ไม่ใช่นิยายแฮะ คิดว่าเป็น นิทาน มั้ง ...นิทานยากจก

นั่งเขียนเรื่อยเปื่อยที่แมคตอนรอพ่อที่เซ็นเตอร์วัน แต่สุดท้ายพ่อก็ไม่มา
โอ๊ะ ไม่เกี่ยว ฮ่าๆ
คิดไว้นิด เขียนสดไม่มีแก้ ผิดพลาดหรือจะเพิ่มเติมอะไรก็ได้เลยนะฮะเต็มที่เล้ย!

นิทานยากจก...
ฉันใช่้ชีวิตดำเนินเรื่องราวนิทานปรัมปราที่ฉันจะเล่า
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... ขึ้นต้นอย่างนี้จะได้ดุเหมือนนิทานสินะ
มียาจกผู้หนึ่งนามว่า... ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกกระมัง มีนามแต่ไม่มีผู้เอ่ยนาม
จะต่างอะไรกับไร้นามกันล่ะ? ยากจกผู้นี้มีที่มาอย่างไรก็ไม่อาจทราบได้แน่
สิ่งที่ทราบมีเพียงอย่างเดียวว่า เขาคือ "ยาจก" เสื้อผ้าอาภรณ์ขาดวิ่น
ผมเผ้าราวรกรุงรังเกะกะลูกตา หนวดเครายืดยาวขาดการตัดถอน
เศษซากโสโครกเต็มร่างเกรอะกรังเต็มกาย แต่คล้ายว่าเขาหาได้สนใจไม่
กับลักษณะภายนอกที่ผู้อื่นเห็นและมอบให้เข้าเป็นเช่นนั้น...
ยาจกผู้นี้ใช้ชีวิตเยี่ยงสิ่งมีชีวิตอื่นใช้กัน กิน นอน ยาจกผู้นี้ก้ไม่ต่าง
ว่ากันว่า คน แยกตัวเองออกจากสิ่งมีชีวิตอื่น แยกจากพืช เหนือกว่าสัตว์
เพราะ คน หรือ มนุษย์ คือ ผู้มีปัญญา แต่การมีปัญญานั้น ทำให้มนุษย์ต้อง
ทำงาน ต้องมีอาชีพ กระนั้นแล้ว ยาจก ผู้นี้ก็ไม่ต่าง เป็นคน เป็นมนุษย์เช่นกัน
และเขาคิดว่าอาชีพของเขาคือ "ขอทาน" เมื่อเป็นอาชีพก็ต้องทำงาน งานของ
เขาคือ "ผู้รับบุญผู้รับทาน" ยังไงล่ะ ด้วยภายนอก ภาพลักษณ์ที่ไม่แสดงให้เห็น
ถึงจิตใจภายใน สร้างความรู้สึกให้แก่ผู้อื่นว่า "สงสาร" "อย่างน้อยฉันก็ดีกว่าเขานะ"
ด้วยความคิดนี้จึงมีคนให้ทาน ยาจกใช่ว่าจะไม่ทราบความคิดนั้น แต่กลับ
คิดว่า "ฉันก็เป็นอย่างนั้นล่ะ มีชีวิตอยู่ก้เพื่อคนอย่างพวกคุณคิดอย่างนั้นล่ะ
คิดแล้วสบายใจขึ้น ช่วยให้มีความสุขได้บ้างฉันก็พอใจ"



จบแล้วครับ

เป็นไงกันบ้าง ฮ่าๆ อ่านไปอ่านมา อ่าวเห้ย! ไม่ใช่นิทานนี่หว่า
เรียกอะไรดีล่ะ บอกด้วยแล้วกันงับ ผมก็ไม่รู้ง่ะ

สุดท้ายแล้วถึงผมจะเป็นคนเขียนแต่ก็ไม่รู้อะ ว่ามันคืออะไร ผมคิดว่า มันมีอะไร...

อืม อาจจะเรียกว่า
เหมือนมุมมองมุมหนึ่งก็ได้มั้งคะ

จะว่านิทานก็ไม่ใช่ เรื่องเล่าก็ไม่เชิงนี่เนอะ

นั่นสินะ =A=a อย่างที่วี่บอกแหละฮะ
อ่านแล้วรู้สึกชอบนะงิ owo

โฮก เป็นความคิดแบบยาจกคนนั้นสินะ รู้สึกว่ามันคมๆชอบกล 55