสีแดง ดวงตาของผมสะท้อนภาพของร่างตรงหน้าที่ทรุดฮวบลงไป ผมสีแดงยาวสลวยนั้นจมอยู่ในกองเลือดอุ่นๆเหล่านั้น
ดวงตาสีทองที่หม่นหมองราวดวงดาวที่ดับแสง จับจ้องที่ใบหน้าของเขา คอขาวๆนั้นมีเลือดข้นๆทะลักออกมาอย่างไม่ขาดสาย มือขาวเนียนคู่นั้น ยกขึ้นแนบกับใบหน้าของผมอย่างแผ่วเบา ใบหน้าของเธอว่างเปล่าราวกับตุ๊กตาที่ไม่อาจจะทำงานได้อีกต่อไป
บาดแผลที่คอนั้นกว้างและลึก จนยากที่จะบอกว่า เธอมีโอกาสที่จะรอด
แต่ลึกๆ ผมก็ยังคงหลอกตัวเองว่า ไม่เป็นไร...หากเพียงรักษาบาดแผลให้หาย
เธอจะกลับมา
ผมเรียกชื่อของเธอที่ผมเป็นคนตั้งให้เบาๆ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากร่างที่นอนอยู่เบื้องหน้าผม ผมยืนนิ่งเพราะยังคงตกตะลึงกับภาพเบื้องหน้า ทุกๆความทรงจำ ไหลเข้ามาในหัวจนแทบจะระเบิด...
ความทรงจำที่มีต่อผู้หญิงคนนี้ กำลังทำให้จิตสำนึกของผมเริ่มเลือนหายไปอีกครั้ง
เบื้องหน้าของผมและร่างที่ไร้วิญญาณนั้น คือพี่ชายเพียงคนเดียวของผม ครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของผม
เขามองมายังผมด้วยสายตาที่ว่างเปล่า มือของเขายังคงถือมีดพกสปริงที่อาบไปด้วยเลือดของ[[เธอ]]
ริมฝีปากของผมสั่นอย่างไม่อาจจะหักห้าม ความรู้สึกมากมายต่างถาโถมเข้ามาไม่ขาดสาย ความโกรธ ความเกลียด และเสียใจ
ทุกๆความรู้สึกผสมลงไป...ก่อนจะกลายเป็นเสียงคำรามที่กึ่งก้อง และร่างกายที่พุ่งเข้าไปหาชายคนนั้น
“ทำไม!!!!!!!”
ทำไม ทุกๆคนถึงต้องจบลงที่คำว่า
จากลา...
เรื่อง: The last Memories 
Sun Feb 07, 2010 12:39 am
