[นิยายสั้น] วันคริสต์มาสของดัสค์วินด์

"ดัสค์...ดัสค์วินด์!" เสียงใครของใครคนหนึ่งที่แสนคุ้นหูแทรกเข้ามาในโสตประสาทการได้ยินของเด็กสาวซึ่งกำลังนอนหลับเป็นตาย ใบหน้าที่กำลังหลับตาพริ้มเป็นดวงตาเบิกโตพร้อมเด้งตัวออกจากเตียงด้วยความตกใจสุดขีดก่อนที่จะตะโกนร้องขึ้นว่า "โอ๊ย!! ยัยซีเนีย แกจะหยิกแขนฉันทำไม!"
"ถ้าไม่หยิกแล้วแกจะตื่นมั๊ย" เอลฟ์สาวนามว่า ซีเนีย เดวองเซ่ เอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดพลางคิดว่า 'ก็มันเป็นแบบนี้ทุกเช้านี่นา จะไม่ให้หยิกได้อย่างไง' ก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น
"แล้วมีอะไรถึงได้มาไล่ฉันลงจากเตียงตั้งแต่เช้า" คนโดนหยิกพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนเพิ่งตื่นปนหงุดหงิดเล็กน้อย
"สมาคมนักล่าแจ้งมาว่าให้เราตรวจตราการเข้าออกของวิญญาณทุกดวงที่เข้าออกเอลเลย์เซี่ยนตลอดวันหยุดยาว ซึ่งก็หมายถึง...ตะ-หลอด-สอง-อา-ทิตย์-นี้" คนที่นั่งเงียบตลอดเพราะมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือที่อยู่ในมือมาตลอด 2 วันที่ผ่านมา--อลิเซีย มิเน็ตเต้ อธิบายเนื้อหาคร่าวๆจากจดหมายที่สมาคมนักล่าวิญญาณที่พวกเธอทำงานอยู่พร้อมกับพูดเน้นเสียงในเรื่องของระยะเวลาของภารกิจอีกด้วย
"เวรกรรม อย่างนี้ก็ไม่มีเวลาไปเลือกของขวัญน่ะสิ ยิ่งพี่ซิก--อุ๊บ..." ดัสค์วินด์โวยขึ้นโดยที่ลืมไปว่าการพูดถึงคนนั้นจะเป็นเป้าทำให้เธอโดนล้อ
"ฮะฮ่า... ชอบเค้าล่ะสิ ดัสค์--คิกๆ" ซีเนียพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกลั้นขำ
"เปล่าซะหน่อย ก็เขาเป็นเพื่อนขอ--"
"อั้นแน่! เริ่มหาข้ออ้างแล้วน้า" ซีเนียพูดเชิงแดกดัน
"ฉันปะ--"
"โอ๊ย!! พอได้แล้วว--ว!!!" อลิเซียตะโกนแทรกขึ้นกลางสงครามน้ำลายขนาดย่อม
ท่ามกลางความเงียบชั่วขณะหนึ่ง มีเสียงความคิดดังขึ้นในหัวของดัสค์วินด์กับซีเนีย 'อลิซฟิวส์ขาด...' --ทันทีที่สิ้นความคิดนั้น ทั้งคู่มองหน้ากันและส่งสายตาเหมือนถามกันว่า 'เธอคิดเหมือนฉันมั๊ย?' ก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะดังไปทั่วห้องพักของดัสค์วินด์
"หัวเราะอะไรกันน่ะ ห๊ะ?" อลิเซียถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจปนหงุดหงิดเพราะสงครามน้ำลายขนาดย่อมมาขัดขวางการอ่านหนังสือของเธอ
"ก็ฉันไม่เคยเห็นเธอฟิวส์ขาดมาก่อนนี่นา!" เสียงของดัสค์วินด์กับซีเนีย ดังขึ้นพร้อมกันเหมือนนัดกันไว้
"ก-ก็ฉันเห็นว่ามันงี่เง่านี่นา ที่จะมาทะเลาะกันแค่เรื่องคนที่จะให้ของขวัญน่ะ..." อลิเซียพูดเสียงอ่อย ใช่ เธอเผลอหลุดออกไปจริงๆ
"เอางี้แล้วกัน ดัสค์กับอลิซไปหาของขวัญแล้วกันนะ ส่วนฉันจะออกไปเข้าเวรเอง อีก 3 ชั่วโมงค่อยเปลี่ยนเวร โอเคมั๊ย" ซีเนียเสนอความคิดเห็น
"อืม/ตกลง"



10.28 น. ณ ถนนสายหนึ่งในเมืองเอลลาส

"ดัสค์ เธอได้คิดไว้รึยังว่าจะซื้ออะไรให้ใคร" อลิเซียพูดขึ้นระหว่างที่ทั้งสองเดินหาร้านที่น่าจะมีของที่ดัสค์วินด์คิดไว้
"ฉันคิดว่าจะซื้อถุงมือหนังสำหรับยิงธนูให้ยัยซี สำหรับเธอ อลิซ ฉันจะซื้อกำไลไม้ให้ธ--"
“แต่มันแพงมากเลยนะ! เธอจะหาเงินที่ไหนมาซื่อล่ะ” อลิเซียพูดแทรกขึ้น เพราะกำไลไม้ที่เธออยากได้มานานนั้นมันแพงจนน่าขนลุก
“เอาน่า เอาเป็นว่า ฉันมีเงินพอที่จะซื้อมาให้เธอแล้วกัน” ดัสค์วินด์เอ่ยด้วยรอยยิ้มแฝงเล่ห์นัย
“…คงไม่ใช่แผนชั่วร้ายของเธออีกใช่มั๊ย?” อลิเซียพูดเชิงตำหนิ
“แน่นอน เพราะฉันเก็บเงินทีได้จากสมาคมนักล่าไว้ทุกเหรียญเพื่องานนี้นี่แหละ…หึหึ” ดัสค์วินด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นใจพร้อมกับหัวเราะในคอเบาๆ
“แล้วของคุณซิกฮาร์ทล่ะ คิดไว้รึยัง?” อลิซเริ่มหัวข้อการสนทนาใหม่ แต่หัวข้อการสนทนานี้ทำให้ดัสค์วินด์ถึงกับสะดุ้ง
“เอ่อ นั่นสิ ยังไม่ได้คิดไว้เลย…” ดัสค์วินด์พูดเสียงเบาเหมือนพูดกับตัวเอง
“เหมือนเธอจะเลือกของขวัญให้ผู้ชายไม่เก่งนะ…” อลิเซียชะลอให้ดัสค์วินด์เงยหน้าขึ้นมามองเธอก่อน ก่อนที่จะพูดต่อด้วยรอยยิ้มปิดความดีใจไม่มิดว่า “…ฉันจะช่วยเธอเลือกของขวัญให้คุณซิกฮาร์ทเอง”



13.34 น. ณ บริเวณท้องฟ้าเหนืออาณาเขตรอยต่อระหว่างทวีปเอลเลย์เซี่ยนกับทวีปแฟร์เมเรว่า



“โอ๊ย… ทำไมพี่ลูเซียต้องให้มารอที่นี้ด้วยเนี่ย” ซีเนียพูดบ่นขึ้นด้วยเหนื่อยหน่ายพลางปาดเหงื่อบนหน้า
ซีเนียเกิดขึ้นในตระกูลนักธนูเผ่าไวท์วินด์เอลฟ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในทวีปเวนโทรีก้า--หรือที่ใครที่ไหนก็เรียกกันว่า “เดวองเซ่” ซึ่งเธอเริ่มยิงธนูได้ด้วยอายุเพียง 2 ขวบ โดยมีอาจารย์เป็นพี่สาวคนเดียวของเธอ… “ลูซิเทีย เดวองเซ่”
“ว่าไงจ๊ะ ซีที่รัก” หมับ! มีมือของใครก็ไม่รู้ถูกนำมาวางบนไหล่ขวาของซีเนีย! ซีเนียสะดุ้งตกใจจนตัวเด้งไปข้างหน้าก่อนที่จะหันหลังแล้วก็พบว่า…
“เฮ้อ… พี่ลูเซีย ทำฉันซะเสียฟอร์มหมด” ซีเนียเอ่ยขึ้นอย่างเซ็งจิตพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่จนตัวแทบจะโค้งไปข้างหน้าเกือบ 90 องศา
“แหมๆ ซีที่รัก การที่พี่ได้เห็นเธอหมดฟอร์มมันสนุกดีนี่นา อีกอย่าง สูงขนาดนี้ แถมเมฆบังอยู่ ใครจะมาเห็นน้องสาวพี่หมดฟอร์มล่ะ คิกๆ” ลูซิเทียพูดติดตลกเผื่อซีเนียจะหายงอนเรื่องที่เธอแกล้ง แต่ซีเนียกลับเอามือกุมขมับพร้อมกับส่ายหน้าอย่างระอา
“พอเลย พี่ลูเซียอ้ะ ว่าแต่…” ซีเนียเว้นวรรคอยู่พักนึงเพื่อให้ลูซิเทียหันมาสบตาเธอ “พี่มีเรื่องอะไรเหรอ?”
“หึๆ ก็พี่เรียกมาที่นี้เพื่อให้มาทำตามแผนไง…” ลูซิเทียเว้นวรรคนิดหนึ่งเพื่อให้ซีเนียตามเรื่องที่เธอพูดให้ทัน แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอียงคอเหมือนไม่เข้าใจจึงพูดต่อว่า “…ก็ที่พี่บอกให้น้องซีที่รักของพี่ปล่อยให้อลิซกับดัสค์อยู่ที่เอลลาสไง จากนั้นพี่ก็นัดเธอมาที่นี้เพราะพี่เพิ่งเสร็จงานที่สมาคมนักล่าพอดี จากนั้นพี่ก็จะพาเธอนั่งสกายชิป(เรือเหาะ)ไปที่เพยิต้า ซึ่งเราจะไป--”
“เดี๋ยวนะ เราจะไปที่เพยิต้าเพื่อ? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแผนของเรา?” ซีเนียพูดแทรกขึ้น
“ตั้งใจฟังหน่อยสิ ซีที่รัก… พี่กำลังจะบอกว่า เราจะไปเพยิต้าเพื่อไปซื้อของขวัญ ‘พิเศษ’ ของดัสค์วินด์ โดยเราจะให้อลิซถ่วงเวลาให้ด้วยการพาดัสค์เดินไปดูไปเรื่อยๆ จากนั้นพี่จะให้เธอส่งสัญญาณไปหาอลิซเพื่อให้อลิซพาดัสค์มาที่สุสานของพี่ชายของดัสค์…”
“ซึ่งเราจะเซอร์ไพส์ดัสค์?” ซีเนียลองคาดเดา
ลูซิเทียดีดนิ้วอย่างพอใจกับคำตอบก่อนที่จะเอ่ยขึ้นต่อว่า “งั้นเราก็มาทำตามแผนนี้เลยแล้วกันนะ”




17.19 น. หน้าร้านขายอุปกรณ์ยิงธนูแห่งหนึ่งในเมืองเอลลาส



“เฮ้อ… ถุงมือที่ยัยซีอยากได้มันหายากจริง” ดัสค์วินด์เอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อนพลางถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
“เอาน่า อย่างน้อยก็ซื้อของขวัญได้ทั้งหมดก่อนค่ำแล้วกันน่า เออ นี่เธอก็เลือกกระดาษห่อของขวัญเก่งเหมือนกันนะเนี่ย” อลิเซียพูดปลอบพร้อมทั้งใช้มือขวาตบบ่าดัสค์วินด์เบาๆ
“เฮ้ย! อลิซ จะว่าไป เรายังไม่ได้เปลี่ยนเวรกับยัยซีเลย! นี่ก็จะค่ำแล้วด้วย ตายล่ะหว่า…” ดัสค์วินด์พูดขึ้นอย่างนึกได้ ก่อนที่จะหันหน้าไปสบตาอลิเซียเหมือนขอความคิดเห็น

“งั้น ฉันว่าเอาของไปเก็บที่ห้องเธอก่อนดีกว่านะ”




ณ ห้องพักของดัสค์วินด์


แอ๊ด! ทันทีที่เด็กสาวทั้งสองเปิดประตู ทั้คู่พบแต่ความเงียบเชียบ มีสายลมอ่อนๆพัดเข้ามาจากหน้าต่างบานใหญ่ที่ระเบียง ข้าวของทุกอย่างถูกจัดไว้ที่เดิม แม้แต่ที่นอนก็ยังคงยับยู่ยี่อยู่เหมือนเมื่อเช้าก่อนออกไปข้างนอก ทันทีที่ดัสค์วินด์และอลิเซียวางของลง สักครู่โทรศัพท์ในห้องของดัสค์วินด์ก็ดังขึ้น ดัสค์วินด์จึงตัดสินใจไปรับสาย

“ค่ะ อลิซอยู่ที่นี่ค่ะ… ค่ะได้ค่ะ… อลิซ พี่ลูเซียโทรมาหาเธอ” ว่าแล้วอลิเซียก็เดินไปรับหูโทรศัพท์จากดัสค์วินด์

“ค่ะ สบายดีค่ะ… ซื้อของขวัญเสร็จแล้วค่ะ… ให้ไปหาที่นั่นเหรอค่ะ… พาดัสค์ไปด้วยเหรอค่ะ… ค่ะ ฉันจะรีบไปค่ะ สวัสดีค่ะ” อลิซวางหูโทรศัพท์ลงพร้อมกับหันหน้ามาหาดัสค์วินด์เผื่อเธอจะมีข้อสงสัย

“เราจะไปไหนเหรอ แล้วไปทำไม”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เอาเป็นว่าตามฉันมาแล้วกันนะ”




“นี่เธอพาฉันมาที่ต้นไม้พันปีทำไม?” ดัสค์วินด์ถามขึ้นเสียงดังปนกับความแปลกใจ ปุ้ง! แปะ! แปะ! แปะ! เสียงพลุกระดาษ ประทัดและเสียงไฟเย็นดังขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกนจากหลังต้นไม้พันปีที่แสนคุ้นหูดังขึ้นว่า “เมอร์รี่ คริสต์มาส! ดัสค์วินด์!”

“พ-พี่ลูเซีย! ยัยซี!” ดัสค์วินด์อึ้งถึงกับอ้าปากค้าง

อลิเซียเดินไปอยู่ข้างๆลูซิเทียกับซีเนีย ซีเนียยื่นของที่เธอแอบซ่อนไว้ข้างหลังมาตั้งนานออกมาให้ดัสค์วินด์พร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยเสียงหวานว่า “เธอลืมของขวัญของคนคนหนึ่งนะ”
“นี่มัน…” ดัสค์วินด์นิ่งไปอีกครั้ง

“เอาเลยดัสค์ บอกคุณลาสเทียร์ซะสิ” อลิเซียเอ่ยขึ้นพร้อมกับดันหลังดัสค์วินด์ให้เดินไปที่หลุมศพของพี่ชายของเธอ ดัสค์วินด์คุกเข่าลงและพูดขึ้นว่า


“พี่ค่ะ ฉันไม่รู้จะซื้ออะไรให้พี่ดี แต่ตอนนี้… เพื่อนที่พี่ลาสมอบให้มาได้ช่วยหามาให้ดัสค์มอบเป็นของขวัญให้พี่แล้ว… ช่วยรับไว้ด้วยนะค่ะ…”







“เมอร์รี่ คริสต์มาสค่ะ พี่ลาสเทียร์”


-------------



Duskwind's Talk


...โอ๊ย เหนื่อยชิบ!!

นิยายสั้นเรื่องเดียวแต่ดัสค์ใช้เวลาเขียนไปเกือบ 1 อาทิตย์ 'orz

มาเขียนเสร็จตอนที่แข่ง Multi-Skill ที่อุดรเสร็จ (ครู แม่กับรุ่นพี่เค้าไปกินข้าวกัน ยัยนี่เขียนนิยาย )

โชคดีที่ครูเอาโน๊ตบุ๊คมาด้วยเลยได้พิมพ์ ฮาๆ

(เสียงใครบางคน: แล้วแข่งได้เหรียญเปล่า?)

อ่อ... แพ้ราบ 'orz (ก็เล่นซะไม่ได้อ่านไม่ได้ฝึกอะไรเลยซักกะแอะ [เรื่องจริงนะเฟ้ย!!])

สุดท้ายนี้ ดัสค์วินด์ขอเมอร์รี่คริสต์มาสย้อนหลังนะครับ...

------------------

จะว่าไป... ทำไมมันไม่เว้นวรรคข้างหน้าบทพูดเนี่ย 'orz

ดังนั้น ดัสค์ก็ได้อัพต้นฉบับไว้ในนี้พร้อมเลยแล้วกันนะค่ะ จะได้อ่านง่ายๆ

ว่าแต่ แจกลิงค์ไว้ในนี้ได้มั๊ยค่ะ? ดัสค์ไม่รู้ว่าแจกได้รึเปล่า แล้วดัสค์ทำสปอยเลอร์ไม่เป็นด้วย เอาเป็นว่า ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะค่ะ

http://www.mediafire.com/?px20ism0xib06v1

ขอแนะนำว่า ให้มาเว้นท์โดยการก็อปเว้นบรรทัดในนี้วางข้างหน้าละกันค่ะ
เพราะระบบบอร์ดเรา ยังไม่ได้รองรับแบบก็อปไฟล์มาวางแล้วจะเหมือนที่จัดหน้ามาในเวิร์ดเลย ^^;

อ่านแล้วแอบสับสนอยู่ ด้วยเหตุผลหลัก ๆ ประมาณนี้ค่ะ
- ขาดการบรรยายฉาก ทำให้ขาดอรรถรสบางส่วน กับภาพโดยรวมไป
- ตัวละครที่เยอะ และยังเห็นรูปลักษณ์ไม่ชัดเจน
ถ้าแก้จุดนี้ได้จะดีขึ้นเยอะเลย เวลาแต่งให้คำนึงเสมอค่ะ ว่าถ้าเราเป็นนักอ่านจะเข้าใจในจุดที่เราเขียนไปได้รึเปล่า

เท่าที่อ่านไป แลให้ความรู้สึกอบอุ่นผสมเหงานิด ๆ นะคะ
ถ้าไง ๆ ลองเติมการบรรยายฉากกับองค์ประกอบในเรื่องดู จะทำให้เห็นภาพมากขึ้น และดูชวนอินได้มากขึ้นด้วยค่ะ
จุดผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็คงต้องอาศัยฝึกแต่งต่อไปเรื่อย ๆ ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ

--- edit :
แจกลิงค์ได้จ้า แต่ไฟล์ลิขสิทธิ์ห้าม
่ส่วนสปอยส์ให้คลุมที่อยากสปอยส์ไว้ กดตรง others แล้วเลือก spoiler เอา
ไม่ก็เขียนตัวสปอยส์แบบนี้ (ให้ข้างในเป็นอังกฤษนะ)
[สปอยเลอร์] ข้อความหรือภาพ [/สปอยเลอร์] เอา